Happily Ever After? – ASTRA Film Festival 2019

ASTRA Film Festival never disappoints. In 2019 AFF had its 26th edition and it amazed the audience with a variety of thematic programs, one of them being “Marriage, Sex and Beyond”. In this article, I will discuss two documentaries, “The Night of all Nights” and “Heartbound” and I will share my thought-process triggered by these two insightful pictures.

What has Hollywood been telling us about “happily ever after”?

Hollywood is filled with movies that create a magic, happy image of relationships. The main message being: If there is true love, no matter what, things will sort out. There are countless romantic movies with endless stories of how social differences, incompatibility of personalities, distance, money or psychological problems are just temporary obstacles to be overcome by true love and without noticing that euphoria around romantic love grew exponentially. Obviously, there are businesses built around it and if our love life doesn’t correspond to this happy notion,  we start to doubt something should be wrong with us.

But what does the actual Hollywood tell us about marriage and divorce? The average divorce rate in Hollywood is 52% which makes the huge discrepancy between real life and the love that they portray, more than obvious.

Relationships, marriage and the anatomy of it all remain one of the fiercely discussed subjects: is marriage something modern people still aspire to? What does happiness really mean in a relationship?

As a person that is passionate about psychology and is desperately trying to find ways that lead to deeper friendships and relationships, in general, I dived into the ASTRA Film Festival category “Marriage, Sex and Beyond” and discovered two incredibly thought-provoking pictures:

Heartbound by Janus Metz & Sine Plambech, Denmark • 2018 • 90′ 

Is a movie studying Thai-Danish marriages filmed over ten years. It explores people’s lives over time that are in search of happiness, stability and sometimes, simply trying to survive.
The film follows four couples and transmits how their lives play out. Cultural differences, the most humane simplicity and universality are the characteristics that are unique to this film.

Can arranged marriages turn into something deeply emotional and full of love? What does companionship mean and what happens when the citizens of two very different countries find themselves sharing their space, lives and future?

The Night of All Nights  by Yasemin Şamdereli, Germany • 2018 • 93′ 

This documentary portrays four couples from USA, Japan, India and Germany who have celebrated their 60th wedding anniversaries. It offers the audience a real, rare sneak peek into the intimate lives of people who managed to stay together for six decades. But what is their secret? Are they truly happy? How did their love story start? All these questions pop up interchangeably  in this humorous, entertaining and yet multi-layered film and the couples reveal intimate details of their love-life to us.

Photo Credit: Florin Slabu

Does longevity of a relationship automatically mean happiness? 

Leaving Hollywood aside, divorce rates are quite high in Europe and USA overall, as well. The reasons can be of all sorts but what about those who manage to stay in life-long partnerships?

What watching the films made me realize is that everybody sees success of a relationship in different ways. Depending on your perspective, you could be perceiving your relationship as great, even though you have occasional arguments and nag each other often. You might simply not take things too seriously and laugh disagreements off or just never consider leaving your partner due to fear of loneliness.

What seems to keep couples together?

However, I observed that both films point out certain patterns that seem to affect longevity of a relationship. First of all, it seems to be that playful, childish and lighthearted sparkle that some couples manage to keep despite all their differences and disagreements. Sometimes, this pure joy that a relationship radiates is so powerful that it is impossible not to smile observing it. Another trait I noticed that often accompanied strong bonds, is empathy and compassion. In the films we see failed and successful attempts to stay connected but the process itself of trying to understand and empathize with each other seems to be the way to go.

When we look for love, what do we actually look for?

In my country, Georgia, when people get married, the usual phrase is: “Congrats on becoming happy”. As Georgian language suggests, we see marriage as certain happiness. And why not? Meeting somebody that seem to love and understand us better than anyone and who would like to stay loyal to us for the rest of our lives doesn’t seem bad at all but is that the only side of the coin? Could it be that the notion of love has been including more concepts than we noticed? Finding true love is often seen as the ultimate goal and is frequently referred to as finding the other half, settling down, being happily ever after and so on. Often, people step into marriages with extremely high expectations and no wonder they are easily shattered, too.

A modern choice

I realize I am not the only person who’s doubting all the sparkling attention the concept of a traditional marriage gets, these days. On the contrary, people have been increasingly critical of eternal monogamy, unconditional love, little personal space and lifelong promises that they argue the idea of marriage is based on. One could say that it has even become trendy to dismiss the idea of marriage completely but funnily enough, a number of studies show that happily married couples might live longer. So, which is it? Does long-term relationships make people miserable or happy?

Here’s what I think. We often assume relationships are something so natural that we don’t have to prepare for it nor we have to learn how to be good at it. The reality is, it takes a lot of practice, knowledge and patience to master being someone’s true companion and we are not even taught to know ourselves well or to be self-aware. No matter what type of relationship you have (monogamous, polyamorous, long-term, short-term, casual, etc.) I believe the most important thing is to want to improve and be able to recognize one’s own needs, desires, mistakes and limits. The only downside is that takes time and effort and no, there are no shortcuts.

Happily ever after? Depends who you ask. 

So, a trade-off appears: Do I want to invest my time and energy into finding someone who will share my core values and will want to personally develop together with me?  Does this process come with more difficulties or more benefits? I will leave that question to each of you to answer on your own.

 

Sun Sun Sun… Sonne in Berlin

What makes Berlin so attractive for people all over the world? Is it the artistic vibe that the city has? Is the main attraction its club scene? Maybe parks? The architecture that is full of controversies? Bars? Opportunities? The “smell” of freedom and bohemian feel to it? If you ask me, the most accurate answer is: Everything!

Berlin + Salome: My personal love story

For me , Berlin was the first big city that mesmerized me with its scales and stunning contrasts that somehow shouts: “It’s okay to be a freak as long as you own it”. For a 15 year-old nerd (that I definitely was in 2004 and I still am, I guess) it was a huge deal for me to see that a capital city can have many flaws and still be loved by so many people. I realized that it was cool to be different, dress and think the way you want because that’s how Berlin made me feel from the very start. Back then, I had not seen much of the world. A few cities and towns in my home country, Georgia and Bonn in Germany; so, I had reasons for being astonished.

The interesting part about my personal attitude to Berlin is that every visit tells me how much there is yet to discover about it and how many angles it actually has. Do you want to just stroll across the river today? No problem, Berlin can give that to you. Do you prefer to meet a lot of smart and down to earth people? Sure, why not! So, in the end, for me the endless possibilities play the most important role. It seems that this amazing city has always something up its sleeve that can make you say: “Wow, this one is something new to me!”

A capital that gives you air to breathe

Many capital cities that I have visited have this annoying speed, stressful atmosphere and crazy traffic that keeps you from enjoying things. Somehow, for Berlin it doesn’t seem to be the case. Sure, if you decide to go to the most crowded places, you will feel the need to retreat and hide from the crazy noises and movements of people in Berlin as well but guess what? There are plenty of places, parks, streets and small squares where you can just sit back, take a deep breath of fresh (!) air and slow down the rhythm of life. At least for me, the existence of these kind of places is very important because slower pace helps me digest the influx of information and feelings I let in daily.

So, fresh air and green places are additional perks that Berlin can also be proud of.

As colorful as it gets… in all senses

It’s not a secret that Berlin is an extremely international city. You will hardly feel like a foreigner there. Everything is colorful: walls, clothes, hair, moods and people of all the skin colors are welcome there. I guess it is one of the places that make you feel accepted no matter where you are from, what you’re wearing or what your beliefs are. Of course, unfortunately, racist and close-minded people are everywhere but for sure, Berlin is not their favorite place to be.

Perfect mixture of order and chaos

I guess this is the cherry on top. Sure, Berlin is chaotic, beautifully crazy, artistic and it might not be the cleanest city in the world but don’t forget that it’s still Germany which means that living is eaaaaasy (Did you just start singing “Summertime” in your mind as well?) Do you want to go somewhere and don’t know for sure how or by what? There are plenty of maps, signs, indications and information for you not to get lost. Public transport is somewhat expensive but works great (at least for my standards). It’s easy to reach different parts of the city with the help of subway, tram, bike or by foot because people’s comfort matters in Germany and you can feel that at every step.

Ah… I will come back soon, my dear Berlin!

 

 

მე და მამა, ანუ რას არ დაწერს კაცი

რუმინეთში ცხოვრებისას, მამამ თავისი ერთ-ერთი ლექსი გამომიგზავნა. წავიკითხე და მომინდა ლექსის შთაგონებით მეც რამე დამეწერა. ჰოდა, დავწერე და გიზიარებთ. თან მამაჩემის ილუსტრაციებს ვურთავ.

მამას, თენგიზ ჯაფიაშვილის ლექსი:

ციებ-ცხელებაში რას არ დაწერს კაცი

ნეტა ჟამის თვალი რბოდეს აცაბაცა
ღამითაც რონინი მზეს ცამ დაულოცოს
ქულა გაიცრიცა, გავცერ, გავამტკიცე
ალაოდ არ ფუვდეს, არ განელდეს კეცი
უკვალოდ რომ გაქრეს, დღე გადაიკეცოს
ბგერა გამოვკვერო – ავაკრავ ცხელ ზეცას
სანამ დღეა გრძელი, თუ მზეა ზარმაცი
ყინვა მოუხდება, ფრაზა განელდება, ეწრთოს სიმამაცე
დრო შეიშალაო: მოიბრიცა სივრცე – გიჟმაჟი მოხუცი
მთვარეს წყინს, მთვრალია, არ ვახსენე, იცის… მეწვია ბარბაცით
როლს თამაშობს თურმე, გამოფხიზლდა თითქოს, ვინ არ დაიფიცა,
რუზე რა ვთქვა, როცა, ვერ გამირკვევია, ტალღაა თუ კვიცი
ასოზროში ცვარო, მელოდიურ ფერად ვით მიმოიქეცი
ვერყოფნისას ისევ სამყაროსი ხარო მიწყივი ნამცეცი
დაუბრუნო ციერს უცნაური წამი, ადამს რომ მოსტაცე
ყველგან გსურის როკვა… უსაზღვროდ ირხევა რითმული საცეცი
იმგვარ მორთოს ეტლი, ზოდიაქოებით პასუხი გაეცეს
ზღვაებრ მღელვარ კითხვებს, არც ისე, რომ ზვირთი ტბორად ჩამოიქცეს
მიქცი-მოქცევაში სტროფი გაირიყა, ქარტეხილი ეცა
ფუტურო წაიქცა, ძირფესვიან ზრახვას სიტყვა გადაეცა
ვარსკვლავს ეცინება, ციებ-ცხელებაში რას არ დაწერს კაცი

ჩანიშნული ფრაზები მამას ლექსიდან შთაგონებისთვის:
გრძელი დღე და ზარმაცი მზე, ცხელ ცაზე აკრული ბგერის კვერი; მთვრალი მთვარე; ყველგან მსურს როკვა; ვარსკვლავს ეცინება; რას არ დაწერს კაცი.

ჩემი პასუხი
შორია სოფელი, რომელიც ოკეანის გაღმა თავისი ყოველდღიურობით არავის აწუხებს. პატარა ტროპიკული სოფელი ლათინური ჰანგებით და მწველი მზით. მზე ზარმაცად ამოიზლაზნება და უხვად შეცურდება ყველა კუთხე-კუნჭულში, გაანათებს გაუნათებელს და აახმაურებს ყველაფერს: ჯერ მამლებს, მერე ბეღურებს, სოფლის ძაღლებს, ფოსტალიონებს, ექიმებს და ჭრელკაბიან პატარა გოგოებს, რომლებსაც არაფერი ადარდებთ და ისე არ ადარდებთ, რომ იმასაც ვერ ხვდებიან, რომ არ ადარდებთ. მუსიკა ავსებს საღამოობით სოფლის პატარა სცენას და ისინიც თავდავიწყებით ცეკვავენ, ვარსკვლავებს ეთამაშებიან და მათთან ერთად კისკისებენ. იმ სოფელში თუ ჩახვედი, შენც აუცილებლად ცეკვა მოგინდება, მერე მთვარეც მთვრალი მოგეჩვენება და ოდნავ გვერდზე გადახრილი ხეც. მაგრამ აბა მთვარეს რა დაათრობს, იმხელა მუცელი აქვს, მთელი ოკეანე უნდა დალიოს, რომ დათვრეს. იქნებ ამიტომაც იწვევს სულ თავისკენ მიქცევის დროს? უნდა რომ შეხვრიპოს და შებრუჟუნდეს. მონატრებისაგან რას არ დაწერს კაცი…

 

 

 

ჩემი ფობიორაფია

გამოგონილი ამბავი… ეფუძნება რეალურ შეგრძნებებს 🙂გოგა ტელევიზორის არხებს აწვალებდა. ჯერ არაფერი ვუთხარი, არ მინდოდა გვეჩხუბა. მუხლებზე ლეპტოპი მედო და ვცდილობდი „ევროპის წარმატებული ქალები 2012“-ის კონკურსის შესახებ სტატია წამეკითხა. სამ დღეში მეც წარმატებული ქალის როლი უნდა მომერგო და ბერლინში პრეზენტაციით წარვმდგარიყავი. ვნერვიულობდი. ძნელია სხვები შენს წარმატებულობაში დაარწმუნო, როცა 34 წლის ხარ და თავს შეშინებულ, დამნაშავე ბავშვად გრძნობ. „ალბათ უკვე მეხუთეჯერ მაინც იწყებს არხებს თავიდან“, გავიფიქრე და მის უემოციო სახეს შევხედე. “იქნებ რომელიმე არხზე გაგეჩერებინა? შევწუხდი“. როგორც იქნა გააჩერა. გადაცემა ავიაკატასტროფებზე იყო. ფრენა ბავშვობიდან მიყვარდა, ჩვენი დროის ერთ-ერთი ყველაზე დიდი მიღწევაა, გადაადგილების ყველაზე უსაფრთხო, დროის დამზოგველი და ლამაზი საშუალება. აფრინდები ღრუბლებს ზემოთ და გავიწყდება ყველაფერი. ასეთ გადაცემებზე კი მეღიმებოდა. მედიის უმარტივესი ხრიკია: ხალხს ტრაგედიები იზიდავს, უყურებენ, ყრიან ნიანგის ცრემლებს და საკუთარ თავებს აჯერებენ, რომ უკეთესი ადამიანები ხდებიან. ბოლო 2 წელია ფრენის შიში დამჩემდა. ყველაფერი მოწყენილობის ჟამს უბრალო დაშვებით დაიწყო: „იქნებ მაინცდამაინც მე დავიღუპო ავიაკატასტროფაში? ისეთი რამეებიც ხომ ხდება რისი შანსიც ძალიან ცოტაა?“ ნელ-ნელა კი ეს დაშვება შიშად და ბოლოს გარდაუვალ რეალობად იქცა, რომელსაც ვერავის ვუზიარებდი. ყოველი დაშვების მერე წამიერად მიხაროდა, რომ სიკვდილი შემდეგ ფრენამდე მაინც გადაიდო.
ვეცადე გადაცემისთვის ყურადღება არ მიმექცია, მაგრამ თან თვითმფრინავის ჯანჯღარისა და ხალხის კივილის სცენები მიზიდავდა. აშშ-ში მომხდარ ავიაკატასტროფაზე ყვებოდნენ და ქალის გაცრეცილ სურათს აჩვენებდნენ, რომელიც ამ ამბის მსხვერპლი იყო. დაწვრილებით გადმოგვცეს მისი ბიოგრაფია, აღნიშნეს რამდენი რამ ელოდა წინ და როგორ უსამართლოდ შეეწირა ტექნიკური შემოწმების დროს გაპარულ დეტალს. გოგას აზრადაც არ მოუვიდოდა რა ფიქრები მიტრიალებდა თავში და გადაცემას მშვიდად უყურებდა. თვალები დავხუჭე და მთელი ძალით „არაფერზე“ დავიწყე ფიქრი.
როცა რამეზე ფიქრს თავს ვარიდებ, სიზმარში მაინც ვერსად ვემალები და აუცილებლად მპოულობს. დამესიზმრა, როგორ მივფრინავდი ბერლინში. თვითმფრინავი საშინლად ყანყალებდა და ჭამას ვერ ვახერხებდი, პამიდვრის წვენი ზედ გადავისხი და სტიუარდესას დავუძახე. მერე ყველაფერი ერთმანეთში აირია, წვენი სისხლად გადაიქცა, რომელიც ვენიდან მომდიოდა. სტიუარდესა გაღიმებული, მშვიდად მიდი-მოდიოდა სკამებს შორის. ნელ-ნელა ვსუსტდებოდი, სისხლისგან ვიცლებოდი და ხმის ამოღების თავიც აღარ მქონდა. თითქოს ზუსტად ვიცოდი, რომ ვკვდებოდი და ველოდებოდი, როდის დამთავრდებოდა ტანჯვა. თვითმფრინავისთვის დამახასიათებელი, მეტალის და პლასტმასის ნარევი, მძაფრი სუნი იდგა. მერე უცებ ვიგრძენი სიკვდილის მომენტი, როცა ყველაფერი გაჩერდა და გაიყინა კადრი, რომელზეც ჩემი გალურჯებული ხელი და სკამის ნაცრისფერი ზურგი შერჩა.
სამსახურისკენ გზაზე მოვახერხე და სიზმრიდან ყურადღება კომუნიკაციის ტრენინგზე გადავიტანე, რომელიც ეკონომიკის სამინისტროს თანამშრომლებისთვის უნდა ჩამეტარებინა.
ტრენინგმა კარგად ჩაიარა, ბოლოს ერთ-ერთმა მონაწილე გოგომ ხელი აიწია: „ვიცი, რომ ევროპის წარმატებული ქალების კონკურსის ბოლო ტურში გახვედით. გილოცავთ, ჩემთვის ძალიან დიდი მაგალითი ხართ. რა არის თქვენი წარმატების საიდუმლო?“ „საიდუმლო არ მაქვს, მთავარია წარმატების არ შეგვეშინდეს და ფრთები ბოლომდე გავშალოთ“. მუდმივად ის შიში დამყვება, რომ ოდესმე ვინმე მიხვდება, რამდენად ზედაპირულია ჩემი ცოდნა და რომ სინამდვილეში რამდენიმე იდეას ვატრიალებ და ამით ვირჩენ თავს და ვიხვეჭ სახელსაც. ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მუდმივად მარტივად ვახერხებ გამოძრომას და ერთ მშვენიერ დღეს ეს ყველასთვის ნათელი გახდება. არანაირი საიდუმლო არ აქვს ჩემს წარმატებას, უბრალოდ ლაპარაკი მეხერხება, ეს არის და ეს და მაშინაც, როცა სიტყვით გამოვდივარ, გული ისე მიცემს, რომ ალბათ ოდესმე შუა გამოსვლის დროს მოსასულიერებელი გავხდები. უბრალოდ, გარეგნულად ქვასავით ურყევი ვჩანვარ და ამას როგორ ვახერხებ, დღემდე არ ვიცი. ბერლინის პრეზენტაციისთვის მონახაზი უკვე მქონდა, მაგრამ ჩემი პასუხივით ისიც სრული ბოდვა იყო: „გავშალოთ ფრთები, გვჯეროდეს საკუთარი თავის, ავფრინდეთ ზემოთ, შევიყვაროთ საკუთარი პოტენციალი…“ როგორ უნდა გაშალო ფრთები, როცა თვითმფრინავით ფრენისაც კი გეშინია?
ღამით ისევ კოშმარი დამესიზმრა. თვითმფრინავში ჩასხდომის რიგში ვიდექი და რიგი არასდროს მთავრდებოდა. როცა დახლს ვუახლოვდებოდი და ჩასხდომის ბარათს შესამოწმებლად ვიწვდიდი, უცბად ჩემ წინ გრძელი და დაუსრულებელი რიგი თავიდან ჩნდებოდა. დრო გადიოდა და მეშინოდა, რომ თვითმფრინავი ჩემ გარეშე გაფრინდებოდა, მაგრამ ჩაჯდომის მეშინოდა და მიხაროდა, რომ კიდევ ცოტა ხანს ვიქნებოდი მიწაზე უსაფრთხოდ. სიზმრისგან დაღლილს გამეღვიძა. ჭერს მივაშტერდი. ორი ღამეც და მართლა გავფრინდებოდი. ვინატრე კონკურსი გადადებულიყო.
სამსახურში რომ მივედი, ყველა ახლახან მომხდარ ავიაკატასტროფაზე ლაპარაკობდა: გერმანელმა პილოტმა 324 მგზავრი განზრახ ჩამოაგდო ალპებში. როგორც ამბობდნენ, ფსიქოლოგიური პრობლემები ჰქონდაო. „რაღა მაინცდამაინც ეხლა მოუნდა ამ გამოშტერებულ პილოტს თავის მოკვლა? ხო შეიძლებოდა რამდენიმე დღით გადაედო?“ ცივმა ოფლმა დამასხა, მაგრამ სტატია მაინც გავხსენი. როგორც ყოველთვის, რამდენიმე მგზავრის ისტორიას დაწვრილებით ყვებოდნენ, ზოგი შვებულებიდან ბრუნდებოდა, ზოგი კონფერენციაზე მიდიოდა, ზოგიც ქორწილში და თავს მშვენივრად გრძნობდნენ მსოფლიოს ყველაზე უსაფრთხო ტრანსპორტში – თვითმფრინავში. წარმოდგენაც კი არ ჰქონდათ, რომ მათი პილოტი დიდი ხნის წინ გეგმავდა შთამბეჭდავ, მასობრივ თვითმკვლელობას. თვითმკვლელი დამხმარე პილოტი იყო და მთავარი პილოტი გარედან ჩაკეტა. თვითონ კი თვითმფრინავი მთელი სისწრაფით გააქანა ქვემოთ და თოვლიან მთებს შეამსხვრია. ალბათ მგზავრები მალევე მიხვდნენ რა ბედიც ეწეოდათ და განწირული ხმით გაჰკიოდნენ, მაგრამ აზრი აღარაფერს ჰქონდა, თვითმფრინავის საშინელი სისწრაფით დაშვებას მთელი სხეულით გრძნობდნენ. სტატიას რამდენიმე სურათიც თან ახლდა, ვიღაცის დასახიჩრებული ფეხის ნაწილი, ბავშვის სათამაშო, ქალის გალურჯებული ხელი, ზუსტად ისეთი, როგორიც ჩემს სიზმარში. რამდენიმე მგზავრი ფრენის წინ ფეისბუქზე უცნაურ სტატუსებს აყენებდა და სტატიის ავტორი თითოეულს ცალ-ცალკე განიხილავდა. იქნებ მართლა არსებობს რამე წინათგრძნობა? იქნებ ზუსტად იმიტომაც წარმომიდგენია ვარდნის მომენტი ასე ცხადად, რომ მეც გული მიგრძნობს? აქამდე ტექნიკური გაუმართაობის მეშინოდა, მაგრამ იმაზე არ დავფიქრებულვარ, რომ შეიძლება ვინმე გიჟი პილოტი შემხვედროდა. ალბათ ჩემზეც სტატიას დაწერენ, საწყალი წარმატებული ქალების კონკურსზე მიდიოდა და ვინ იცის, წინ გამარჯვება ელოდაო. სტატია დავხურე და ფრენის უსაფრთხოების შესახებ სტატია გავხსენი, რომელიც უკვე რამდენჯერმე მქონდა წაკითხული. ავტორი ცდილობდა დავერწმუნებინე, რომ ადამიანები საწოლიდან გადმოვარდნისას უფრო ხშირად კვდებიან, ვიდრე ავიაკატასტროფაში და რომ, ჩვენ სინამდვილეში პილოტებს არ ვენდობით და ამიტომ გვეშინია. არადა, თითოეული პილოტი ათასნაირ შემოწმებას გადის და მათ ხელში ჩვენი სიცოცხლე ნამდვილად უსაფრთხოდაა. ჯანდაბა! ეს აზრი აქამდე ყოველთვის მამშვიდებდა, თუნდაც ნახევარი საათით. ეხლა კი ვერანაირ ლოგიკურ ძაფს ვეღარ ვეჭიდებოდი. რამდენი ადამიანია დეპრესიაში, მეც სულ დეპრესიულ ხალხს ვიზიდავ და დიდი შანსია პილოტიც ვინმე უბედური შემხვდეს და თუ პილოტი გიჟია, თვითმფრინავი გინდ იყოს ტექნიკურად გამართული და გინდ არა! საშინლად გავბრაზდი ავიაკომპანიებზე, რომლებიც ყველა პილოტს ძალიან მკაცრ ფსიქოლოგიურ შემოწმებას არ უტარებენ.
იმ ღამეს არაფერი დამსიზმრებია, ალბათ ზედმეტად დაღლილი ვიყავი. ან იქნებ დამესიზმრა და არ მახსოვდა. სადღაც წავიკითხე სიზმრებს სულ ვნახულობთ, მაგრამ გვავიწყდებაო. საღამოსკენ ნერვიულობამ იმატა და ბარგი დაუფიქრებლად ჩავალაგე, ფიქრებით ხან თვითმფრინავის რიგში ვიყავი და ხან პრეზენტაციაზე დამაბნეველი კითხვისთვის პასუხის გაცემის მცდელობაში ხესავით გაშეშებული. ძილის წინ გოგას მთელი ძალით ჩავეხუტე, ვაკოცე და გადავბრუნდი. დიდხანს დაბზუოდნენ ფიქრები ტვინში და ბოლოს როგორც იქნა ჩამეძინა. დამესიზმრა, რომ ფრენის წინ პილოტი მომიახლოვდა და გამეცნო, მე თქვენი პილოტი ვარ და ასევე კონკურსზე ჟიურის წევრიო. მიხარია, რომ ერთად მივფრინავთო. რაღაცნაირი გამაღიზიანებელი ფორმის ტუჩები ჰქონდა, ოდნავ ეღიმებოდა და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა. რომ დამშორდა ერთხელ კიდევ გამომხედა საშინლად ცივი მზერით და ხალხში გაუჩინარდა. სირბილი დავიწყე და ვცდილობდი მთელი აეროპორტი დამეჯერებინა, რომ პილოტი თვითმფრინავის ჩამოგდებას აპირებდა, მაგრამ არავინ მისმენდა. ბოლოს მე თვითონ დამიჭირეს და სადღაც წამათრიეს დასაკითხად. მერე უცებ სახლის მისაღებ ოთახში აღმოვჩნდი, სადაც ოთახის შუაში დასვენებულ საკუთარ გვამს ვუყურებდი და მთელი ხმით ვყვიროდი, ცოცხალი ვარ, გხედავთ და ძალიან გთხოვთ, ცოცხალს ნუ მასაფლავებთ მეთქი.
როგორც იქნა გამეღვიძა, გოგას ისევ ვერ ვუთხარი რა განცდებში ვიყავი. გადავწყვიტე აფთიაქში შემევლო და რამე დამამშვიდებელი მეყიდა ყოველი შემთხვევისთვის. უსაფრთხო და უწყინარი, მაგრამ თან ძლიერი რა გაქვთ, ბალახეული არ მინდა მეთქი. აფთიაქარმა მობეზრებული ხმით მითხრა, ადეპს მოგცემთ, ინსულტ-გადატანილ პაციენტებს უნიშნავენო. ვიყიდე და აეროპორტისკენ წავედი. ფრენა 11 საათზე იყო და 9-ზე აეროპორტში ვიყავი. გარშემო ყველაფერი მაღიზიანებდა. პასპორტის კონტროლის გავლის მერე ორი ჭიქა ყავა დავლიე. დამამშვიდებელი არ დამილევია, ანოტაციაში წავიკითხე პირველად თუ სვამთ, სახლის გარემოში უნდა იყოთ აუცილებლადო. შემეშინდა არ გავთიშულიყავი და ფრენა არ გამომრჩენოდა. მერე კი ყველა გაიგებდა რა სულელური შიშებიც მაქვს.
ჩასხდომის დროც მოვიდა. ამჯერად არც პილოტი მომიახლოვდა და არც რიგი გაწელილა. ყველაფერმა შემაშინებლად სწრაფად ჩაიარა. უკან დახევის დრო და გზაც აღარ რჩებოდა, ნელ-ნელა ავიხლოხნეთ თვითმფრინავში და დავსხედით. 21A ადგილი მქონდა, ფანჯარასთან. ადრე გამიხარდებოდა, მაგრამ ახლა ნებისმიერი ადგილი დასჯა იყო, განსაკუთრებით კი ფანჯარასთან, საიდანაც უკეთ დავინახავდი კატასტროფის საშინელებას.
სტიუარდესამ უსაფრთხოების წესების ახსნა დაიწყო. გული ამიჩქარდა, დიდად ყურადღებას არავინ აქცევდა, ისევე როგორც მე – ადრე. ახლა კი მივჩერებოდი როგორ იქნევდა ხელებს და მინდოდა ყველა თითი სათითაოდ დამემტვრია რომ გაჩერებულიყო. გავიფიქრე ავდგები და ჩასვლას მოვითხოვ მეთქი, მაგრამ ვერ გავბედე. ყველამ ღვედები შეიკრა. ჩემ გვერდით მოხუცი კაცი იჯდა, რომელსაც დაჯდომიდან ხუთ წუთში ჩაეძინა, ისე, რომ ადგილის გაცვლის თხოვნაც ვერ მოვასწარი. რაღაცნაირად მაინც გადმოვაბიჯე და მის გვერდით ცარიელ ადგილზე დავჯექი, საიდანაც თითქმის საერთოდ არ ჩანდა რა ხდებოდა გარეთ.
თვითმფრინავმა ჯერ ნელა დაიწყო სვლა, მერე ხმები უფრო აგრესიული გახდა და სვლაც აჩქარდა; ჩემი გულის ცემაც აჰყვა. ვცდილობდი ღრმად მესუნთქა და ორივე ხელით ძლიერად ჩავეჭიდე სახელურებს. ავფრინდით. 15 წუთში ღვედების შეკვრის ნიშანი ჩაქრა. ხალხი აუღელვებელი ჩანდა, ზოგი წიგნს კითხულობდა, ზოგი ლეპტოპში მუშაობდა. ნეტა მარტო მე ვიცოდი, რომ ყველას ერთი საშინელი ბედი გველოდა თუ სხვებსაც უგრძნობდათ გული? თვითმფრინავმა რამდენიმე მკვეთრი მოძრაობა გააკეთა, ჯერ საგრძნობლად დაიწია ჩემი მხარე, მერე პირიქით, აიწია და მთელი სხეული ქვასავით გამიმაგრდა. წარმოვიდგინე, როგორ ირთვება წითელი შუქები და სირენა, სტიუარდესები აქეთ-იქით დარბიან და სიმშვიდის შენარჩუნებისკენ მოგვიწოდებენ, თვითმფრინავი ქვემოთ ეშვება. ერთი შეხედვით სიმშვიდე იყო. ცოტა ხანი სკამზე წრიალში და სუნთქვითი ვარჯიშების კეთებაში გავატარე. „მოდი, სტიუარდესას დავუძახებ და ვკითხავ, ხომ კარგად არის ყველაფერი“ – გავიფიქრე და თმა-გადატკეცილი მომღიმარი გოგოც მალე მომიახლოვდა: „გისმენთ“. „წყალი მომიტანეთ, თუ შეიძლება“, სხვა ვერაფერი ვუთხარი. ვიცოდი, რომ თუ მართლა რამე ხდებოდა, მე არ მეტყოდა პირველს. წყალი მომიტანეს, ცოტა დავლიე, მაგრამ ვერაფერზე ვახერხებდი ყურადღების შეჩერებას. აშკარად ქვემოთ ვეშვებოდით, არადა ჯერ ფრენის დროის მეოთხედიც არ იყო გასული. ნიშნების ძებნაში აქეთ-იქით ვიყურებოდი. ერთ-ერთ სტიუარდესას თვალზე ცრემლი შევამჩნიე, მაგრამ სახე უცვლელი ჰქონდა. ალბათ ტიროდა, მაგრამ ჩუმად, პანიკა რომ არ გამოეწვია. ღვედების შეკვრის ნიშნები ისევ აინთო. ტურბულენტურ ზონაში შესვლის შესახებ გამოაცხადეს. მუცელი ამემღვრა, თვითმფრინავმა ჯანჯღარი დაიწყო, ხელები უფრო ძლიერად მოვუჭირე სახელურებს და საშინლად ვინანე, თვითმფრინავში ამოსვლა. საერთოდ არაფერი შემეძლო, უზარმაზარ რკინის მონსტრში ვიჯექი ჰაერში გამოკიდებული. დავინახე, რომ ორი სტიუარდესა სასწრაფო გასასვლელებთან მჯდომ მგზავრებს მიუახლოვდა. ალბათ უხსნიდნენ, რომ მათი დახმარება დაჭირდებათ და ტურბულენტობა იმიტომ მოიმიზეზეს, რომ სიმართლის გამოცხადების შემთხვევაში პანიკა ატყდებოდა. იქნებ ტექნიკური შემოწმების რომელიმე თანამშრომელმა უბრალოდ მიაფუჩეჩა თავისი საქმე და სადღაც უბრალოდ შემოხაზა რომელიმე პუნქტი? მეც ხომ ვაფუჩეჩებ ხოლმე ბევრ რამეს? თვითმფრინავი ისევ ჯანჯღარებდა. ნამდვილად ქვემოთ ვეშვებით. რა საშინელება იქნება, დედაჩემი რომ გაიგებს, ალბათ მთელი ხმით დაიწყებს ღრიალს და მიწაზე დაემხობა. გოგაც ბევრს იტირებს. ალბათ წარმატებული ქალების კონკურსზე რამე საპატიო ჯილდოს მომანიჭებენ, მკვდრებისთვისა ექნებათ რამე შემონახული, მაგრამ ნელ-ნელა ყველას დავავიწყდები. მე კიდევ სიცოცხლე მინდა! მეტი აღარ შემეძლო, დამამშვიდებლის ფლაკონი ამოვიღე, ცოტა ხანი ჭიქაში წყალს მივაშტერდი რომელიც წრეებს ხაზავდა ჯანჯღარისგან და მივხვდი, რომ აღარ შემეძლო. რამდენიმე აბი მუჭაში ჩავიყარე და წყალი მივაყოლე. სიმშვიდემ მთელ სხეულში დამიარა, თვალები დამიმძიმა და სასიამოვნო ღრუბლებში წამიყვანა.
მეღვიძება, თავი მტკივა, ხუთიოდე წუთი გაუნძრევლად ვწევარ და თეთრ კედლებს ვუყურებ. მგონი, საავადმყოფოში ვარ, ექთანი მოდის და მეკითხება: „როგორ ბრძანდებით?“, „სად ვარ?“ „ბერლინის შარითეს საავადმყოფოში“, „რა დღეა დღეს?“ „12 ივლისი. თვითმფრინავში დამამშვიდებლის დოზის გადაჭარბების გამო მოხვდით აქ. აეროპორტიდან მოგიყვანეს. გილოცავთ, თქვენს სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრება“.
12 ივლისი. ესე იგი კონკურსის დღე, 11 ივლისი საწოლში მატლივით გაშოტილმა გავატარე. მართლა მატლი ვარ, უხერხემლო, საცოდავი არსება. გარშემო ყველაფერი მეზიზღებოდა. „საავადმყოფო ათასი ბაქტერიითაა სავსე, რამეს გადამდებენ“. შიშმა ისევ დამიარა მთელ სხეულში და უცნაური, ავადმყოფური კომფორტი ვიგრძენი, როგორც ნარკომანმა ნანატრი დოზის მიღების შემდეგ: „აქ მაინც აუცილებლად მოვკვდები“.

Hitchhiking and Hitchgathering 2014 – Seen through a beginner’s eyes

Photo by Simona Sadzevičiūtė

Everyone has their reasons for hitchhiking. This is probably one of the first and very obvious questions of a small talk among  hitchhikers: When did you start? How did you get introduced to it? And why did you start?

As for me… Traveling always seemed to me as something directly connected to freedom of spirit and mind. Something that lets you explore yourself by letting your existence flow through new places and get a more colorful version of  yourself as an outcome. Maybe just like the light is dissolved into seven colors of a rainbow. However, not everyone’s experience might end up being as colorful as a rainbow. Ever since I was a little girl born in Tbilisi, Georgia, I was dreaming about the steppes of the US that I read about in books of American authors since it was so different from what I was used in mountainous Georgia.I used to write small stories where the main character would wander through endless fields and get lost just for the sake of it. And as I was watching planes crossing the sky, I was thinking that for sure I’d be flying frequently.

And I was right. As many Georgians who have been more or less good at languages, I have also traveled to up to 10 countries in Europe for reasons that included study tours, exchange programs, business trips and shortly, planned trips that required tiring and complicated procedures for visa applications. Of course, I enjoyed those trips, I loved getting to know new people and places, but it often lacked what I wanted the most: feeling of being free, away from everyday routine and worries, free of your usual self, maybe. And the Metallica song “Wherever I may Roam” kept inspiring me with its lyrics, probably written about touring around the US:

“And the road becomes my bride

I have stripped of all but pride

So in her I do confide

And she keeps me satisfied

Gives me all I need

and with dust in throat I crave

Only knowledge will I save

To the game you stay a slave

Rover wanderer

Nomad vagabond

Call me what you will

 

But I’ll take my time anywhere

Free to speak my mind anywhere

And I’ll redefine anywhere

Anywhere I may roam

Where I lay my head is home”.

However, l knew very little about the unconventional ways of traveling. My imagination could only go as far as someday buying a small van, getting  Schengen Visa and driver’s license to travel around Europe with my friends and I considered that as a far future, since it was kind of unrealistic to own a van any time soon.

Long story short, after a while, I got to know Florin from Romania, who is now my boyfriend, who introduced me to hitchhiking. It seemed to me so unimaginable and unreal at first. Why would someone care to give you a ride? Why would I not be embarrassed or feel awkward while being in someone’s car? First time I ever hitchhiked with Florin in Ukraine, I was even embarrassed to thumb. But slowly, I enjoyed the sweet taste of it and I loved the small trips we had.

However, the trip to Hitchgathering 2014, Qeparo, Albania, was my first relatively bigger trip, where I learned a lot about myself, in the first place. I had just quit my job (in public sector) in Georgia in order to move to Romania and after few days of staying in Bucharest, my boyfriend and I headed to Albania through Bulgaria and Macedonia, coming back through Greece and Bulgaria again.

The first feeling I had, was “I am stripped of all but pride”, but I felt too “naked” somehow. I felt that all the things that have been defining my personality over the last years, have been vanished suddenly and I was on the road with my amateur sleeping equipment and thanks god, with an experienced hitchhiker, Florin. Suddenly, everything that defined me in my everyday life back in Georgia: my social status, my clothes, education, my past and future became ridiculously insignificant. I could be anyone I wanted or maybe exactly that someone, I have always been and I forgot about. The scary feeling of being alone with your thoughts on the road overwhelmed me. And here it was: the long-awaited feeling of total freedom, the feeling of endless space, fields and unknown mountains, different ones than in Georgia, all these were laying ahead of me waiting to be discovered.

I won’t bore you with concrete stories how it was to hitchhike in particular places. I am sure you can find that kind of information on many blogs, and besides, I selfishly, would rather share what lies in my heart and what I think might add value since it is my unique experience.

The most thrilling feeling while hitchhiking for me was that almost every driver thought  they were the last nice people left on the earth who still trust hitchhikers and they felt so proud to give us a ride. It was a priceless feeling for me to see their amazed faces when we told them: “Actually, people are pretty nice everywhere. Usually, we don’t need to wait too long to get a ride”.  It was the sensation that we broke the best news to them. I guess it was like telling them: “Yes, humanity is not a lost case, there are so many nice people, and there is hope and kindness in the world”. It felt that everybody needed to hear something like this for a long time. I loved to be the person who was able to transmit these “news”.

It was like an exciting game to me to know that we had a destination: A village in Qeparo, Albania, where so many simple people will gather who have admitted to themselves that they wanted to travel freely; maybe for a month, for a year of even 10 years. I couldn’t wait to jump into the society of people who can do whatever they think their spirit is asking for.

Photo by Simona Sadzevičiūtė

It was interesting to see the atmosphere and the stories at the Hitchgathering for many reasons: First of all, I have a Georgian passport, which means that I am allowed to enter only few countries without a visa. It was the first time I realized how much it mattered and how lucky I was to have the valid 1 year Schengen visa that allowed me to travel to Balkan countries. It was the first time I understood how much my passport mattered and how I wished it was more empowering… or to say better, even a lot more empowering. I started to doubt even the sense of the visa system itself. At the hitchgathering someone even said: “Visas seem so stupid somehow… I mean, how can a person even be illegal?” All of the sudden that made a lot of sense to me.  Even though the world is globalizing so rapidly, the freedom of movement is available only for few countries. The great majority of passports don’t allow you to travel much. So, it was really interesting for me to see the people at the Hitchgathering who could embrace the freedom in its full sense, at least in Europe.

I have to admit, first two days were irritating for me. Most of the people were so relaxed and I felt like someone from a different world. Someone, who jumped from a shiny office room to an abandoned village, where everyone seemed to know the best hitchhiking spots all over the world and I felt a bit left out of the most conversations since I knew close to nothing due to my lack of experience. All of the sudden, all my insecurities became so obvious to me that I could hardly enjoy myself.  I suddenly became aware how lost and blended my personality has been in my own everyday routine. How I forgot about my passions, my desires and dreams and how empty I felt without my job.

I was lying down on the field in Qaparo, looking up to the perfectly clear sky, stars being so clear and so close to my eyes that I felt like the whole world was near me and yet, I felt there was nothing in me that needed to be discovered, neither for others, nor for myself. It seemed to me that freedom was too difficult to handle. I couldn’t find peace with myself and the words from that Metallica song “By myself, but not alone” lost their sense, suddenly. It was hard to redefine myself, to admit that I needed to be honest with other, even hardcore hitchhikers and just be whoever I was, even if over the last few years I hadn’t been doing what I would truly enjoy or was passionate about.

Photo by Simona Sadzevičiūtė

Once I discovered that hitchgathering was offering me lots of free time to think, communicate, cook, eat, write, sing, laugh and do simplest things, things got better. I realized how little people actually need to survive, how little my true necessities are and how much I actually need to know myself to get comfortable while being truly alone and honest with myself. I was amazed by the people that I met at the Hitchgathering. Some stories seemed so brave and impossible. The greatest feeling for me was to see full-time travelers. They weren’t the way I had imagined them: kind of acting cool and maybe closed in themselves, even a bit arrogant. In opposite, you could see how calm they were in their way of communicating, how accepted and understood I could feel while talking to them. I guess for them, it comes from the experience of meeting all kinds of people and just getting better at listening and respecting other people’s point of views.

 

Few questions came to my mind while being at the Hitchgathering that still remain unanswered for me: For example, how should people’s desire to travel freely be interpreted, as an attempt to escape from real life, responsibilities, attachment to places and people or should real life just be interpreted as every individual sees it? It is so complicated to admit to yourself that the idea you had about conventional ways of living might just be the trivial rule society chose to have in order to keep some kind of order. And even with Georgian passport there are legal ways to feel free and discover what might feel as “real life” for you. Would it be possible for me to travel a lot and still stay attached to my country, friends and beliefs at the same time? And whether maybe all the things that are close to our hearts, follow us wherever we go and it is impossible to become completely free of insecurities, responsibilities and affections even while traveling full time…

Another thing that I kept thinking about was the phenomenon of the Hitchgathering itself and the way it  could be interpreted. I kept imagining different people’s opinions that have nothing to do with hitchhiking. I am sure, many would consider it as craziness, too much risk and waste of time. Some might define it as simple fun, but I guess there’s way more to it. I guess this feeling of being united by the same idea, same belief and way of life is a very simple need that everyone has. I have had few conversations with travelers at the Hitchgathering, who said that they don’t consider themselves to be parts of what one might call “the hitchhikers’ family” and that they didn’t have the need to identify themselves as the part of the any, even this kind of “cool” community. And yet, there were many people who held the name of a hitchhiker and a member of Hitchhikers’ community with great pride. The most appealing feeling for me was that there were no apparent rules or norms that would make me or anyone feel excluded or pressured. Everything was flowing so naturally that it was even hard to keep up with the honesty that the environment was offering me.

Just when I felt I blended in perfectly, we had to leave. It was kind of sad to head back. However, I was full of experiences and impressions that were enough for me to digest on our way home. I couldn’t help comparing the nature to what I have seen in Georgia and everything was so different despite the fact that we passed through various mountains. I discovered that I hadn’t hitchhiked in Georgia either and I still have a lot to discover in my own country. Also, many travelers told me stories about certain, amazing places in Georgia that I knew nothing about.

Images from our trip, crazy rides in mountainous Albania, blue ocean and incredibly nice truck drivers are now behind, but I am already “infected” with the “virus” of hitchhiking. I hope I will get my next dosage at least in summer and I will discover even more things that will eventually let me discover things about myself that will allow myself to find out more about the world around me and that will help me discover..  well, okay, I could go on like this forever.

Bottom line is: Traveling is awesome, people! Just get out of your offices sometimes and get lost on the road 😉

ASTRA 2016 – Journey Inside the Brain

As soon as you get to Sibiu during ASTRA film festival, you feel something magic is happening. Streets are reminding you at every corner that ASTRA is in town and is about to amaze you.

Streets of Sibiu during ASTRA; Photo by Florin Slabu

The festival will answer some of your old questions, but it will also leave you with new, unanswered ones. Since the festival has several different venues, you walk from a venue to another and you keep asking yourself: “What am I about to see? What emotions and thoughts is the next documentary going to cause?” Well, you don’t have to walk for too long to get to the next venue and you will for sure be served with a new “cocktail of impressions”.

ASTRA film festival is the unique chance to get to see the ideas born all over the world in brains of different people. Sometimes, it even helps you look inside your own brain since it covers psychological and behavioral patterns that we all share. This year’s edition touched a few subjects especially interesting to me and left me with a lot of material for thought at least until the next year’s edition. Let’s take a look!

1. THE APPLAUSE MAN, 2014, 39’

This documentary captures life of a man who has a very unusual passion: to receive applause. His desire to be the object of admiration of thousands of people is simply unstoppable. The camera follows him during his adventures of fulfilling his dreams and lets us understand how his brain works. It is amazing to see how simple some people’s desires can be and yet, there are people who might stand in the way of satisfying those simple desires.

Will the mysterious applause man get the ovation of his life?

The director of the film, Ruber Vermeersch enjoying his share of applause; Photo by Florin Slabu

2. RIGHT BETWEEN YOUR YEARS, 2016, 63’

This documentary crawls into the brains of people with different backgrounds who for their own subjective reasons decided to believe that the end of the world was near and the exact doom’s day was already defined. It shows how anyone can be prone to believing something they thought they never would, given the right circumstances. With the help of neuroscience and behavioral psychology, this film explains steps of believing something and taking it as a fact forgetting the initial doubts.

The most interesting part comes when you can observe the reactions and feelings of the believers realizing that the end of the world has not arrived yet. They experience what they call cognitive dissonance. Feeling that you have when your own belief about yourself is not corresponding to your particular actions and you simply have to admit you have been wrong all this time.

I couldn’t help but remember all those moments in my life when I surprised myself with a particular action and was trying to find different justifications just to keep the image of myself.

Writer of the movie, Kris De Meyer mentioned in the Q&A session that documentary becomes even more relevant in the context of Brexit and the popularity of Donald Trump (He was hoping Trump wouldn’t win the elections) since it shows how easily people can believe something that clearly doesn’t make any sense

Wrtiter – Kris De Meyer, Writer and the director- Sheila Marshall at the Q&A session; Photo by Florin Slabu

3. KEEP QUIET, 2016, 90’

This movie focuses on one man’s cognitive dissonance. The main character, Csanad Szegedi, is a far-right politician in Hungary driven by extremely nationalistic ideas and anti-Semitic feelings. He is a young man who achieved tremendous success by echoing Hungarian people’s anger. At the beginning of the film, we can witness how he is proud of his political activities and is grateful for the success he achieved.

But since life has bigger plot-twists than movies, guess what? Csanad finds out that his grandmother is Jewish which makes him Jewish as well. Anti-Semitic feelings slowly turn into confusion and we are able to follow his path to coming at terms with his “new identity”.
For me, this film demonstrated once again how desperately humans need the feeling of identity and sometimes, we can go great lengths to have one, even if the identity is a controversial one.

After watching this movie, I imagined what if the same thing happened to every racist or discriminator of any kind? I guess world would be a very interesting place to live, full of people asking themselves: “Wait… how could this be?” and involuntarily changing their hateful beliefs.

***

After an interesting journey inside the brain, I concluded:

If we want our brain not to play tricks on us, we should constantly ask ourselves the favorite question of children and philosophers – WHY?

ASTRA can certainly help not forgetting to do it at least annually.

Me at a Q&A session, Photo by Florin Slabu

ASTRA 2016 – Journey Around the World

Earthrise; Photosource: https://en.wikipedia.org/wiki/Earthrise

Some time ago, I saw a new picture of the earth seen from the moon. The first thought that comes to your mind is: “This is wonderful!”

But imagine that you are an alien and you don’t know what you are actually looking at. To you, it’s just a beautiful, colorful planet hovering in the space. It looks peaceful. It’s hard to imagine that this amazingly beautiful ball has a lot going on. Once you get the possibility to land anywhere on earth, you will realize that what seems so quiet and peaceful is actually just an illusion. You’ll see laughs and tears, love and hate, war, suffering, happiness and sadness that you cannot even suspect just by looking at its surface from the moon.

I go to ASTRA documentary film festival (for the 3^rd time already this year) to get possibility to fly from a country to country and learn things I had no idea about.  Sometimes, it is hard to face the reality, sometimes it brings smile to my face, but it gives me possibility to hear “stories behind stories”. In 21^st century, it’s not the information that we lack, but the perspective of an ordinary person who will bring a big story to you as something personal and easier to connect with (Logo of ASTRA reflects this idea as well).

Photo by Florin Slabu

So, come with me and explore different countries through the eyes of documentary film characters and then, through my eyes. Are the documentaries subjective? Yes, they are, but  personal stories and experiences started to matter more to me than finding the ultimate truth that is anyway impossible to agree upon.

Note: I tried NOT to include spoilers

TRAPPED BY LAW, 2016, 90’

The action takes place mainly in Kosovo

This documentary follows Kosovo Roma brothers that were deported from Germany to Kosovo unexpectedly despite spending their whole lives in Germany. You get to experience with them what it means to be forced to “drop your identity” one day, for no obvious reason. However, brothers keep their spirits up, joke around and try to make the best out of the situation. They remain faithful to rap music they are writing and don’t lose hope of returning back to Germany.

In this film you can clearly see how impersonal and unfair the law can be sometimes. Once you are trapped by it, it is hard to find your way out, however absurd it may sound. A lot of questions related to second generation immigrants are raised:  What matters more, your origins or or the country you have been raised in? Why do we even have to choose? What do you do when you find yourself trapped in your origin country but you don’t  have anything in common with it anymore?

For me, as a person who had to deal with the EU immigration law to some extent, this film had an important personal value. The documentary motivated me to do a small internet research about EU law and to find out whether or not you automatically receive the citizenship if you are born in EU. It turns out that in majority of cases, you don’t.

Sometimes it seems to me that your passport owns you and not the other way around.

SONITA, 2015, 91’

The action takes place mainly in Iran and Afghanistan

This film about a young Afghan girl, Sonita, just kept my eyes “glued” to the screen wishing for her to fulfill her dreams. She is a girl who lives in Iran, far from her family in Afghanistan, but the harsh traditions that rob women of their rights still haunt her. Her family wants to marry her in order to receive some money from the potential husband’s family.

Aside from being a smart and beautiful Afghan girl, Sonita is a hip-hop artist with a talent of expressing her and her friends’ deep feelings. As you can probably guess, female rappers are not that common in Afghanistan or Iran and singing is considered as something highly indecent. Sonita’s resilience is something difficult to comprehend, yet a great example to look up to. When the whole society, traditions and your family are against your aspirations, it’s very easy to tell yourself that it’s not worth it and just give up your dreams, but that’s not what she does. Even though she is 16 at the time of filming, she seems to have more inner strength than many grown-up women do.

On one hand, her story is very sad because it reflects the reality in traditional societies like Afghanistan and Iran, where women’s faiths are decided by her parents or brothers, but on the other hand, it inspires me and probably every girl that watched it to see a woman standing up for her rights. Sonita is a character that no fiction movie would be able to create. She has almost constant smile on her face that might not be the cheerful smile. To me it reflects her inner strength and a sense of humor she has towards life and her tragic situation. In short, it is a film worth your time!

AMONG THE BELIEVERS, 2015, 84’

The action takes place in Pakistan

This film lets us take a closer look at radical Islam and try to understand its roots and devastating consequences.

At a radical Islamic school Red Mosque in Pakistan, thousands of children are taught to devote their lives to jihad. The filmmakers managed to have multiple conversations with the leaders of Red Mosque and listen to their opinion about how jihad is the only true way of living and that this truth should be extrapolated to whole Pakistan and then the whole world.

“Among the Believers” shows how complex these problems are. On one hand, families that send their children to Red Mosque because of poverty, as they believe kids receive free food there. On the other hand, members of Red Mosque whose belief in what they are teaching is strong like a rock and almost impossible to change. In addition, the state that tries to solve the problem of violence with more violence which of course, is not effective. As a spectator, I felt helpless. It really seems that certain problems have gone so far that solution is more than hard to find. However, absence of obvious answers doesn’t mean that we should not be informed about these events.

ALISA IN WARLAND, 2016, 74’

The action takes place in Ukraine

Alisa is a Ukrainian girl who finds her life upside down after the revolution in Kiev.  This film shows how a young woman can be a filmmaker, soldier, lover and just a girl who tries to figure out how to help her country and find her role in the craziness of war.

Of course it was very emotional for me to watch this film because of the short war in 2008 in Georgia with Russia.

Q & A session with Stephane Siohan, Photo by Florin Slabu

During the Q & A session we had the possibility to talk to Stephane Siohan, that is also a character in the movie as Alisa’s boyfriend and is a French journalist that has been also working in Ukraine. He shared with us that it was difficult for Alisa to draw a clear line between filmmaking and being an active participant of the events. I expressed my admiration for Alisa’s courage to film the documentary since I have heard the noise of bombs only once in my life back in 2008 and my only reaction was fear and sleepless nights.

After this difficult journey, we can go back to the moon and keep staring at the earth from far away. Next time ASTRA takes us on a journey inside the brain of human being.

My article about the last year edition: Don’t Breathe, this is ASTRA!

Why Georgia and Romania should be best friends?

Written by a highly subjective, yet extremely smart and modest Georgian person

This article is for all those Georgians who have never thought how much in common their country has with Romania and also for those Romanians who imagine Georgia as a faraway country that is yet undiscovered land for them.

Dear Romanians, we are not so far away from each other. We are “Black Sea Buddies”.  So, if you are a superman/wonderwoman that can swim from Constanta to East, you might get to Batumi (Don’t try this at home).

So, here are some reasons why I think it would be easy and beneficial for both countries if we’d be best friends:

 

We have a lot in common!

Similarities start from our simple human features. For example, both, Romanians and Georgians are warm people, very hospitable and always ready to help. Georgians appreciate witty sense of humor that Romanians have and Romanians could easily keep up with Georgian fun teasing. So, if we would frequently visit each other, there could only be a win-win situations.

Both, Georgians and Romanians love to complain, about government, weather, too much sun, to little sun, other people, themselves, the whole country and anything in the world. It’s just something about complaining that makes people feel better both, in Georgia and Romania.

However, both know how to have fun. Georgian gatherings are usually full of singing, playing guitar, dancing, laughing and of course drinking. Romanian gatherings and parties are also full of fun, maybe sometimes boardgames, dancing, laughing and of course, drinking.

We have lots of dishes in common. Georgians have Sarmale and we call it Tolma. Romanian Mamaliga is very similar to Georgian Ghomi. And Georgian Khachapuri is similar to Placinta cu branza. But there is a lot to discover from both sides, food variety is big in both cases.

Both countries went through communism, which mainly means unhealthy mentality, but once you are free from it, you learn to appreciate your freedom.

Majority of both countries’ population are Christian orthodox. It manifests itself culturally on many levels and forms society’s values that are also similar, as a result.

Romania and Georgia are somehow outsiders in European politics. Romania has been waiting for ages to get in Schengen area and is considered one of the least developed countries in EU and Georgia is not even that far, we are impatiently expecting to get visa free regime for EU. This is why I think it would be a great idea to team up!

Both Romanians and Georgians like mountains, beautiful beaches and good time. Guess what? Both countries also have all of that, so, why not share? Isn’t “Happiness only real when shared?”

 

Let’s share our culture with each other!

Both, Romania and Georgia love music and arts.

Music: Romanians would just adore Tbilisi’s vast electronic music scene, for example club Bassiani that got worldwide attention and recognition. Georgians, on the other hand, would happily visit Romania for its wonderful festivals and concerts. Many famous artists and bands come to Romania to perform.

Cinematography: When I first watched the Romanian movie “Tales from the Golden Age”, I thought it could have easily been filmed in Georgia because we have very similar past. And the humor of the movie “12:08 East of Bucharest” reminded me a lot of my favorite Georgian movie “Blue Mountains”. Georgians appreciate great movies but Romania has advanced in this sphere much more. So, we could have a great exchange of experiences between the artists and simply movie-lovers as well.

In Romania, there are lots of great movie festivals. I already wrote about one of them before. You can read the article here.

Scene from a Georgian movie Blue Mountains (1983)               

Scene from a Romanian movie 12:08 East of Bucharest (2006)

 

Let’s explore each other’s cities and nature!

If only, there was a direct flight between Romania and Georgia! Just try to draw a straight line over the black sea, it would be so much shorter, easier, and nicer.

A lot of Georgians would love beautiful Romanian fairytale-like towns as Sibiu, Brasov and Sinaia.

Peles castle in Romanian town Sinaia

And for Romanians, since mountaineering is very popular in Romania, they would love the Georgian mountains that are up to 5000 meters high. They tourists would fall in love with stylish and somewhat boheme Tbilisi and sea-side city, Batumi.  Georgians would be able to go to other European countries through Bucharest. Romanians would explore Asia through transit in Georgia. So, direct flight connection is all we need to open the door to endless travelling opportunities.

Shkhara mountain (5193 m), highest peak in Georgia

 

Let’s complain together about our communist past and share our experiences of problem-solving!

Here, I mainly mean our political past and present. We both went through and survived Communism. Do you know what that means? It means damaged mentalities, out-dated systems, reversed minds, load of bureaucracy and lost trust among people.

Despite all of this, Romania has accelerated its Economic growth very fast afterwards, has entered EU and is still developing very fast. Georgia, on the other hand, found its way through bureaucracy and reformed public sector completely. Paperwork has been substituted by digital transactions and lives of people has been simplified a lot.

It seems so obvious to me that these two countries could learn a lot from each other. But instead, both look up to Germany and other western countries and try to repeat their steps. Imagine climbing a mountain and seeing someone already being at the top of it and trying to figure out how this person got there but you have someone just next to you. You ignore each other and struggle to climb up. Well, of course it’s motivating to see someone already did the job you’re trying to do but look at the person just like you, the obvious help might be right in front of your eyes and you might miss it if you’re not attentive enough.

So, Georgia could take an example of Romania’s economic achievements and Romania could learn from Georgia’s public sector reforms.

 

How should we become best friends?

If you are Romanian, am veste buna, n-ai nevoie de viza, nici de pașaport, poți vizita Georgia fără probleme. Dacă ai vrea sfături legat de zboruri si alte detalii, contactează-mă, ne descurcam!

If you’re Georgian, ვიზა არ გვჭირდება 2017 წლის მარტიდან! ასე რომ, სასწრაფოდ რუმინეთისკენ აიღეთ გეზი!

As for me, I am doing my best to fly back and forth, tie the bonds, write awesome articles and I am not going to stop here, I have big plans!

 

ფაქტის წინაშე

სასაფლაოზე ვიყავი. ალბათ ყველაზე ლამაზ სასაფლაოზე, რაც კი ოდესმე მინახავს. მშვიდ და მწვანე სასაფლაოზე. ვიწრო მოსახვევები სულს არ მიხუთავდა; უბრალოდ, წლები თითქოს თვალწინ გამორბოდნენ და გაუჩერებლად ჩურჩულებდნენ, 1888 -1940, 1913-1977, 1934-? ბევრი საფლავი იყო ჯერ კიდევ ცოცხალი ადამიანებისთვის გამზადებული, გარდაცვალების წლის მაგივრად კითხვის ნიშნით და უცბად მივხვდი სადაც ვიყავი.

შენ გაჩნდი და დადექი ფაქტის წინაშე, რომ ცოცხალი ხარ; ცოცხალი ხარ ახლა. აუცილებლად მოკვდები, მაგრამ ახლა ცოცხალი ხარ, თუ გინდა გაიხარე, იცინე, იტირე, იცოცხლე, მაგრამ აუცილებლად მოკვდები და ალბათ სასაფლაოზე მოხვდები. ზუსტად და დანამდვილებით არ გეცოდინება სად მოხვდები სიკვდილის შემდეგ და საერთოდ მოხვდები თუ არა სადმე. გაიცნობ ადამიანებს. ზოგი ღმერთის ხსენებაზე ცინიკურად ჩაიცინებს, ზოგი ატირდება, ზოგი ომებს დაიწყებს, რომ ყველას დაანახოს თავისი ჭეშმარიტება, მაგრამ შენ არასდროს გეცოდინება დანამდვილებით რატომ ხარ იმ ფაქტის წინაშე, რომ ხარ ცოცხალი.

ერთი წამით წარმოვიდგინე ყველა ის ადამიანი, რომლებიც ახლა კლუჟის სასაფლაოზე იყვნენ. ქალი, რომელიც 1888 წელს დაიბადა, ჩემს დაბადებამდე ზუსტად 100 წლის წინ ჩემს  და რა შორეულია ახლა ეს ქალი ჩემთვის… ოდესღაც ეს ყველა ადამიანი დარბოდა, იცინოდა, უხაროდა, სწყინდა, იმიტომ რომ იყვნენ ფაქტის წინაშე, რომ იყვნენ ცოცხლები.

ხანდახან ეს ფაქტი აუტანელია. აუტანელია, იმიტომ, რომ იცი ძალიან ბევრჯერ უნდა გეტკინოს. გეტკინოს, როცა შეგიყვარდება და შენს რომანტიულ სიყვარულში პირველად გამოჩნდება იაფფასიანი ჩხუბი, გეტკინოს, როცა გარდაიცვლება შენი ახლობელი, გეტკინოს, როცა ვეღარ უგებ საუკეთესო მეგობარს, მაგრამ ვერაფერს იზამ, ეს ყველაფერიც უბრალო ფაქტებია, რომლებიც ხდება, გინდა ეს შენ თუ არა.

მე მიყვარს ეს ოხერი სიცოცხლე. მიყვარს, რომ შემიძლია ვუყურო ფოთლის შრიალს, ვიგრძნო თვითმფრინავის აფრენა, ჩავხედო ჩემზე შეყვარებულ თვალებს, ვიცინო მეგობრებთან ერთად და უბრალოდ ხანდახან მავიწყდება, რომ ეს ყველაფერი მთელი გულით უნდა გავაკეთო და ფეხებზე დავიკიდო ის, რომ დილით ყავა გადამექცა და დაბდურა ვარ ან ის, რომ უაზროდ მივახარჯე ფული იმაში რაც არ მჭირდებოდა. მინდა უფრო მეტად მიყვარდეს ყოველი წამი და აღარასდროს მაღელვებდეს ათასი უაზრო წვრილმანი საზრუნავი, რაც ადამიანებმა საკუთარ თავს გავუჩინეთ.

ხშირად იარე სასაფლაოზე, თუ გინდა აღმოჩნდეთ ფაქტის წინაშე, რომ ცოცხალი ხარ.

 

ქაღალდის სახლი

ქაღალდის სახლი ავიშენე. ფურცელი ფურცელს დავამატე, გვერდი – გვერდს, ფიქრი – ფიქრს და ასე შევაკოწიწე. ჰაეროვანია, ნახევრად არარსებული.

მთელი ცხოვრება ვიღაც ან რაღაც გვენატრება. ხან ბავშვობის მძაფრი შეგრძნებები, როცა დამალობანას დროს საგულდაგულოდ დამალვა ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი რამე იყო; ხან საკუთარი თავის ძველი ვერსიები, ხან გარდაცვლილი ახლობლები, ხან შორს მცხოვრები ოჯახის წევრები და მეგობრები, ხანაც ისეთი მეგობრობა, რომელიც ნაკადულივით ძალდაუტანებლად და უდარდელად მიედინება, ხან მზე, ხან თოვლი და ზოგჯერ ისეთი რამეებიც კი გვენატრება, რაც არც კი გვინახავს და გამოგვიცდია. ხანდახან მგონია, რომ ამდენი ნაკლულობისგან, ამდენი რამის არქონის და ამდენი ვინმეს არყოლის გამო შეიძლება გაგიჟდე კიდეც…

მივდიოდი რამდენიმე დღის წინ ქუჩაში და უცბად რომელიღაცა სახლის სარდაფიდან, მძაფრი და წესით უსიამოვნო სუნი მეცა, მაგრამ ისე ცხადად გამახსენა დამალობანას დროს სარდაფში დამალვა, რომ უნებლიედ გამეღიმა. ზოგადად, ცოტა არ იყოს მშიშარას, თამაშის დროს ყველანაირი შიშის გრძნობა მიქრებოდა, ჩაბნელებულ, ნესტიან, ჭუჭყიან და ობობებით სავსე სარდაფში დამალული თავს ყველაზე უსაფრთხოდ ვგრძნობდი და მოუთმენლად ველოდი სანატრელი სიტყვების გაგონებას: “გამარჯვებულო, გამოდიიიი”. ხრდასრულობისას ძნელია იყო ისეთივე ბედნიერი, ისეთივე სიხარულით გიხაროდეს ყველა წვრილმანი. ჰოდა, რა თქმა უნდა მენატრება ნამდვილი სიხარულის, იმედგაცრუების და ნამდვილი სარდაფის სუნი.

ამიტომაც ავიშენე ქაღალდის სახლი. ისე, როგორც ბავშვობაში “შტაბი”. ოღონდ ეს სახლი ეხლა უფრო სევდიანია. ფურცლებზე ადამიანები, მონატრებები, ფიქრები და შეგრძნებები დავწერე. შიგნით შევიპარე და ღრმად შევისუნთქე ის, რაც ასე ძალიან მაკლია. ის, რაც ოდესღაც განვიცადე და სადღაც გამიფრინდა, ისევ ჩემთან მოვკრიფე სათითაოდ და ყველაფერი ისევ ჩემში დავაბრუნე. სინამდვილეში, არასოდეს არაფერი და არავინ ყოფილა ჩემი და ამიტომ, არც არსად წასულან. ყველაფერი რაც ვნახე, ვიგრძენი და გავიხსენე, ისევ ქაღალდის სახლშია, ჩემთან. ხანდახან ერთ კედელს სხვა ანაცვლებს, ხანდახან შეიძლება საძირკველიც კი შეიცვალოს, მაგრამ მე მაინც ჩემს სახლში ვიცხოვრებ. სულერთია სად ვიქნები, თბილისში, ბუქარესტში თუ საერთოდაც – ლამაზქალაქში.

მოდით ხოლმე, მეწვიეთ ქაღალდის სახლში. ისეთ ქაღალდის ჩაის დაგალევინებთ, ნამდვილ ჩაიზე უკეთესს.

Photo source:

http://blog.ponoko.com/2012/07/24/win-a-light-up-paper-house-kit-conductive-ink-pen-from-bare-conductive/

 

O zi mai calda in Bucuresti

Poza facuta de mine din geamul biroului

 

Am decis sa scriu ceva in limba romana pentru prima data pe blogul meu. La inceput voiam sa folosesc si litere speciale din alfabetul romanesc, dar inca imi este foarte greu sa folosesc ă si â unde trebuie. Din cauza asta scriu cu litere latine. Imi cer scuze pentru greseli, pe care sigur o sa fac, pentru ca nu vreau sa ma corecteze cineva. As dori sa fie primul articol scris doar de mine in limba romana.

Am venit in Romania din Georgia acum un an si jumatate , am venit ca sa fiu cu prietenul meu, Florin. Ne-am intalnit in 2012, in Slovacia. Sincera sa fiu, sunt foarte fericita cu el, dar o sa va spun direct: mi-e dor de Georgia foarte mult, chiar uneori vreau pur si simplu sa impachetez si sa plec de aici. Dar NU pentru ca nu imi place in Romania…

Perioada mai grea a inceput acum 3 luni, dupa ce am fost in Georgia pentru 11 zile in noiembrie. Inainte de asta cred ca nici nu aveam suficient timp sa ma gandesc la alte lucruri decat cum sa invat limba romana mai repede, cum sa ma obisnuiesc cu stilul de viata Bucurestiului si chestie mai practice. Am fost chiar foarte multumita pana cand m-am dus in Georgia in noiembrie. Inainte mi-e imi placea ca sunt foarte multe evenimente in Bucuresti si poti sa urmarezi pasiunea ta (oriece ar fi) foarte usor. Asa cred si acum, Bucuresti este un oras foarte viu si plin de lucruri interesante. Dar s-a intamplat ceva in Georgia (nu stiu ce) care m-a influentat foarte mult si care ma face foarte nostalgica.

Bineinteles am inceput sa ma gandesc ce anume nu este in regula aici in Romania sau ce este atat de special la mine in Georgia. Pana la urma, am ajuns la concluzia ca este ceva inexplicabil. Cand esti acasa, ai senzatia ca totul este familiar, ca oameni te inteleg usor si ca oriunde ai merge, esti in tara ta unde se vorbeste limba ta (in ambele se sensuri, figurat si literal vorbind).

Stiam si inainte, dar acum am realizat mai clar ca n-ar trebui sa astepti ca o sa te simti ca acasa altundeva. Este foarte natural si normal ca totul e altfel pentru tine. Chiar daca strazi sunt la fel, chiar daca traditiile sunt similare, iti lipseste ceva. Ceva de neinlocuit. Este foarte important sa intelegi acest lucru si ca esti deschisa pentru o aventura intr-o tara noua, sa accepti ce iti ofera atmosfera noua.

Astazi a fost o zi speciala pentru mine. Aseara a decedat bunicul meu in Georgia si am simtit nevoie foarte puternica sa fiu cu familia mea. Cand am aflat am fost in centrul vechi, m-a sunat mama mea si dintr-o data voiam foarte mult sa fiu in Tbilisi, dar din pacate nu se poate.Cand am ajuns acasa si am vorbit cu Florin, am povestit exact cum ma simteam si m-am culcat mai linistita.

Dimineata asta m-am dus la munca si acolo, am gasit colegii mei care au vrut sa ma ajute cu orice posibil si chiar ma-au ajutat cu compasiunea calda.

Iar la pranz cumparam niste hrisca, pentru ca in Georgia hrisca este mancata ca micul dejun foarte des. O doamna s-a apropiat de mine si m-a intrebat cu curiositatea mare cum se pregateste hrisca. Bineinteles am inceput sa explic detaliat. In curand a venit si un domn ca sa discute si el cu noi despre moduri de gatire de hrisca. Probabil o sa sune un pic „cheesy“ dar a fost un moment foarte important pentru mine, pentru ca uneori exact asta imi lipseste aici ca sa ma simt mai apropiata cu oameni, care nu le cunosc. Momente foarte mici compun o atmosfera mai calda si prietenoasa. Sper ca in curand, Romania o sa devina o tara si mai apropiata de mine. Oricum, daca pot sa ma exprim despre lucruri mai importante pentru mine in limba romana, deja este un inceput foarte bun.

 

Don’t take it personal

What does the phrase “Don’t take it personal” actually mean? Most probably, someone told you something not so pleasant for you and it does concern you, but they ask you to ignore the fact that it concerns you… Not so easy, actually.

However, lately, I started to think that the whole life is about that: Just don’t take life so personal and you might discover that you are far more happier than you used to be. Well, I am not trying to teach anyone anything since I have myself no idea about life and this is not one of those annoying articles “7 reasons you’ve been living your life wrong”. Nope, this is just one small discovery of mine which I decided to share.

We have very strong tendency to imagine the world revolving around us and it’s natural, we “live in our bodies”, we look at the world from inside our head and it’s hard not to put everything through our filter. Nothing’s wrong with it. But there’s a small detail that changes everything. We often forget that this is just our perspective and every other person does exactly the same, for them, the world revolves around them and not around you. You ask: how is this good or making you happy in any way? God, have some patience and sacrifice a bit of your precious time, will you?

This is how:

When few negative things happen in our lives, we start to think:

• Why does everything bad happen to me?
• I bet this person wishes me harm
• I must be lame and that’s why I am miserable
• If I try to change something radically in my life, people might think I am stupid

and the final, lethal, all-consuming, making you want to hide under your blanket- phrase:

THE WORLD IS AGAINST ME!

Whooow, wait a minute and stop here… Aren’t you believing yourself to be of too much importance or threat? Do you actually think the WORLD decided to have some strategy against you? Even Adolf Hitler didn’t have the whole world against him! Who do you think you are?

Exactly this is when we take ourselves too seriously, too important and overly noticable for other people. This is one of the main accompanying thoughts of anxiety. When you feel like you are on the spotlight.

Psychologists actually call this bias “Spotlight effect”. It is scientifically proven that other people notice you far less than you think. Psychologist Thomas Gilovich asked some students to wear shirts that would have embarrassing photos on them for the experiment and they were asked how many people they think would notice those imprints on t-shirts and the results were compared by actually asking others whether they noticed embarrassing photos or not. The experiment showed that people largely exaggerate how much they were noticed.

Photo Source:

https://remarkableleader.wordpress.com/2014/02/01/bringing-out-your-inner-spotlight-by-roz-usheroff/

On one hand, you might think this is a bit sad. Does it mean that nobody cares about us? No, it simply means that everybody is occupied with themselves, mainly minding their own business. Even if it happens that they judge you, it might come from their problems and inhibitions and by judging you they want to feel better about themselves. What others  think about you might actually have very little relevance and connection to reality. At least people who don’t know you that well.

This is why we should try and stop making up conspiracy theories against us. Walking around feeling under spotlight and believing that everything we do is noticed, judged and important. Life doesn’t happen to YOU, it just happens.

Just think how much freedom and power this actually gives to you. Try and start one of your days realizing that you really are the most important person for yourself and act accordingly. You might notice an interesting paradox that this realization might even make kinder to other people, since you realize now that they are just like you with their own problems, fears and beliefs.

Walk out of the door confidently in the morning. Believe that you can really make anything you want out of your day and your life. It’s really up to you. And if some negative events happened right after each other, don’t feel like some higher power or God is angry at you. It most probably is just unfortunate  coincidence and has nothing to do with you being a bad, worthless person.

Each problem is separate and try to deal with them separately.

Each person is different and try to understand them, try to see how the world might seem for them and you might become much more open to the outer world.

Life just goes on and gives surprises to you every day, accept them and please, please Don’t take it personal, it’s just life. You are not good, you are not bad, you are you, the way you think you are. What other people think about you is just their version of yourself which is filtered through their egocentric minds.

Don’t take life personal, don’t be so greedy, it belongs to everyone, my dear!

 

P.S. Thanks to the psychologist Anca Bucur who inspired me for writing this post

Photo Source:

https://whisper.sh/whisper/05180c87d1309d8610854509a22a32759331e9/If-they-dont-know-you-personallydont-take-it-personal

 

 

ემიგრანტის ფიქრები – მოწყენილი ვიქნები

მოკლედ, როცა რაღაც მაწუხებს, წერის გარდა არაფერი მშველის. რა ქვია ამ მდგომარეობას?  არ ვიცი. საერთოდაც, რატომ უნდა ერქვას რამე?!

ძალიან ძნელია საკუთარ ქვეყანაზე წერა. რამდენიმე ხნის წინ დავწერე სტატია საქართველოს შესახებ. ინგლისურად იყო და სულ სხვანაირად დაწერილი, გამოზომილი, აწონ-დაწონილი, არაქართველებზე გათვლილი და ინფორმაციით დახუნძლული. ძნელი იყო საქართველოზე წერა, ისე, რომ ნეიტრალურობა შემენარჩუნებინა, ყველაფერი ერთ პატარა სტატიაში ჩამეტია, არც ძალიან მექო, არც ძალიან მელანძღა და შესაბამისად, წერა გამიგრძელდა, ერთი თვე ვტანჯეთ ერთმანეთი მე და ვორდის ფაილმა და ბოლოს, მემგონი კარგი გამოვიდა. იმას მაინც მივაღწიე, რომ თუ უცხოელები აქამდე ათასჯერ დასმულ კითხვებს თავიდან დამისვამენ (და ეჭვიც არმ მეპარება, რომ ასეც მოიქცევიან) უბრალოდ ლინკს მივცემ და პასუხიც გაცემული იქნება. თუ წაკითხვა დაეზარებათ, ესე იგი არც აინტერესებდათ და ტყუილად ლაპარაკში მაინც არ დამაკარგვინებენ დროს .

ეს ყველაფერი კარგი, მაგრამ… სულ სხვაა, როცა შინაურულად, ქართულად და გულწრფელად გინდა დაწერო შენს ქვეყანაზე. ის რაც გაწუხებს, რაც გაღელვებს და რასაც ქართველები წაიკითხავენ და შეიძლება ცოცხლად შეგჭამონ „ემანდ რამე თუ შეგეშალა“. ვიცი, რომ თავი შარში გავყავი, მაგრამ ეგ არაფერი, აბა ეს უცხოელები ერთს საწყენს არაფერს გეტყვიან. ცოტა გამლანძღეთ, გამაკრიტიკეთ, მეჩხუბეთ, არ მეწყინება.

დაახლოებით წელიწადნახევარია საქართველოში აღარ ვცხოვრობ, რუმინეთში ვარ და აქამდეც მენატრებოდა საქართველო, მაგრამ ეხლა სულ სხვანაირად, გულის გამაწვრილებლად მომენატრა. უცებ დამავიწყდა ყველაფერი, რაც ადრე საქართველოში ყოფნისას არ მომწონდა, მარტო სიცილი და კისკისი მახსოვს. იმიტომ არ წამოვსულვარ საქართველოდან, რომ არ მომწონდა. არა, უბრალოდ “სიყვარულს რას გაუგებ ჩემო ოლღა”, თორემ კაცმა რომ თქვას რა მინდა რუმინეთში. არა, ისეც არ იფიქროთ, რომ აქ რამე პრობლემა მაქვს  და უბედური ვარ ან რუმინელები არიან ცუდი ხალხი… საერთოდ არაფერიც არ იფიქროთ და უბრალოდ დამიჯერეთ – რაც არ უნდა კოსმოპოლიტური აზრები გაწუხებდეს და ნაციონალიზმზე ამრეზით ლაპარაკობდე, შენი ქვეყანა შენი ქვეყანაა და ძალიან დიდი ადგილი უჭირავს გულში. ეხლა ვხვდები სრული სისავსით რაზე გიჟდებიან უცხოელები საქართველოში რომ ჩამოდიან.

მე რა მომენატრა? უჰჰჰ!

ჩემი ოჯახი – ოხ, არ გაგვაგიჟოო, შეგიძლიათ მითხრათ, ოჯახის ამბები ოჯახში უნდა დარჩესო, სიყვარულს მალვა უყვარსო.. ისაო და ესაო. არ მაინტერესებს, უნდა მოგახვიოთ ჩემი ოჯახური ამბები თავს. ორი ძმა მყავს და თქვენ წარმოიდგინეთ მშობელიც ორი მყავს. ხოდა ხუთნი ვართ ოჯახში. ტექნოლოგიური ეპოქის შემოჭრასთან ერთად, ჩვენც შედარებით უფრო შევძვერით ლეპტოპებში, ტელეფონებში და ყველა თავის საქმეში, მაგრამ არაფერი იმაზე მეტად არ მაბედნიერებს, როცა ხუთივე სამზარეულოში ვიკრიბებით და მივედ-მოვედებით, ვიცინით, ვტირით ან სულერთია, რამეს ვაკეთებთ ერთად. მომენატრა, როცა 4-ნი შევგროვდებით, მე-5 გაიგონებს კოლექტიურ ხორხოცს და ისიც შემოგვიერთდება კითხვით: “რა ხდება აქ? დღეს რას განვიხილავთ?”. დედაჩემი და მამაჩემი რაღაცნაირი არასტანდარტულად ბავშვური მშობლები არიან. ბავშვობიდან არ მქონდა იმის შეგრძნება, რომ ჩვენს შორის რამე განსაკუთრებული ბარიერი იყო ასაკის ან ოჯახური როლების გამო. სულ საერთო მხიარულება ან საერთო მოწყენილობა იყო. მიუხედავად იმისა ვინ შვილია, ვინ-და ვინ-ძმა და ვინ მშობელი. ან რა ჯობია როცა ძმებთან ერთად საყვარელ ფილმს ჩაუჯდები, ან მთელ ღამეს ფილმის არჩევაში გაატარებ და ბოლოს დაიძინებ. ან ძილის წინ თამაშობ ერთ ასოზე დაწყებული სიტყვების “ჩამოთვლობანას”, თამაშის ბოლოსკენ სიტყვები იშვიათდება და იშვიათდება, თვალებიც ძილს გთხოვენ, მაგრამ ვერ ნებდები და როცა მეორეს თითქმის ჩაეძინა, უცებ წამოიყვირებ:

-ჭაბურღილი!!!,- ნახევრადმძინარე მეტოქე ჯერ გეტყვის, ყოჩაღ მოიგე, მე ვიძინებო, მაგრამ მაინც არ მოასვენებს ტვინი და გააგრძელებს ფიქრს “ჭ.. ჭ… ჭ… ჭაღი იყო.. ჭერიც იყო… ანბანის მიხედვით მივყვები, ჭაბი ჭაგი ჭადი … ”

-ჭადი სწორია?

-არა, ხო იცი, რო მჭადია სწორი

-დასავლეთ საქართველოში რო ჭადს ამბობენ?

-ოო არა, არ ითვლება.. და ასე, უსასრულოდ.

ან იმას რა ჯობია, როცა ძმები გიტარაზე უკრავენ, შენც რაღაცას ყროყინებ და არ გეუბნებიან, გაჩუმდიო…და ასე შემდეგ…

ქართული იუმორი

რითი განსხვავდება ქართული იუმორი? რითი და ურთიერთდაცინვა არცერთ ქვეყანაში არ მინახავს ასეთი პირდაპირი, უტაქტო და მაინც კეთილი და უწყინარი. ერთხელ წამოგცდება რამე ცოტა “ისე”, ჩავარდები მეგობრების ყბაში და კარგად მეყოლე. “კარგად მეყოლე” იმას ნიშნავს, რომ შენც ღირსეული პასუხი უნდა გასცე და გოიმურად არ ავარდე, შენც გაიცინო, მეგობრებიც გააცინო და სულ იცინო და იცინო. ან რას გიხსნით, თქვენც მშვენივრად იცით. არა, ბოღმაში და ღვარძლშიც მაგრები ვართ, მაგრამ იუმორი სულ სხვანაირია მაინც.

თან რუმინული კი ვისწავლე, მაგრამ ჯერ ისე ვერ ვთამაშობ სიტყვებით და ვერ “ვამუღამებ” ნიუანსებს ისე, რომ ენამოსწრებულად ვიხუმრო და ვიშაირო. ჯერ ბევრი მაკლია მაინც ამ დონემდე და ეს საშინლად მიშლის ნერვებს. ჩემი თავის უფრო მოსაწყენი ვერსია ვარ.

თბილისური ამინდი

მომენატრა იმაზე წუწუნი, რომ ვაიმე როგორ ცივა, 6 გრადუსია, როცა აქ მინუს 16-ია და მეტროდან სამსახურამდე 15 წუთი ფეხით უნდა იჯლოყინო გაყინულ თოვლზე. ვიცი, რომ მანდაც ცივა, მაგრამ ასე ძალიან არა და მანდ მზე მაინც თითქმის სულ ანათებს და ნუღარ წუწუნებთ ამინდზე! დუტ!

თბილისში უმისამართოდ ბოდიალი

შეხვდები ვინმე მეგობარს, ჯერ სადმე დასხდებით და მერე ერთ-ერთი იტყვის: “ფეხით ხო არ გავიაროთ ცოტა?” და გაივლით. ხან აუყვებით, ხან ჩამოუყვებით. მომენტებში სულაც აღარ გახსოვს სად ხართ ზუსტად, მიმოიხედავ და გაიფიქრებ: “ა, ხო” და გააგრძელებ ბოდიალს. ძირითადად სოლოლაკს ვგულისხმობ, აბა მუხიანში თუ დაგავიწყდა სად ხარ, შეიძლება ვერც ვეღარასდროს გაიხსენო.

მოკლედ, რა პატარაა ეს თბილისი!

სიპატარავე მომენატრა. დიახაც სიპატარავე. ყველა ყველას იცნობს, ან თუ არ იცნობს, ნახევრად იცნობს, ან თუ ნახევრადაც არ იცნობს, “სახეზე იცის”. უმისამართოდ ბოდიალის დროს აუცილებლად შეგხვდება ერთი, ორი, სამი ან შვიდი ნაცნობი. ცნობილი ადამიანის ცნებაც შეფარდებითია, “სელებრითობა” და ლოყების დახოკვა იშვიათი რამე და მოკლედ “ქართველები არ ვართ ყველა? შინაურები?”

ქართული მამაპაპური ყაყანი

აი ვთქვათ მეგობრები მსჯელობთ სად წახვიდეთ და უცებ ეს თემა ურთულესი გადასაწყვეტი ხდება და ყველა ერთად იწყებს ლაპარაკს. ყველა ერთად ყაყანებს: “ხუტოროკი მომბეზრდა, მირზაანში ხინკალი არ ვარგა, მე არ მშია, სადმე საკაიფო ბარში დავსხდეთ, ოოო მე მშია, რამდენი ტაქსი გვინდა, ვინ მოდის? ყველას უთხარით?” და ამ დროს ვიღაცამ არეულობით ისარგებლა თურმე და იყვირებს ფილტვების დასკდომამდე: “მოკეტეთ! 2 ტაქსი მოვიდა, წავედით დროზე!” და ყველა ჩაცმას იწყებს, მაგრამ ყაყანი გრძელდება: “ოოო, სად მივდივართ? მე ეგ არ მინდა, მე მინდა, რა კაია! მაგიდა დაჯავშნეთ?” დ ასე შემდეგ. მომენატრა ყაყანი, იმიტომ, რომ მეც ველური ვარ, უზრდელი და მორიგეობით ლაპარაკი მოსაწყენია, აი ასე!

მაგიდების შეერთება

ნუ ესეც ყაყანის ლოგიკური გაგრძელებაა… და უბრალოდ იმის სიმბოლოა, რომ ბევრნი ხართ ერთად და ხმაურობთ, აქტიურობთ და ჩოჩქოლებთ და ერთი მაგიდა არ გეყოთ, თორემ თვითონ მაგიდის შეერთების პროცესი, დიდი ვერაფერი…

აქტიური ქალები ავტობუსში, რომლებიც გინდა-არ გინდა გელაპარაკებიან

აი ეს უცერემონიოდ და შესავლის გარეშე ლაპარაკის დაწყება მომენატრა ტრანსპორტში. რა თქმა უნდა, ხშირად ყურსასმენები გამირჭვია თავის დასაცავად, თუ თემა არ მაინტერესებდა, მაგრამ ისეც მომხდარა, რომ კარგად მიცინია. აბა აქ, ვინ რას გეტყვის ან გაგაცინებს. მაქსიმუმ გზა გკითხონ. თან სულ მე მეკითხებიან და ჯერ ამდენიც არ ვიცი, რომ სხვას ვასწავლო… ბედი უნდა ყველაფერს! მაინც მივასწავლი ხოლმე წვალებით და მერე სასიამოვნო დღეს მისურვებენ… უზრდელები… სასიამოვნო დღე არა ის, მოიცა რა…მივხვდი, რომ ქართველებს ზრდილობის უაზრო წესები არ გვაქვს, დღეში ასჯერ: გემრიელად მიირთვით, სასიამოვნო დღეს გისურვებთ, შეგარგოთ, დიდი გოგო გაიზარდე და მსგავსი ფრაზები საკმაოდ იშვიათია აქაურობასთან შედარებით. ამდენი ზრიდლობაც არ შეიძლება კაცო, დავიღალე!

 

ხოოო… მძიმე სიტუაციაა. ალბათ მეტყვით – მერე ჩამოდი, რაღას რჩები მანდო. ეგრე ადვილიც არ არის. ეგ არ მითხრათ რა.. რამე სხვა მითხარით, მაგალითად დამცინეთ ან შემიცოდეთ თუ გინდათ, მაგრამ ყველაფერს ჯობია, რამე მირჩიოთ, როგორ გავუმკლავდე მოულოდნელ და მძაფრ ნოსტალგიას. მომენატრეთ თქვე ოხრებო და რა ვქნა, რა…

ყველაზე “გულისშუაზეგადამხლეჩი” იცით რა არის? დავიარები ამ ბუქარესტში მოწყენილი და ნოსტალგიაში გადავარდნილი, ფიქრებით თბილისში მყოფი და ვინმე მკითხავს:

-Where are you from?

-Georgia

-Georgia?! What is that?…

უყურე ეხლა ამ უსირცხვილოს! მე აქ გავგიჟდე ლამის და ეს კიდე ტყემალზეა… რა უნდა ელაპარაკო…

შენიშვნა: ამ პოსტს სურათს არ ვურთავ. აბა მოწყენილ, ფანჯრის რაფასთან მჯდომ გოგოს ხო არ დავურთავ ან საქართველოს რუკას?! ან საქართველოს რუკასთან მჯდარ მოწყენილ გოგოს?!

 

 

 

ბუქარესტო, გახდი რა ჩემი ქალაქი!

ფერების ფესტივალი ბუქარესტში; ფოტოს ავტორი – მე 🙂

ძალიან მინდება ხოლმე, რომ ბუქარესტში თავი ისე ვიგრძნო, როგორც ჩემს ქალაქში, მაგრამ ჯერჯერობით ამას ვერაფრით მივაღწიე. თბილისივით ესეც „კომუნიზმ-გამოვლილი“, არეულ-დარეული, ტანჯული და “ნაიარევ-წარსულიანი” ქალაქია, მაგრამ მაინც უცხოა და ვერაფრით გავუშინაურდი. მთავარი შეუთავსებლობა ალბათ იქიდან მოდის, რომ სულ დაბლობია და სწორი გზები. კაცი თუ აღმართზე არ აქოშინდი, გული არ აგიჩქარდა, ის ქალაქი რის ქალაქია?! კარგი, ჯანდაბას, აღმართები ნუ იქნება, მაგრამ ერთი-ორი დაღმართი მაინც ხომ შეიძლება, რომელზეც მუხრუჭის გარეშე, ამსუბუქებული დაეშვები?!

უკბილო ხუმრობები იქით იყოს და ყოველ დილა-საღამოს, სამსახურისკენ და სახლისკენ გზაზე ვცდილობ რამენაირად ვიგრძნო ბუქარესტის პულსი.

ადრე ბუქარესტის უფრო ძველ, ცენტრალურ უბანში ვცხოვრობდი და უცნაური არქიტექტურის ძველი და ელეგანტური შენობები პირქუშად მიყურებდნენ. წესით სასიამოვნო უნდა ყოფილიყო ძველ უბნებში ხეტიალი და იყო კიდეც, მაგრამ მაინც უცხო. რამდენიმე შენობას მოუვლელობისგან შეჭვარტლული კედლები აქვს და თითქოს ითრგუნები, გეშინია იმაზე ფიქრის, რომ ეს შენობა შენამდეც იდგა, შენ მერეც შეიძლება დიდხანს იდგეს და იმაზე მეტი ნახოს ვიდრე – შენ.

შენობა ბუქარესტის ძველ უბანში; ფოტოს ავტორი – მე

ეხლა შედარებით კომუნისტურ უბანში ვცხოვრობ. ერთი შეხედვით უღიმღამო ნაცრისფერი შენობები უემოციოდ მიყურებენ, მაგრამ მაინც თავისი ხიბლი აქვს ამ უბანს. მოწესრიგებულად განაწილებული სკამები და ხეები, პატარა, კუთხის მაღაზიები საკმარისია იმისთვის, რომ უბანს გამორჩეული ხასიათი ჰქონდეს და თუ დიდი ხანი აღარ ჩაივლი, თავიც კი მოგანატროს.

დილით ძალიან ვიბნევი და ვიხლართები ქაოსურ ხალხმრავლობაში და სიჩქარეში. სანამ მეტრომდე მივაღწევ, შედარებით სიმშვიდეში მიწევს 15 წუთი სიარული; არ იგრძნობა, რომ ყველას სადღაც ეჩქარება; მაგრამ როგორც კი მეტროში შევაბიჯებ, ყველაფერი რადიკალურად იცვლება. ხალხი ისეთი გაშმაგებით ცდილობს ერთმანეთის გადასწრებას და გადატვირთულ მეტროში თავის შეყოფას, რომ გეგონება ის 5 წუთი, რომლის მოგებასაც ცდილობენ (ყოველ 5 წუთში ახალი, ცარიელი ვაგონი მოდის), სამკვდრო-სასიცოცხლო 5 წუთი იყოს. ძალიან მიძნელდება ხოლმე აგრესია არ გამიჩნდეს გაზომბებული ხალხის მასის მიმართ. ყველას ნახევრად ძინავს (ჩემი ჩათვლით) და მეჩვენება, რომ ამ დროს ნაკლებად ადამიანურებიც ვართ. თუ მოახერხე და ვაგონში შეეტენე, ქურთუკი აუცილებლად მაშინვე უნდა გაიხადო, თორემ სიცხისგან გაიგუდები. ამის მერე ყველა ტელეფონს იღებს ჯიბიდან და უაღრესად დაინტერესებული და სერიოზული სახით რამეს თამაშობს ან უსასრულოდ „სქროლავს“. ერთადერთი (და ისიც ნაძალადევი) ურთიერთობის ფორმა რა თქმა უნდა არის: „ჩადიხართ?“ „არა, გაგატარებთ“ ან „დიახ, ჩავდივარ“.

მოკლედ, მძულს დილით მეტრო. ხანდახან ჩემ თავზე ვბრაზდები, რომ მტრულად ვარ ამ ხალხმრავლობის მიმართ განწყობილი და ვცდილობ გავუღიმო იმ ადამიანებს, რომლებსაც ჭყლეტვის გამო ფაქტობრივად ვეხუტები, მაგრამ არ გამომდის, უღიმღამო გარემო თავისას შვრება.

მეტროდან სამსახურამდე გზაც ხალხით არის გადახუნძლული. ფეხით მოსიარულეები მანქანებივით იქცევიან და სხვადასხვა ზოლებში მოძრაობენ, სხვადასხვა სისწრაფით და თუ საჭიროა, ერთმანეთს უსწრებენ ოდნავ გასაგონი მობოდიშებით. მეტროს საგიჟეთის შემდეგ ამდენს ვეღარ ვუძლებ და ვცდილობ ამ სივრცეს მაინც გავეთიშო და იმ ფუფუნებიდან გამომდინარე, რომ მოქნილი გრაფიკი მაქვს (კიდევ კარგი! არავინ იცის ეს რამდენს ნიშნავს ჩემთვის), არსადაც არ მეჩქარებოდეს და ფიქრებსაც და ფეხებსაც ნელი და აუღელვებელი ტემპი მივცე. თუ მეტროში ამის საშუალებას გაჭედილი ვაგონი არ გაძლევს, ქუჩაში უფრო ადვილია სისტემიდან გაქცევა. ხანდახან უბრალოდ შეჩერდები, მიმოიხედავ, გაჩერდები, როგორც უძრავი ლოდი აჩქარებულ მდინარეში. თვეობით მეც ამ დინებაში ვიყავი ავტომატურად ჩართული და აზრად არ მომსვლია გვერდიდან შემეხედა ქუჩისთვის. ეს ქუჩა ბუქარესტის ერთ-ერთი მთავარი გამზირია და ამიტომ ყველანაირ სახლს შეხვდებით, მაღალს და შუშებიანს, დაბალს და ძველს, უცნობი არქიტექტორის ორიგინალურ და გარემოსთან შეუთავსებელ ჩანაფიქრს და ათას უცნაურ რამეს. გზაში 20-მდე ყავის აპარატია და ძნელია ერთმა მაინც არ გაცდუნოს და იაფი, უგემური ყავა არ გაყიდინოს. თითქოს ყავის ჭიქით ხელში უფრო საქმიანი ვჩანვარ და მეტ აზრს იძენს ჩემი სვლა სამსახურისკენ, რაც, რა თქმა უნდა დიდი სისულელეა.

გუშინ ერთ-ერთი სულის მოთქმის და შეჩერების დროს გადავწყვიტე მარტო ხალხის დინებისთვის კი არ შემეხედა გვერდიდან, სახლებიც შემეთვალიერებინა და ცაც. ყველაზე მეტად სახლების სახურავებმა მიმიზიდა. უცებ მომაწვა  ბავშვობის ყველა მოგონება. თბილისში, მე-13 სართულზე ვცხოვრობდი და 90-იანებში, როცა 3 გამოძახებიდან ლიფტი 2-ჯერ მოდიოდა და ამ ორიდანაც ერთ ასვლაზე აუცილებლად იჭედებოდი, სახლის სახურავს სულ სხვა დატვირთვა ჰქონდა- სრულიად პრაქტიკული და მისტიური, ე.წ. „ზემოდან გადასვლა“.

“ზემოდან გადასვლის” სქემატური ახსნა; Paint-ის ექსპერტი – ისევ მე 🙂

ანუ, თუ ლიფტი არ მუშაობდა, მაგრამ შუქი იყო, გვერდითა სადარბაზოს ლიფტს ვიყენებდით სახურავზე ასასვლელად, იქიდან ჩავდიოდით ჩვენს სადარბაზოში და 2 სართულს ბედნიერად ჩავირბენდით ხოლმე ფეხით, იმით გახარებულები, რომ 13 სართულის ავლა მაინც არ მოგვიწია. რამდენიმე მიზეზის გამო ეს პროცესი ძალიან მიყვარდა: ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ იშვიათობას წარმოადგენდა. დიდი შანსი იყო ან შუქი არ ყოფილიყო, ან არც მეორე სადარბაზოს ლიფტს ემუშავა, ან ბოლო სართულიდან სახურავზე ასასვლელი კარი ყოფილიყო ვინმე ბოროტი მეზობლის მიერ ჩარაზული: „შევწუხდი თქვენი ბრაგუნით სახურავზე!“. გარდა ამისა, სხვაგან სად ნახავს ბავშვი სახლის სახურავის მაგვარ უცნაურ რამეს? ათასი ხარახურა ეყარა (სამწუხაროდ,ნახმარი შპრიცებიც) და თან 2 სართულით მაღლა იყო ვიდრე მე-13 სართული! და ეს იცით რას ნიშნავდა? იმას, რომ ყველაფერი სულ სხვანაირად ჩანდა, ვიდრე მე-13 სართულიდან. იმხელა განსხვავებას იძლეოდა უფრო მაღალი რაკურსი, რომ შეგრძნება გეუფლებოდა, თითქოს აფრინდი და ციდან უყურებდი იგივე გარემოს. უღრუბლო ამინდის დროს, მამაჩემი ყოველთვის გვეუბნებოდა, ნახეთ ბავშვებო, ეს კავკასიონის მთებია, რომელიც ჩვენი ფანჯრიდან არ ჩანსო და მახსოვს შორი, გაყინული მთები. ეხლა რომ ვფიქრობ, ცოტა უცნაურად მეჩვენება, დავიჯერო მე-13 სართულიდან თუ არ ჩანდა კავკასიონი, 2 სართულით ზემოთ ასვლა ჯადოსნურად აჩენდა?!

რაც არ უნდა იყოს, სახლის სახურავი ჩემთვის ყოველთვის მისტიურ და ჯადოსნურ ადგილად დარჩება. მითუმეტეს, რომ როცა ჩვენი ფანჯრიდან მოპირდაპირე შენობის სახურავს ვუყურებდი, ხშირად ვხედავდი ჩახუტებულ წყვილებს, რომლებსაც ეგონათ, რომ სახურავზე პაემნისთვის იდეალური ადგილი იპოვეს, სადაც ცნობისმოყვარე თვალს დაემალებოდნენ. თუმცა, ეჭვი მაქვს, ბევრჯერ ყოფილან დურბინდიანი უსაქმური მეზობლების ინტერესის მსხვერპლი.

ამ ფიქრებში გართულმა გავაგრძელე გზა სამსახურამდე და მომინდა ბუქარესტშიც ავსულიყავი რომელიმე კომუნისტური სახლის სახურავზე და გადმომეხედა ხმაურიანი ქალაქისთვის. ამ გრძნობამ თითქოს ცოტატი უფრო დამაახლოვა ბუქარესტთან.

ხედი ჩემი სამსახურიდან ბუქარესტში; ფოტოს ავტორი – მე.

საღამოობით, შედარებით მშვიდად მოვაბიჯებ სახლში, ვფიქრობ დღისით მომხდარ ამბებზე, ვუსმენ „ნიკოს პოდკასტს“, მეცინება ან მეტირება და ნელ-ნელა, ჩემდაუნებურად ასოციაციები მიჩნდება ყველა კუთხე-კუნჭულთან. ერთი და იგივე ადგილზე ჩავლისას, მახსენდება რაზე ვფიქრობდი გუშინ, როცა აქ ჩავიარე, რაზე ლაპარაკობდა ამ დროს ნიკო ნერგაძე ან რაზე ველაპარაკებოდი ტელეფონით ჩემს მეგობარ ალას ნიუ-იორკში, ან სულაც რა სიმღერას ვუსმენდი… ხანდახან პატარა, კუთხის მაღაზიაში შევივლი, სადაც გამყიდველი ქალი ყოველთვის ღიმილით მხვდება და ათას კითხვას მისვამს. მერე რა, რომ საქართველო ჩემამდე გაგონილიც არ ჰქონდა? სამაგიეროდ ეხლა იცის დაახლოებით სად არის და ისიც იცის, რომელი ყავა მიყვარს და რატომ.

მაგრამ რაღაც მაინც გვაშორებს მე და ბუქარესტს, რაღაც გვაუცხოვებს და არ ვიცი, რა. შეიძლება სულ პატარა მუხტი გვჭირდება და გავშინაურდეთ კიდეც. მანამდე, როგორც ბავშვობაში თოჯინების თეატრში გვასწავლიდნენ, აბა დავუძახოთ ბატის ჭუკსო, მეც დავუძახებ ბუქარესტს: ბუქარესტო, ბუქარესტო, გახდი რა ჩემი ქალაქი…

ხედი ჩემი ფანჯრიდან თბილისში; ფოტოს ავტორი – მე

 

ხედი ჩემი სახლიდან თბილისში; შიშ-კანკალით გარეთ გადაყოფილი ფოტოაპარატი – ასევე ჩემი.

 

Don’t Breathe, this is ASTRA!

ASTRA documentary film festival has been taking place annually for 22 years in Sibiu, and I attended it for the second time this year.

I will directly start with a big spoiler for my article and you will know what to expect from the very beginning: I loved ASTRA both times! This movie festival is simply breathtaking!

What makes it so exciting? Well, many things… First of all, the atmosphere of the town itself offers everything to a person who knows how to appreciate a true, sincere town with some character. Currently living in Bucharest in the area of Dristor, full of grey communist buildings, in Sibiu I felt like Alice in Wonderland, being surrounded by small, elegant houses. I couldn’t help looking around and enjoying its narrow, colorful streets. Yet, you can still feel the traces of communist era if you pay close attention. This double sensation of not being sure what century, culture and system surround you turns Sibiu into a town that is not “easy-to-read”. It provokes thoughtful mood and turns you into an artist even if you are a just a regular Economist like myself and strictly professionally speaking, you don’t have anything to do with cinematography.

Immediately after getting there, I was ready to sit down in a local bar with a warm drink, to put a smart, artistic expression on my face and become as philosophical as it gets. After all, being a passionate viewer is also some sort of art, isn’t it?

Well, ASTRA film festival material surely offers opportunity to be even more thoughtful and to actually enjoy the work of people who don’t just put smart expression on their faces, but actually are smart artists.

The movies screening takes place at different locations which gives you the chance to walk from one place to another between the screenings. Stop somewhere on the way and read the program, underline the movies that interest you and go with the flow of the day wherever it takes you, to Poland, France, Israel, Georgia, Romania and so on…

I would like to mention that I don’t pretend to evaluate the festival in any way; I will just write my personal impressions about 5 movies that I especially enjoyed. And I will also honestly admit that out of the 5 movies mentioned below, I liked the first 2 more than the other 3. Oh and one more important thing: Although I will try not to include spoilers, read at your own risk since everyone has different degree of what might count as a spoiler.

LIFE SENTENCES (2013), Israel, 82’ (By Yaron Shani, Nurit Kedar)

The movie focuses on a story of a person, who is the son of an Arab man and Jewish woman. Actions of his parents over their lives affect his life dramatically. His father is behind mysterious terror attacks that took place in the 1960s and, of course, after discovering this, the family falls apart and the events take chaotic course.

Viewers are given the opportunity to look at the dramatic situation from the perspective of the son, who ever since he was a little boy, was forced to deal with the consequences of his parents’ actions and how he always had to redefine his ethnicity and identity based on where he lived. He tells his story with a certain self-irony and you can tell that he fully realizes the absurdity of events that took place in his life.

Over the whole movie, I was sitting on my chair fixed as if I was spellbound and I couldn’t take my eyes off the screen. The honesty of the storyteller lets you get to the core of the problem of today’s mankind and how rivalries based on religion and ethnicity can create even larger and larger gaps in intercultural tolerance. It made me realize once again that racism is still a huge problem. It affects people’s lives constantly, continuously and in a dramatic way. You cannot watch this documentary without feeling yourself in the storyteller’s shoes, without opening your mind a little bit more to the whole world and to condemn all the meaningless wars that are still fully raging.

The movie does not include any fancy mechanisms of telling the story, no re-enactments or historical information. Simply, people honestly share what they had to go through personally as the conflict rises. I believe this approach makes the movie what it is and gives to it the great power that impresses the viewer and makes you understand the whole conflict better than it would be possible if the movie simply provided the facts and numbers about the tragic events that took place in the region.

DON’T BREATHE (2014), France, 86’ (By Nino Kirtadze)

I will probably be a bit subjective while reviewing this documentary since the director of the movie is one of my favorite Georgian directors and actions take place in Tbilisi, Georgia.

Nino Kirtadze’s camera follows a Georgian man, Levan, in his forties through his medical examinations in order to treat his aching shoulder. Nino Kirtadze used a mixture of fiction and reality and “played” a bit with the characters’ lives in order to push them to the certain intersections of events and episodes.

If you have ever been to Georgia, you will understand the whole flavor of the movie much better since it perfectly shows the characteristics of Georgian society. In a very subtle way, sadness and laughter become an interesting mix and you cannot take a smile off your face observing how a 40 year old man becomes like a child in certain situations and yet, tries/struggles to stay calm and manly as it is every Georgian man’s “duty” to do so. The movie reveals human strength and weaknesses that all of us have to deal with from time to time.

Apart from Georgian society, the movie can give you some insight into Georgian health care system as it includes unintentionally satirical episodes from several doctors’ cabinets.

Shortly, if you are interested in a society that is going through a huge transformation and you enjoy dark comedy, this movie is exactly for you.

We had an opportunity to meet Nino Kirtadze personally after the screening and ask her questions about the working process. After talking to her, you realize the main reason why her documentaries are so great. Simply because she is an honest artist who puts her whole heart in what she does. Her excitement about the movie was contagious for the viewers and I was ready to discuss the issues mentioned in the movie with no end.

Except “Don’t Breathe”, she has other extremely interesting documentaries that concern subjects as: bizarre traditions of funerals in Georgia (“Dites à mes amis que je suis mort”, 2004), dictatorship precedent in a Russian village (“Durakovo: Village of Fools”, 2008) and few other documentaries that are all related to Georgia and give you great insight on several issues. When we were discussing her shocking movie “Durakovo: Village of Fools”, I asked her somewhat controversial question how we, Georgians should try to find common language with ordinary people from Russia since our countries have very complicated relationship. She answered smiling that arts is the only way to find common language and if I manage to talk to a Russian person after watching her movie and there will be no aggression between us, that would already be a great achievement. I couldn’t agree with her more.

Here is Nino Kirtadze’s channel on vimeo where you can find her movies:

https://vimeo.com/ninka/videos

CHUCK NORRIS VS. COMMUNISM (2015), Germany, Romania, UK, 82’ (By Ilinca Calugareanu)

The movie focuses on the last days of communism era in Romania, when people found escape from the “locked system” through Hollywood movies. It describes the excitement of youth and not only youth who would gather around VHS to watch videos that were illegally circulating among people. It perfectly demonstrates the power of simple curiosity. The movie offers perspectives from different layers of the society since no one was able to resist the “muscles of Chuck Norris” since you probably know, Chuck is omnipotent. When Chuck Norris meets communism, he won’t become communist, but communism will become “Norrist”.

The only thing that disturbed me a bit while watching this movie was too much “make up” as it had lots of re-enactments and added commercial flavor to the movie that was a bit exaggerated for my personal taste, but it didn’t stop me from enjoying the story, from laughing and feeling related to the similar situations from Georgia.

BRICK IN THE WALL (2013), Romania, 23’ (By Grzegorz Brzozowski)

The movie tells a story of a Romanian family who has been building a house for 30 years. It became a dream that made them prisoners of an unfinished project. The movie makes you think about long-term plans and commitments that people make to each other, to their children or sometimes to a building that in the end is just a collection of bricks, but might become something that owns you. The obsession of a wonderful house influences family’s everyday lives even if they try not to be too influenced by the construction. It simply becomes their way of living and you ask yourself: do people own houses or do houses own people at times?

SUPER UNIT (2014), Poland, 20’ (By Teresa Czepiec)

Well, for sure this movie is about another building that owns people and not just a family but up to three thousand people. It represents a huge block of flats that was constructed in the communist era in Poland with 15 floors and 762 flats. The movie catches the rhythm of the building in a very interesting way allowing us to observe the movements in the narrow, grey hallways and in incredibly small flats. After all, each small flat has its own inhabitants with their different lifestyles and backgrounds. Again, another attempt of communism to make people unbearably similar and equal that gave the exact opposite result, underlining the differences of people even more.

Conclusion

As I already said, I enjoyed the whole festival a lot and at the end I had a feeling that I had a journey back in time, in different cultures, could look into people’s deepest worries and hopes and could understand a lot more about myself and my own culture. Where else do you have this kind of opportunity? Well, if you know more opportunities like this, let me know please, wouldn’t like to miss them.

Special thanks to my great friend, Oto Peikrishvili for a cool idea for the title.

“Kinder Surprise”-ის ეფექტი ჩვენს ყოველდღიურობაში – სალომე ჯაფიაშვილის კვლევა

ცნობილმა ქართველმა ფსიქოლოგმა, სალომე ჯაფიაშვილმა, 2015 წლის 7 ნოემბერს მუშაობა დაიწყო

Source: https://unbox.land/kinder-surprise-kinder-joy-unboxing/

მსოფლიოში საყოველთაოდ აღიარებულ ფსიქოლოგიურ კონცეფციაზე, სახელწოდებით “Kinder Surprise” ეფექტი.

სალომე ჯაფიაშვილი ინტერვიუებში ხშირად აღნიშნავს, რომ მისი მძიმე 5-წლიანი მუშაობა ამ საკითხზე სწორედ 2015 წელს დაიწყო და 2020 წელს ზენიტს მიაღწია. ყველაფერი კი უკავშირდებოდა მის ემოციურ მდგომარეობას 2015 წელს. მისი შედარებით ძველი კვლევები ძირითადად ეხებოდა მიგრაციასთან დაკავშირებულ ფსიქოლოგიურ ეფექტებს, ხოლო 2015 წელს მისი ინტერესი მიიპყრო ოპტიმიზმის თემამ. მის ცხოვრებაში დადგა მომენტი, როდესაც ერთი შეხედვით, ყველა კომპონენტი იდეალურად ავსებდა ერთმანეთს, მას მაინც უჭირდა წარმოედგინა მომავალი ნათელ ფერებში და მუდმივად ეჯახებოდა პესიმიზმში გადავარდნისა და მოვლენების წინასწარ უარყოფითად წარმოდგენის პრობლემას. სწორედ ამან გადააწყვეტინა თვითანალიზის საფუძველზე წამოეწყო კვლევა ოპტიმიზმთან დაკავშირებით.

პირველ რიგში, მან ჩამოაყალიბა დებულება, რომელიც საკმაოდ გავრცელებული იყო საზოგადოებაში და მისი აზრით პესიმისტური მიდგომის მთავარ სათავეს წარმოადგენდა:

” ფრთხილად იყავი, ნუ იქნები ზედმეტად ბედნიერი, თორემ ცხოვრება მახეს დაგიგებს”. 

კვლევის პირველი 6 თვე სალომე ჯაფიაშვილმა ამ წინადადების პირველწყაროს ძებნაში გაატარა. ის შეპყრობილი იყო სურვილით დაეჭირა ის პიროვნება, რომელმაც პირველად ეს აზრი გაავრცელა და მისთვის ღაწვებზე ეტყაპუნებინა დაჯსის მიზნით, თუმცა, მალევე მიხვდა, რომ ეს არცთუ ისე მეცნიერული მეთოდი იქნებოდა და გადაწყვიტა საკითხისთვის სხვაგვარად შეეხედა.

კერძოდ, მან მიმართა ბავშვობაში თავით გადავარდნის ცნობილ მეთოდს. მან გაიხსენა ბავშვობის ის პერიოდები, როდესაც ინტერესითა და მოუთმენლობით ელოდა რაიმე მოვლენის მოხდენას და დაადგინა, რომ ბავშვებს ხშირად აღელვებთ საჩუქრების მიღების მოლოდინი. მან გაიხსენა ახალი წლის დილის შეგრძნებები, დაბადების დღის აღნიშვნები და მსგავსი დღესასწაულები, მაგრამ მისი განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია საქართველოს 90-იან წლებში ბავშვებში ძალზედ პოპულარულმა ტკბილეულმა სურპრიზი შიგთავსით “Kinder Surprise”-მა. მან გაიხსენა თუ რა მოუთმენლობით ელოდნენ ის და მისი ძმა სახლში მამის დაბრუნებას, რომელსაც მათთვის “Kinder Surprise” უნდა მოეტანა. ხშირად ისინი კართან ისხდნენ საათობით და განიხილავდნენ თუ რა სათამაშო შეიძლებოდა აღმოჩენილიყო ამ კვერცხში და დრო მხიარულად გაჰყავდათ.

სალომე ჯაფიაშვილმა გადაწყვიტა გამოეყო ის კონკრეტული ემოცია, რომელიც ამ დადებით პროცესში განსაკუთრებულ როლს თამაშობდა და მივიდა დასკვნამდე, რომ ეს იყო ინტერესი/ცნობისმოყვარეობა.

იმისათვის, რათა გამოეკვლია თუ კონკრეტულად რა გავლენას ახდენდა ეს მოლოდინი ბავშვებზე, მან 80-იან წლებში დაბადებული 7 998 ახალგაზრდა გამოკითხა და მათ თხოვა აღეწერათ საკუთარი ემოციები “Kinder Surprise”-ის მიღებამდე.

აღმოჩნდა, რომ ბავშვებს განსაკუთრებულად დადებითი გრძნობები ჰქონდათ ამ მოვლენასთან დაკავშირებით და კერძოდ, დადებითად და მცქმუტვარედ იყვნენ განწყობილნი პატარა ჰიპოპოტამების მიმართ, რომელიც მაშინ ამ სათამაშოში ხშირად შეგხვდებოდათ. მოგვყავს ციტატა მისი ერთ-ერთი კვლევის ობიექტის პასუხებიდან: “ძალიან მიყვარდა პატარა პრიალა ჰიპოპოტამები, რომლებიც სხვადასხვა ფორმაში იყვნენ გამოწყობილნი და ერთობლივად სხვადასხვა პროფესიის ჰიპოპოტამების კოლექციას ქმნიდნენ. ინტერესით ველოდებოდით ამჯერად რა სქესის იქნებოდა ჰიპოპოტამი და რა კოსტუმში იქნებოდა გამოწყობილი. მიღებულ სათამაშოებს რუდუნებით ვაწყობდით კარადაში და ველოდებოდით მის შემდეგი ეგზემპლარით შევსებას”.

კვლევამ აჩვენა, რომ ბავშვებისთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა თუ კონკრეტულად რას დაელოდებოდნენ. მთავარ საიდუმლოს წარმოადგენდა მოულოდნელობისა და ინტერესის ეფექტი. მათთვის მნიშვნელოვანი იყო, რომ წინასწარ არ იცოდნენ რა აღმოჩნდებოდა გემრიელი შოკოლადისა და ყვითელი პლასტმასის კვერცხის შიგნით. ცქმუტვის მოტივები ცალსახად იყო დადებითად კორელირებული წინასწარ-არ-ცოდნის თავისებურებებთან.

გამოკითხულთა მნიშვნელოვანმა ნაწილმა ასევე აღნიშნა ის დეტალი, რომ ხშირად სათამაშოს აწყობის მოლოდინი სიხარულის მთავარი მიზეზი იყო. იმდროინდელ “Kinder Surprise”-ში ხშირად იყო შემთხვევები, როდესაც შესაძლებელი იყო 10-მდე პატარა ნაწილისგან ელეგანტური მსუბუქი მანქანა აწყობილიყო, რაც საკმაო სიზუსტესა და მოთმინებას მოითხოვდა პაწია ინჟინრებისაგან.

საბოლოოდ, ამ კონცეფციაზე დაყრდნობით, სალომე ჯაფიაშვილმა დაწერა თავდაპირველი კვლევა ცნობისმოყვარეობისა და ინტერესის შესახებ. მისი თეორიის თანახმად, აუცილებელი არ არის მოზრდილებმა მომავალს ოპტიმისტურად უყურონ და ჯანსაღი ფსიქოლოგიური/ემოციური მდგრადობის მისაღწევად საკმარისია უბრალოდ ბავშვური გულწრფელობით გვაინტერესებდეს თუ რა მოხდება უახლოეს მომავალში. მან ლაბორატორიული კვლევებისა და ექპერიმენტების საფუძველზე დაადგინა, რომ მოლოდინისა და ცნობისმოყვარეობის მომენტები აუმჯობესებს სისხლის მიმოქცევას, დადებითად მოქმედებს ნერვულ სისტემაზე და ქმნის წინაპირობას, რომ შესაძლო უარყოფითი მოვლენებიც კი გაცილებით ნაკლებ სავალალო შედეგს იქონიებს ადამიანზე, თუ ის მანამდე ინტერესითა და გაფაციცებით იყო აღჭურვილი.

ერთ-ერთი ცნობილი კვლევის დროს მან 40-იოდე წლის ქალები და მამაკაცები მთელი დღით გამოკეტა ოთახში და Kinder Surprise-ს შეჰპირდა და ამ ხნის განმავლობაში მათი ტვინისა და სხეულის მდგომარეობას აკვირდებოდა. შემდგომ კი მიღებული საჩუქრებისაგან განცდილ ბედნიერაბასაც აღრიცხავდა.

სალომე ჯაფიაშვილმა მნიშვნელოვანი სიტყვა თქვა  პოზიტიური ფსიქოლოგიის დარგში, როდესაც კვლევების საფუძველზე ჩამოაყალიბა ე.წ. “ჰიპო-თერაპია”. მისი მეგობარი გერმანელი მილიარდერისაგან საჩუქრად მიიღო Kinder Surprise-ს ჰიპოპოტამების მსოფლიოში უდიდესი კოლექცია და მათი მეშვეობით არაერთ ადამიანს დაეხმარა ცხოვრებისადმი ინტერესის დაბრუნებაში. სალომე ჯაფიაშვილის თერაპიის კაბინეტში შესვლისას, თქვენი სურვილისამებრ შეგეძლოთ აგერჩიათ თქვენთვის საყვარელი პატარა ჰიპოპოტამი და მისი თანდასწრებით გესაუბრათ საკუთარ მომავალზე და მოლოდინებზე. ამ მეთოდმა ძალიან დიდი წარმატება ჰპოვა პესიმისტი მოქალაქეების სწორ გზაზე დაყენებასა და ფსიქოლოგიურ გაჯანსაღებაში.

Source: http://thetoughcookie.com/kinder-surprise-hippos-and-crocs/

2020 წლის მიწურულს გამოქვეყნდა “ჰიპო-თერაპიის” ძირითადი პრინციპები (“ჰიპო” აღნიშნავს მომავალში ზოგადად დადებით მოვლენას)

• ჰიპოს ცნობისმოყვარეობით მოლოდინის დროს თავისთავად წარმოიშვება დადებითი ემოციები
• ჰიპოს მოლოდინის დროს ადამიანები ამყარებენ სოციალურ კავშირებს და ერთმანეთს უზიარებენ მოლოდინის დეტალებს, რაც ერთი-ორად ზრდის დადებითი ემოციის ამპლიტუდას
• ჰიპოს მიღების მოლოდინს თან ახლავს იმის შესაძლებლობა, რომ საბოლოო მიზნის მიღწევისათვის შესაძლოა დაგვჭირდეს დამატებითი სამუშაოს გაწევა, მაგრამ მოულოდნელობის ეფექტი ამ სამუშაოს გაწევის სიმძიმეს აქარწყლებს
• ცხოვრების აზრს წარმოადგენს მოულოდნელობა და ადამიანის უსუსურობა გააკონტროლოს მომავალი. ჰიპოს სიძლიერე სწორედ ადამიანის უსუსურობიდან გამომდინარეობს
• ცნობისმოყვარეობამ კატა მოკლა და არა ადამიანი (თვითონ ასე ამტკიცებს ყოველ შემთხვევაში)

შენიშვნა: ყოველივე ზემოთაღნიშნული წმინდა ფაქტობრივ ჭრილში წარმოადგენს მტკნარ სიცრუეს.

Georgia On My Mind

Yes, Georgia is on my mind, but not the one Ray Charles is singing about. My Georgia is not in the US, it’s located in Caucasus region and we, Georgians, call it Sakartvelo.

Talking about your own country is somehow similar to talking about yourself. When people ask me “How is it in Georgia?”, I have the exact same feeling that I have at the job interviews after being asked to say a few words about myself: I don’t know where to start, how much modesty or self-confidence to show and what would be the most interesting part for others.

However, let’s leave my self-absorbed personality aside and speak about Georgia. Over the last few years, Georgia became an increasingly interesting and attracting destination for tourists and travelers. You will find many articles with these kinds of titles: “10 reasons to travel to Georgia” and then usually authors mention our hospitality, delicious food & wine, beautiful nature, unique language and alphabet, ancient history and castles in high mountains of Svaneti. Yes, all this is true, but I would like to take you on a bit longer journey. I will provide answers to so called FAQ (Frequently Asked Questions) that people in Romania (and in general, abroad,) ask me after I tell them I am from Georgia.

I am sorry to ask, but where exactly is Georgia located?

Well, even though Georgia and Romania share Black Sea, unfortunately, neither Georgians, nor Romanians know much about one another. Yes, we are on the other side of your lovely black sea, we also have nice beaches, posh places just as you have Mamaia and a very beautiful sunset into the sea as we are on the Eastern side and the sun disappears in the sea every evening. Seaside city Batumi is one of the places that is certainly worth-visiting.

Except Black Sea, we have another “natural neighbor” called Caucasus Mountains that are located in the Northern part of the country. And of course, we have actual neighbor countries: Turkey, Armenia, Azerbaijan and Russia.

Location of Georgia Source: http://www.fronteraresources.com/operations/information-on-georgia/

Seaside city “Batumi” Source: http://tkemalitour.com/holiday_category/excursion-bat/

There is a big sub-question that many people ask me and even Georgians ask themselves that sounds the following way:

Does Georgia belong to Europe or to Asia?

The answer to this question depends a lot on the definition of the question itself.

Geographically speaking, you could say it is located exactly on the border between Europe and Asia since according to many definitions, the border lies on the river Mtkvari (Kura) which flows across the whole country. So, I guess the geographical answer would be: Georgia lies on the border between Europe and Asia.

Politically speaking, it’s complicated. Georgia is part of EU-Eastern Partnership and the association agreement with EU was approved in 2014. In March 2017, the decision of EU-visa free regime for Georgian citizens came into force and the whole country was celebrating the occasion. It has finally allowed Georgians to travel without visa in Europe.

However, there are several sensitive subjects that come into play while talking about EU-Georgia relations. One of the big question marks and threats is of course, Russia, who obviously is not enchanted by the idea of Georgia becoming an integral part of Europe. Two regions of Georgia, Apkhazeti (self-proclaimed as Abkhazia) and Samachablo (self-proclaimed as South Ossetia), are currently occupied by Russia.

Culturally speaking… For me personally, this is the most interesting and at the same time, the most difficult question. However, I could say that Georgia is exactly the place where European and Asian mentalities intersect and truly blend into each other. For example, in Georgia, you can see very high value of family and strong network of relatives always ready to help each other. This is more characteristic for Eastern cultures. In Georgia, similar to many Asian countries you can observe tendency to keep traditions and inclination to conservative ideology. However, the values that are associated with European ideology as individualism, freedom of speech, striving for democracy, free will and human rights are extremely important for the Georgian society as well.  Additionally, Georgia has been a Christian orthodox country since  the 4^th century and religion still plays an important role.

In my opinion, at the moment, Georgian society is somewhat polarized, one pole striving to extremely progressive ideas while on the other end, people try to stay loyal to a more traditional approach.

Georgian arts have been influenced by both, European and Oriental motives and as a result, we have music, literature, architecture and national dances that are truly unique. Georgian national ballet is famous for its grandiosity and emotional effect on the spectators.

Georgian National Dances, The Ensemble “Erisioni” Source: https://www.facebook.com/GeorgiaAbout/

What are people like in Georgia?

I have to make a big “sigh” before I start to answer this question, because seriously, where do I start? As one of my good friends often says, character of people is strongly influenced by the climate. So, Georgia being a sunny, South Caucasian country, you could say that we are open, friendly, energetic, warm, passionate, emotional and loud, but again, could you generalize things this much?

One of the most interesting things about Georgia is its diversity which might also be related to our diverse climate. Even though it is a small country with around 4 million people, every small region has its very distinctive, outstanding characteristics which give birth to region-related jokes, tales and stories. For example, people from central Georgian region Kartli are considered to be more calm and balanced, while people from one of the western regions, Guria are considered to be extremely energetic, funny and sometimes a bit crazy. There’s even a controversial joke that if a person escapes from a lunatic asylum and enters region of Guria, you cannot find them among people from Guria anymore, since everyone there is a bit crazy and you won’t be able to tell apart. Well, I honestly loved the summer that I spent Guria , because I was laughing like crazy without any break, people from there have exceptional drive for life and amazing sense of humor combined with artistic talents that guarantees constant improvised theatre performance for no charge.

If I start to list all the regions and their characteristics, it will take us too far, but certainly, all of them are worth the attention.

What language do Georgians speak, Russian?

“Ara” – which means “No” in Georgian. And if you don’t believe me, I will also say “Nyet” which also means “No”, but in Russian. See what I did there? Most of the people usually think that either Russian is our native language or that at least Georgian is one of the Slavic languages, but the truth is, Georgian belongs to the group of languages called “Kartvelian languages” and guess what language is the main language in that group? Yes, Georgian itself. So, Georgian really is a unique language with unique alphabet that has no connection to Indo-European languages.

Georgian Alphabet Transliteration; Source: https://georgiasomethingyouknowwhatever.wordpress.com/2013/05/11/the-georgian-alphabet-a-gallery-of-specimens/

Tell me a bit about the history of Georgia

Georgia is an ancient country, already in the 4th century BC, a unified kingdom of Georgia has existed.  The Kingdom of Georgia reached its renaissance in the 12th to early 13th centuries, during the reigns of David IV and his granddaughter Tamar, who was the first female King that reigned Georgia. During this time, Georgian culture, literature, philosophy, architecture and science has been flourishing. The most important poem in Georgian literature “The Knight in the Panther’s Skin” was also written in the golden age.

The whole Georgian history is accompanied by countless wars with invadors from all the possible sides since country’s location has always been strategically attractive and beneficial. That is why the words “peace” and “victory” are important parts of everyday phrases in Georgian conversations. The translation of “Hello” and “Cheers” is “Gamarjoba” and “Gaumarjos” respectively and both of them are related to the idea of “victory”. And when a Georgian says “Good Bye” – “Mshvidobit” – he/she wishes you peace. Also, if you buy something new, you will hear “Mshvidobashi” which means that a person wishes you to use it in peace. The sad destiny of Georgia becomes even more obvious, when I think of the fact that I am 27 years old and ever since I was born, Georgia already went through 3 wars: Civil war in 1991-1993, Abkhazian War in 1992-1993 and Russo-Georgian war in 2008. So, anytime, you can wish me peace, I won’t mind at all.

What is there to visit in Georgia?

I would not be exaggerating if I ask in response: what is there NOT to visit in Georgia? You can start by the capital Tbilisi and enjoy its old town, distinctive, warm atmosphere, narrow streets, characteristic balconies and then you just put your finger on the map of Georgia and go straight there, you won’t regret for sure.

Tbilisi’s old town in winter, photo by LIU Source: https://www.facebook.com/GeorgiaAbout/

Do EU citizens need visa to travel to Georgia?

No, you don’t need a visa to visit Georgia and you don’t even need your travel passport. Your ID would be more than enough. You can even stay for one year for touristic reasons and it makes perfect sense, because that’s how much time you would need to explore the country as a tourist or a traveler.And that would only be the beginning of exploring and understanding everything Georgia is about.

For those  being interested to know more, here’s a highly recommend Facebook page:

https://www.facebook.com/GeorgiaAbout/

Special thanks to Anca-Maria Bucur for the great idea about the title

Highest medieval village in Europe „Ushguli” in the region of „Svaneti”, Photo by Giorgi Nikolava
Source: https://www.facebook.com/GeorgiaAbout/

Make me feel alive, please

Source: https://oasisofthoughts.wordpress.com/tag/transition-period/

The sun comes up and another day starts. The plans for the day blend together in your head and you are trying to structure them in your sleepy head. Sometimes, in the morning it becomes so obvious that everything that surrounds us is conditional and relative. Every object, every fact can take million forms according to the way we perceive them. Sunlight trying to sneak into your room in the morning can seem like magic if you are looking forward to starting your day or it could seem as evil transmitter of the news that you have to get up and do things you might not be so happy to do.

Sometimes I think the most important trigger for a person to keep moving and struggling; to keep staying interested is the reason to get up in the morning. Something that whispers in your ear every morning that outer world is exciting and it will offer you something new, something that will… simply make you feel alive. I think in one way or another, sometimes every person doubts his/her identity, we cannot really grasp what our existence is about, whether we really exist and where does the reality start or end. And there are those intense moments and emotions that take us from one pole to another, from one extreme to another that serve as a reminder that yes, you are alive, you are on this earth and you matter, you are important, just because you are ALIVE.

The extremes and poles I am talking about can be losing yourself or finding yourself. Both feelings are amazing and more or less rare occasion. It is essential to have the moments when you literally feel that your existence has disappeared or it has blended together with your surroundings, it has become a part of something bigger and even though you feel as if you don’t exist anymore, this might be the moment when you feel your significance more than any other time. It can simply happen, when you are doing something with great passion, so concentrated that you literally forget yourself, it can be something as simple as taking a bath in the sea or listening to great music or as trivial as being in love with someone. You just turn into the passion and relief that you feel in that moment and all your earthly attachments to material things lose its importance; you can imagine yourself floating over the streets being completely free.

And the more you have those moments of forgetting yourself, the more open you become to the outer world. You realize that you already have a purpose in life by just being alive, by being an essential part of the universe and that’s when you accept yourself. That’s when the other great feeling of yourself comes. So what if you are not perfect and your insecurities were eating you inside all this time? You were thinking that you are not strong enough, not smart enough, and not beautiful enough? It all loses sense and you might even smile self-ironically, because now you know, nobody really cares about those qualities of yours, everyone simply wants to feel alive, everybody wants to feel the purpose and this purpose has always been here without us noticing.

Yet, sometimes we need emotions that will shake our inner being just like an earthquake to make things move in our souls. It can be a strong hug that will literally make you feel your body or an emotional fight with a close person to remind you that you care and the people around care as well and again, you simply feel alive . Now you have to act accordingly, you have to act alive,  you are not allowed anymore to act as half-dead, zombie-like creature. You feel more responsible for the life you have been granted once you truly feel alive.

I am extremely thankful for all the people and things that make me feel alive, because I had long periods of being a zombie 🙂

PEOPLE

PEOPLE

The Palette Knife People living tight? Really? Abstract Figurative on
painting by artist Laurie Justus Pace
Source:
http://www.dailypainters.com/paintings/247596/The-Palette-Knife-People-living-tight-Really-Abstract-Figurative-on-the-easel-of-Texas-Artist-Laurie-Pace/Laurie-Justus-Pace

 

The way the idea of this post came to my mind is a bit ironic. I was looking at the profile pictures of my friends on Facebook Messenger and the colorful, round-shaped icons made me think of the fact that behind each icon there is so much to tell about a person. Then the word “PEOPLE” came to my mind. The word itself is as general and abstract as it gets, but if you try to think about the each individual that the word “p e o p l e” includes, it gains different perspective.

Then, I started to think about all the different people in my life that influence me every day. The ironic part is that Messenger is the mean of communication, which I think takes the real feeling out of the process and offers you only a “filtered version” of an experience with a person and yet, exactly Facebook messenger application made me think of real life communications that carry special importance for me.

Even though unfortunately, I am one of the average Facebook-addicts, I think it only offers a reflection, imitation of the real interaction. The virtual illusion of being surrounded by many people can be quite dissatisfying. There can be over 600 friends on your Facebook friend list and many of them can even be shining green on your chat list, being available to talk with you and still, the seat at your computer seems just as lonely as before. Sometimes, I feel like we are all gathered around on a big, empty field called “Facebook” and each of us stands separately, trying to talk, but our voices cannot reach each other. Then we still start to talk, but we cannot really achieve true connections, it feels like each of us is having a monologue and the “field of Facebook” ends up being filled by bunch of crazy people, who stand alone and talk to themselves. And it’s funny, because last time I actually met some people on a real field in the nature, I had one of the most meaningful and fulfilling conversations.

So, what makes real encounters with people so much different from virtual communication? Well… many things.

Some call it aura, some call it vibes, or some might explain it by the pheromones that create body odor, but I guess, we can all agree that close human interaction triggers unique sensation that we associate with each person and even though it might be hard to describe, the feeling can be very “concrete” and even physically perceptible. If we feel at ease with someone, our body feels lighter and relaxed with them; if we feel tense and awkward around someone, our muscles also become strained.

Personally, I tend to be strongly influenced by the presence of other people. Especially, one-on-one encounters with friends to whom I feel more connected, have a great impact on me. Close friends are like favorite songs, movies or even weather. Just like a soundtrack can change a scene from a movie drastically, the presence of a person can also influence the environment in a very similar way. When you talk to a beloved person, you feel that you become more alive, warm feelings flow through your whole body and you become enthusiastic about little things. Just a walk in the park seems exciting, because you know it will be accompanied by a conversation that will make the surroundings look more interesting. Two people can create new space that wouldn’t exist unless these people would interact. It can be compared to the combination of 2 colors that create the 3^rd one. For example, blue and yellow combined, make green and of course, both, blue and yellow are unique colors, but so is green; and it’s amazing to realize that the combination could make the green “happen”. Same is valid for people; by meeting a new person, you create new reality that wasn’t possible before. Something like a bubble surrounds you and creates space that is unique only for the two of you. Their voice, intonation, smiles, and most importantly, eye-contact generates atmosphere that fills the space around you and it cannot be duplicated.

This is why I think that one-on-one encounters are especially important. Only in this situation you can truly experience the other person and blend your two realities together to create a new one. These feelings are vital for my everyday emotional balance and I try to make them as honest as possible. Unless both sides are honest, the true interaction won’t take place and the real life meetings will also become like virtual, not fulfilling interactions.

By being able to listen to the other person and absorb what he or she has to offer, you already step into a new world and you realize that loneliness was just an illusion since by communicating with each person, you add a part of this person to yourself forever and you simply cannot be alone anymore. What surrounds you stays in you.

Even though I started this post by talking about messenger and profile pictures, at the end of this post, I would like to “paint” small, abstract portraits of three of my friends in Romania, who helped me a lot while trying to deal with the new Romanian environment. Maybe they didn’t even realize what an important role they played by simply being there for me. Thank you, people!

About Andra

Andra was the first person that my boyfriend introduced me to when I came to Romania and ever since then, her support never stopped making me feel welcome here. She is a very smart girl with great sense of humor and sometimes with a touch of self-irony that I appreciate in people a lot.

Being around Andra feels like being around a fire. It attracts you with its brightness and warmth, you get close to it and the fire starts to play with you, leaving you in the constant playful mode of trying to find the perfect distance. And this game keeps you interested and alert. It feels like your brain just received a special stimulating injection and million ideas come to your mind. You are ready to talk about things in life that you never even thought about before, you feel like making plans, opening up yourself fully. And just by listening to me carefully with her beautiful, meaningful, big eyes, she pushes me to make conclusions and realizations that I was struggling to make before. And please don’t think that playing with her kind of fire can make you somehow stressed. No, it’s the kind of fire that friends make in order to gather around it and have lots of fun. And when we part after each meeting, the feeling of being around her follows me for a long time. Ideas and phrases from our conversation make me smile and think further until I see her again and everything starts over.

 

About Anca

I met Anca also thanks to my boyfriend. The first time she saw me, she hugged me with her eyes first and only then, with her arms. She embraced our friendship like something truly natural, like breathing and never let me go ever since then. She has amazing ability to connect with people and communicate with them.

Being around Anca feels like finally getting home after a long, tiring trip. She is like a hot tea after a cold day, when you sit in a puffy couch and you can relax. She will make sure that you feel as comfortable and cozy as it gets and then she “attacks” you with her “dangerous” weapon of endless warmth that she has saved up. When I meet her, I get connected to my deepest thoughts and things that I would only think of while being with the closest people. She creates family atmosphere anywhere, no matter in what circumstances you meet, in a crowded mall, on a cold street in winter or in a bar full of drunk people. She just carries a small magic box of “you are safe with me” with her and releases the Genie that can transform the environment in a second. With her, I get the feeling of peace, I know that things will work out somehow in the future and my worries simply disappear. After each meeting I have a slight dissatisfaction that I would like to stay more with her and to get rid of that childish “don’t leave me” sensation, I instantly promise myself that I will meet her as soon as possible again.

About Oto

Is a Georgian boy who I met in Romania, at work. He has all the positive qualities that a true, caring and warm Georgian boy can have which by default makes me comfortable. And adding his unique personality, it all makes the perfect combination of what I needed so much in Romania.

Being around Oto is like watching a meaningful, sophisticated and yet not tiring movie that you watch on a Saturday night. The kind of movie that lets you forget the time and allows you to follow the plot wherever it takes you, unnoticeably gets into your brain, tickles you with a refined sense of humor, then smoothly modifies your mood with a great music and by the time the movie ends, you realize you completely lost the track of time and the movie detached you entirely from reality. Talking to Oto lets me make some logical and philosophical connections between things that I would never be able to make on my own. We usually jump from on topic to another and we don’t even have to warn each other or explain too much what the relation is between the topics, everything is evident by itself. When I am with Oto, I feel strong connection and harmony between my past, present and future. Suddenly, everything makes sense and goes to its right place. It feels like the sense for life has always been there and it just became obvious now. Meeting with him always leaves me with a smile that follows me on my way home and makes me look forward to the next, thought-provoking “movie-screening”.

From Georgia to Romania

One of the most challenging and in some sense ironic moments in a person’s life can be when he or she makes a serious decision of moving to another country (even for just a few years) and thinks that the hardest part is over, but soon realizes that the actual “show” has just started. He/she faces all kinds of details that are related to building a new life in a different country. Certain kind of problems might get you out of your comfort zone; for a certain period of time, at least.

As a citizen of Georgia wanting to move to Romania for personal reasons, I had to deal with Romanian law regarding foreigners wishing to be employed in Romania. Of course, Romanian law is based on EU law, which ensures that EU citizens get the easiest access to the labor market before so called “third country nationals” even get the chance to compete with them. One thing is for sure: Whatever reason you have to move to another country, you should try to deal with the situation as calmly as possible. It sounds stupid, but it took me some time until I realized that the law is not personally against me, or against anyone else, in particular. It just tries to consider generalized situations, structures them into categories and comes up with regulations that will simply avoid chaos. There is very little space for individualism and you cannot expect from the law to take your particular case into account. Your case can be so unique that it simply might not fall into any category.

Once you take care of the legal part, you step into a new world, world of being an immigrant.

Of course, we always hear that stereotypes are negative and we shouldn’t go to a country with fixed ideas and images and yes, it is true. However, I would like to point out an aspect that I had in my mind for a long time: Are all stereotypes strictly “bad”? I mean, what makes a stereotype such a “crime”? I think it only becomes a problem, when a person with a fixed idea takes action accordingly and judges a person or acts in a discriminating way. But what if a stereotype is available to you and being an open-minded person you are able to analyze the information accordingly and use it as much as it can be needed? Yes, it is a stereotype that Germans are organized and punctual. Are all Germans like that? No, of course not. But just having this specific information about Germany actually helped me a lot to form expectations that saved me from a culture shock, when many Germans needed to look into their organizers to schedule a meeting with me 2 months in advance. Of course, there were many Germans, who would be spontaneous and unpredictable, but it was simply useful for me to know what to expect from the majority. So, my cultural education from school that I received about Germany proved to be extremely helpful while studying in Jena, even though in its classical sense, it did include some stereotypical opinions.

The same thing did not happen in Romania. I came with no specific information or stereotypes. And I think there are not so many stereotypes about Romania, in general. At least, not useful ones, because Dracula stories don’t really help in this case. First of all, many Romanians were surprised to hear that I wanted to move here. Their first reaction would be: “Out of all the countries, you chose to move here? But why? Isn’t it better in Western Europe? Or is it that bad in Georgia that you actually prefer it here?!”

What does it mean “better” in Romania? There are so many aspects for an immigrant to consider that the word “better” loses its sense. I guess, people mostly emphasize the economic welfare, but they forget cultural, social and individual aspects. An NGO “Research and Documentation Center on Immigrants Integration” has conducted a very interesting research about immigration in Romania and used an innovative tool called “Immigrants Integration Barometer” that tries to take into consideration all the variables that influence a person’s integration in Romania. I wish I read that report before coming to Romania. It might have helped a lot.

I am writing this post first of all because I would like to organize my own thoughts and draw some conclusions, but also, it might help people who intend to move to Romania.

“Did you move to Romania for good?”

People associate moving to another country to very long-term plans. “Did you move to Romania for good?”– This is the question that many people asked me and which freaked me out in so many ways. Do I have to make a decision for a longer period of time? Should I know now whether I will stay here for 2, 5 or for 10 years? Then, I read an interesting research about how people always underestimate future changes in their values, ideas and consequently, future plans. People tend to plan for the next 10 years and end up completely differently than they imagined. It is not necessarily bad or good, but it simply allows me not to make huge plans that might go wrong anyway. How about knowing what I am doing until the end of this year? It should be enough for now.

Romanian Language

Well, I already wrote a pretty big post about learning Romanian and now I will just mention the fact that even though the majority of Romanians speak English well, once you start speaking a bit of Romanian, world around you becomes so much nicer and understandable. Plus, Romanians are extremely appreciative of the fact that you are making an effort and learning their language. I have been positively discriminated a few times as a foreigner, just because I seemed all “cute and nice” trying to say two sentences in Romanian.

Life in Bucharest

Probably one of the main factors why it was relatively easy for me to feel integrated here, was the city life of Bucharest. All the time I come across different free city tours, discussions, movie screenings, fairs, exhibitions, open air concerts, festivals, language meetings and mostly for free or for affordable prices. You simply cannot get bored. There is more possibility of not being able to choose among 4 events that coincide and to simply stay at home, than not to find anything. So, I embraced this side of Bucharest pretty fast and didn’t have much time to feel alienated.

The Process of Self-discovery

The first thing you can measure in yourself when you move to another country is your patience. Do you have patience to start a new life? Now you don’t have a phone number or a bank account yet, you don’t have your favorite park, your favorite library, bar, you don’t know how to use transport, you don’t have a dentist, doctor, hairdresser … and who knows how many years it took you in your home country to finally find all the good services and people that were offering them to you. Probably you even took them for granted at some point and thought that those small “favors” weren’t so valuable. Well, they are! And it might take some time to get used to new rules and habits in a new country. This is the time when you get to discover how fast you can adapt to changes and more importantly, will you stay calm in the process of adapting? Or will you have those angry moments when you will just think that everything was so much simpler and sorted out in your old life and you want all that back now! Well, to be honest, I had few of those angry moments, but each errand I took care of independently, made me incredibly proud of myself and it gave me the satisfaction that it did offset the negative effect of being confused at the beginning.

Also, you can suddenly discover that your values have changed and your new friends that you acquired in a new country, are different from the old ones in a certain sense. And it’s so easy to make friends in Romania, because yes, Romanians are really friendly.

Cultural differences/similarities between Georgia and Romania

Again… these things are not valid for every single person and yes, stereotypes are not good, but let me call them my personal, subjective observations that help me understand cultural differences better.

Generally speaking, both, Romanians and Georgians are open, warm and a bit hot-tempered, I would say. However, there are some differences that are very interesting to observe. For example, I realized that collective way of thinking is much more powerful in Georgia: group of friends make small decisions collectively trying to take each other’s preferences into account. Also, Georgians tease each other and make fun of each other so much that you cannot even imagine. Joking around is like a national sport in Georgia. If I applied the same amount of teasing here, I would come off as simply mean.

Also, according to my observations, Romanians don’t really like to be pushed and asked too many questions. They might get defensive at some point. But, generally speaking, I think Romanians are more polite in a certain way. For example, in Georgia, we greet people once a day and it’s not obligatory to say “hello” with a bright smile and a super-happy tone of voice. When I first learned the word “buna” (“hello” in Romanian) and I was repeating it, a Romanian friend of mine asked me why I was pronouncing it like something sad had just happened. That was because I was saying it like any other word, with no special intonation, because that’s how we say it in Georgia, but here, in Romania, you should put some effort for it to sound sunny and friendly.

Another funny thing that I discovered observing myself (and it certainly comes from the habits of Georgian society) is the tendency to exaggerate. A Georgian person might say that he/she waited for you for 200 hours and actually mean 10 minutes or that the temperature in Tbilisi is 100 grad Celsius and yes, it might be 40 grad, but of course not actually 100. We tend to add some flavour to our stories, make them “bigger”, louder, more colorful and sometimes, I noticed that this style of storytelling was understood literally and directly in Romania and I saw a few shocked faces when I went too far: “What do you mean you were working so hard that you basically spent nights at your office?! Were they at least paying you for that?!”… Oh well…. The general rule in Georgia is that everybody knows everybody exaggerates. So, once you hear an unbelievably high number, you just divide it by 10 or 5 or if you hear that somebody really died of boredom, you just double check their vital signs just in case.

And one more big similarity that we, Romanians and Georgians share: Chaos! Big, colorful, “let me do it some other time”-“sure, I will call you tomorrow”, – “of course I will do it fast”, and – “let’s meet exactly at 19:00 (yeah, sure!)”- kind of chaos… Both countries might drive you crazy if you come from a place where an organizer notebook is an essential part of your life. My only advice for these kind of people could be: just breathe deeply, relax and it will resolve itself… somehow… “cumvă”…

Also, I think, both Romanians and Georgians have a syndrome (just invented by me) of being incredibly insecure on a national level. Romanians keep asking me what on earth brought me to Romania that is such a poor country and even its own citizens would like to escape from there. Same goes for Georgia, if they hear another nation being unorganized, they are always surprised: “Hmm, so after all, we might not be the worst case in the whole world… “. And sincerely, I think this unappreciative attitude should be slowly phased out in both countries. It brings no benefit to anyone.

Romanian Bureaucracy

If Bucharest life is the biggest plus for me in Romania, the biggest minus would be all the bureaucracy that can drive you crazy. Even the word itself is so hard to spell, why would it mean something pleasant?! For literally everything, you need to refer to the legislation in Romania and the law itself can be interpreted in many ways, but people keep referring to it again and again. For example, I go on the webpage of the national library in Bucharest and I just want to know what are the terms of conditions in the library and whether I can borrow a book. All I can find on their website is some links that redirect you to the legislation, because it’s simply an easier way to avoid the direct answer that explain terms of conditions.

And my “favorite part” about bureaucracy are those revenue stamps (in Romanian “timbru fiscal”) that you have to buy in the post office and bring them to different public authorities in order to get any kind of services. In case you forgot to buy them, you might have just spent few hours standing in the line for nothing not knowing that a small thing worth of just 2 Euros might be getting in the way of you actually achieving something today (An update 2018: “timbru fiscal” has been abolished but the bureaucracy remained).

Source: http://www.rador.ro/2015/04/06/la-posta-nu-se-mai-gasesc-timbre-fiscale-cum-procedam/

Starting to perceive Romania in more colors than just black & white

After a year of staying here in Bucharest, everything starts to find its place slowly. I no longer have the need to assess events dramatically or critically and I start to notice small, pleasant things and do not label events as just “good” or “bad”, “black” or “white”. I am glad that I can find all the possible colors here, all the interesting, unique people who have different things to offer and share. I guess it might be an important psychological indicator that you are accepting a foreign environment, when you try to look at it as something complex and just deal with every situation separately without the need of categorizing them as “useful stereotypes”.

Let’s see how I will feel after another year 🙂

 

Is there a way not to hate mondays?

Photo Source: https://chilimaka2.wordpress.com/author/chicaextrana/page/12/

People can have all kinds of different triggers and incentives to be motivated for work. Workplace has always been an interesting subject for me. Even as I a kid, I used to play a game together with my brothers, name of which cannot be literally translated from Georgian, but it meant something like: “pretending to be at work” (I guess often, grown-ups also play this game). What we used to do during that game, was just to sit with serious faces and draw some tables on papers and run back and forth between the rooms to seem busy, holding random bags/purses that we could find at home. After some time, when I got bored with the same plot over and over again, I came up with a challenge. We would pretend that some evil woman called Amalia (don’t ask me how I came up with that name) stole some of our documents and we had to find her and get our documents back. It was fun, because we never captured her and it kept challenging us.

I am not sure how far I should go analyzing myself based on these games, because I have zero education in psychology and it might sound ridiculous me trying to draw conclusions, but it surely is interesting. First of all, being a child of horrible life conditions in 90’ies Georgia, I thought that getting a job was something that is extremely difficult to get and you have to have incredible perseverance to actually be hired. So, by playing being an employee, I was making myself really “important”. And another important aspect involving Amalia, the evil woman is that even as a kid, I needed a challenge to stay interested.

Over the few years of my work experience, I observed that people can have very different incentives for being productive at work. Unfortunately for me, education in Economics offered me very limited spectrum of explanations of those incentives, or at least, it seemed to me, it was limited. Economics mainly assumes that salary is the most important aspect, but there can be so many other significant factors other than salary, that influence a person’s satisfaction with work. It is hard for me to determine what discipline studies this subject most comprehensively. I would actually love to attend some kind of conference that would gather open-minded economists, psychologists, sociologists and HR specialists that would focus on people’s incentives at work place and give a combined insight on the subject.

I came up with few aspects that interest me the most and to which I would like to hear other people’s opinion as well.

First of all, why do we even start to work? Is it inevitable need to stand on your own feet financially and become independent or is the need of self-realization the first trigger? Or maybe it’s just simply what everybody does without questioning?

I remember that I was very excited to find my first job when I was 20 and I had very high expectations. I wanted to use all my education and skills at once and finally earn some money that would give me so much freedom from my parents. And guess what? I did earn more than enough money working in a call center as a sales agent, but it was so different from what I imagined I would do, that I started to hate it after 2 months already. However, I was reluctant to quit, because I enjoyed financial benefits and friends that I obtained at the work. But finally, after 10 months, it got to a point that I just had to move on and neither money, nor my nice colleagues could make me stay.

And here we come to a very interesting point: quitting the job that you dislike, can give you a whole new perspective to life. You discover how many things you can actually do instead of being stuck for 8 hours at the same place doing something you truly dislike. It is a great feeling of freedom and I think it’s an experience that is worth going through.

And then you keep trying find an enjoyable job until you are almost convinced that you will always hate Mondays and you join the huge army of people, who simply agree that “working is working and it is not supposed to be fun” until you find a job, where you fit perfectly and feel in your own skin. You realize you can actually earn money and be happy at the same time. After having a job that I really liked I discovered that key components of being satisfied with work for me are: friendly atmosphere at work, feeling of producing results that are essential for the final product, knowing that you are making difference even on a very small scale, being good at what you do.

Photo Source: http://www.dumpaday.com/funny-pictures/1000-funny-pictures-part-6/attachment/nothing-screws-up-your-friday-more-than-realizing-its-wednesday/

Dan Ariely has few interesting Ted talks where he discusses work motivation. He argues that people have to have the feeling that what they do is important or at least useful and in no case they should feel ignored. It seems trivial and obvious, but many managers overlook it making a fatal mistake, in my opinion.

At some point, salary becomes something that you “are supposed to have”, you might start seeing it as something that you simply need to survive and it cannot keep you motivated on every day basis. For me personally, it is really difficult to focus on the salary every day and keep myself motivated that way. Getting up in the morning, I should look forward to whatever I will do at work and be curious about the results that I will get. No point in starting the journey, if it leads me nowhere.

Human factor is also extremely important for me. Knowing that I have colleagues that will help me in case I have difficulties and they don’t look forward that I will fail in some way, can give me a very good start for being productive. Feeling of this kind of security at work gives me clear mind and clear mind means sharper mind. And then, once I enjoy the atmosphere and I am excited about the results of my job, everything goes to its right place. It’s not a burden anymore to be disciplined at work and there is no need to count every minute of 8 hours so that you can hurry back home and do whatever you actually enjoy.

However, this is a very lucky case when a person can have the perfect mixture of incentives that help him/her stay motivated at work. I think that with time, work ethics will change drastically and people will come to conclusion that trust-based, more liberal systems work much better and there is no need to stress people for no reason with all the unnecessary rules and strict regulations.

Anyway, I am just saying random stuff here, I guess. I will go read some more about work motivation and share my knowledge with you afterwards. Writing this post made me realize I don’t know anything about this and I do want to know more. So, until later 🙂

Pursuit of Happiness

Photo source: http://quotespics.quotes8.com/quotes/am-happy.html

“I just want to be happy!”…. I wonder how many times has this sentence been said, thought, written and over the last decades, googled. I am pretty sure the words related to “happiness” have been one of the most frequently googled terms. How to be happy? What makes a person truly happy? How do you measure happiness? Who makes us happy? What makes us happy? All these questions make millions of people wonder whether they are making their life choices right, but my question is: Do we approach happiness in a “right” way? I personally, tend to approach the question in big picture, to address my overall condition of happiness as a whole. And slowly, I discovered that this kind of attitude might have few disadvantages: First of all, the bigger the subject, the more overwhelming it is to address it; the less frequently you have the desire to analyze it and in the end, you might end up avoiding the issue and postponing it for the next day, since the question is too big. Maybe few glances of concern before sleeping, sudden concerns in the transport, when deep questions start to arise unexpectedly while you are in a hurry or being squeezed among people in the subway. But sadly, it might not go further than that, at least for me…

Recently, the parts of the puzzle started to come together for me, forming a certain picture that might be worth sharing even if it is not a sure way or shortcut to happiness.

As most things playing out in our messed up minds, also my puzzle starts in my childhood. I have an old video of me being around 4 years old, where my dad films how I run around in the garden, caress the small flowers and I am putting a stick in the ground, thinking that I planted a tree. I remember the feeling of great pride, when I imagined how big that tree (I believed it was supposed to be a pear tree) would grow and how nice it would be to pick a pear from it, when I would be a “big girl”. Here it is, the moment from my childhood, when I know for sure, I was happy. It was a mixture of positive emotions: feeling loved by my parents, who were teaching me about nature, feeling hopeful about something I did and simply having lots of fun. Did I know anything about goals of life back then? Did I realize consciously that it might have been one of the happiest moments of my life? No, of course not. But, I know it now and it helps me understand my ways of being.

Over time, of course I became less excited about small things in life and I started to worry about big future, about bigger questions as I grew up in the 90’s of Georgia, when Georgian society was facing one of the hardest periods with all the possible social and economic problems. I remember being small and looking up at the adults who were repeating this conversation over and over again:

“How are you?”

“I am fine…of course, If you can call THIS a life, I guess I am fine”

“Well yes, we all are in the same horrible condition. This has to end someday soon”

“Yes, let’s hope”

It was extremely confusing for me. I understood something was wrong, but I couldn’t figure out what exactly the adults were talking about, since I had all I needed: loving family, brothers and place to play hide and seek if there was no electricity. I didn’t understand what better life they were talking about that they missed and wished so much. Then slowly, I understood that money could be a big problem and that if you want to be successful, you have to be competitive with your skills and you have to have some goals in life. I guess, from an early age I put a lot of pressure on myself in order to grow up and find a good job, sustain myself and not to have to say to my friends that I would meet on the street: “Well, my life cannot really be called a LIFE”.

Well then, I went through all the boring phases that kids go through: school life, high school life, being mad and angry at the whole world, finding comfort in books and music, the first emotional heart break, the first boring and mind-numbing job, going abroad and I remember a conversation that I had with my colleagues back then about happiness. It is a Georgian tradition to say long toasts with alcohol and I remember my tipsy friends and I were wishing each other lots of happiness and it triggered a discussion about the subject. People were talking about something in the future, something that one can touch and something that can happen to someone like an event and after which, one just remains “happy ever after”. I was obviously trying to impress my friends, trying to be smart and said that in my opinion, the big happiness might not exist and it might just be a collection of small happy moments in life that arise maybe even every day but remain unnoticed and only when we try to focus on them, they might gain value and that’s when we might realize, we have been taking those moments for granted. I received mixed reactions from my friends. Some preferred to keep believing in big “rain of happiness” that comes from sky unexpectedly and others agreed with me partially. I am not sure how much I realized what I was actually saying or whether I truly believed in my words back then. But the more I think, the more sense it makes to me now.

It might be the result of confirmation bias, of course, but I tend to find all kinds of “proofs” for this notion of happiness. I realized that the more focused on big goals in life I am, the bigger the questions of how to achieve perfection and life satisfaction, the more insecure and scared I become; the more I became afraid to fail and to disappoint myself and my loved ones. And if I took things slowly, day to day basis, the easier it became to breath, to live and finally, to be happy.

Recently, I took the online course of “Positive Psychology” on https://class.coursera.org by Barbara Fredrickson and it made me think about many things that were unnoticed for me before. First of all, I liked the approach which does not ignore or avoid the subject of negative emotions, neither is it about smiling all the time for no reason or the meaningless recommendation: “Stay Positive!” It offered much more than that for me. The most valuable thing might be the notion of “Negativity Bias”. With simple words, it means that people tend to pay more attention to negative events in their lives, because we are alert to dangers, simply for self-defense reasons. So, in reality, there might be a lot of positive events taking place in our lives, but we disregard them often and stay fixated on negative emotions. When I first heard this, my reaction was: “Really?! And I read all the meaningless quotes about happiness on the internet, all the things that tell me to simply stay or become happy and no one actually told me that people might naturally tend to notice negative things more?!”. I realize it is not internet’s or Facebook’s “homework” to make me happy, but at least I would expect to get minimum of useful information about certain things. Anyway… Another useful discovery for me was the list of positive emotions, which according to Barbara Fredrickson are less studied and analyzed since psychology has focused a lot going through all the negative emotions and their effect on people’s minds. I had so much fun even to read about those positive emotions (love, joy, gratitude, serenity, interest, hope, pride, amusement, inspiration and awe) and the subtle differences between them. At first sight, you might think it all just means happiness and nothing else, but with time, you might realize each positive emotion is unique and deserves separate attention.

Of course, it is one thing to know new things in theory and it’s a completely different story to put them into practice. I am starting to think that everything comes down to habits. I didn’t think before that one might develop the way of thinking, just because over time, it became a habit to always expect the worse, to hope less, to enjoy the small moments of life less, simply because we don’t think it might be of as much use to cling onto those small positive emotions and connections and here you are, realizing one day that you have pessimistic patterns in your way of thinking that might be so hard to change.

Recently I started to read “Love, Freedom, Aloneness” by Osho and even though his categorical way of “teaching us how to live” makes me want to protest a bit, it also makes sense for my newly acquired attitude to happiness. What I don’t like about his way of writing, is him suggesting that there is only one single way of thinking and living and that the reader has been doing everything wrong so far, until he/she read Osho’s book and that he will teach us the true way to happiness. However, what stayed in my mind vividly, is Osho’s notion of “Selfishness” and how he encourages the certain way of “Selfishness” in people. He argues that the unhealthy selfishness and big ego arises exactly when people try to sacrifice themselves to others and to the society, because actually, it is impossible to care only about others disregarding own needs and desires. He states that people’s happiness is closely related to each other, because “a man is not an island” and unless you are selfish in a way and try to make yourself happy, you cannot make anyone else  happy and vice versa, by making others happy, you make yourself happy, which is nothing to be ashamed of. In fact, it is a wonderful thing: We simply need others to be happy and that is why most of us cannot be fully selfish since it will get in our way of being happy. So, we will be “forced” by ourselves to be nice and kind to each other and we shouldn’t even consider those good deeds as sacrifices, because if we are honest to ourselves, it makes us happy and yes, that is a good thing! Also, he puts great weight on every day, small things and watching ourselves in everything we do, to be present, to simply be NOW and HERE.

Finally, I should mention that today, I had many small moments of happiness. It was a sunny Sunday in Bucharest, I enjoyed the final of  tennis tournament “BRD Nastase Tiriac Trophy” with my boyfriend and I simply followed the flow of the day. Nothing special really happened, just few shared laughs, delicious self-made sandwich and an afternoon nap. I might not have these kind of moments all the time, but now, I tend to notice them more and try to prolong their positive effect not to become the “victim” of my own negativity bias. Slowly, I might be healed of my pessimistic approach to life, which I sadly developed over the last few years.

I wish luck and patience firstly to myself, because apparently, selfishness is good 😀 and I wish luck to all of you in developing more positive habits every day and ultimately, to become and remain happier in the big picture. I hope we will be able to answer more often to the question: “Are you happy right now?” with a sure “Yes!”

Learning Romanian: The Pleasure of the Educational Process or Plăcerea Procesului Educativ

Photo Source: http://gorobic.com/invatam-limba-romana-si-scapam-de-moldovenisme

I moved to Romania in July, 2014 and all I could say in Romanian, was: how to count to 10, “hello”, “good bye”, “Thank you” and “I love you”. And it was completely sufficient to simply communicate in shops, streets and at the airport and you know why? Simply, because Romanians speak English even if they don’t like to admit and answer to the question of “Do you speak English?” with a cute accent: “Just a little bit” and then they give difficult instructions regarding your question with an almost perfect English.

But should you be less motivated to learn Romanian simply because most of the people speak English? I say, NO. Why? Because I rediscovered the great pleasure of learning a new language.

This is how everything happens:

First, your brain struggles, you hear people talking on the street and you wish you could understand something. You see them laughing and you wonder: “What are they talking about? I bet it’s really funny, or maybe not so much, but damn, I want to know!”, and everything sounds like random noises. Slowly, your attention alert decreases while being on the street. At some point, I even started to talk Georgian with myself just not to go crazy, or was it actually tht first step towards going crazy?!

Anyway, let’s start learning Romanian. But where do you start? First, you try to rely on the languages that you already speak. Any similarity, any connection is like a salvation!

Romanian being a Romance/Romanic language has the most in common with French, Italian, Spanish and Portuguese, is significantly influenced by Slavic languages and is full of surprises. For someone like me, who speaks Georgian, Russian, German and English, it is especially interesting to take the challenge of learning Romanian, since I don’t speak French, Italian, Spanish or Portuguese, I had to rely on the other database of words and structures that have been formed in my brain based on languages that I speak.

Sometimes, I imagine the part of my brain that is responsible for languages like a chart that has many connecting arrows and dots between languages, words and sentences. When I discovered the similarity of verb conjunction in Romanian and Russian, a special button was “lid up” or activated in my brain and I felt pleasure that motivated me further. For example, the way verb changes its form in Russian with the pronoun “we” is very similar in Romanian. The general pattern is to add “em/yom” in the end, which is also the case in Romanian. And of course many many Slavic words that have ended up in Romanian, as well. I will not start listing all the Slavic words that I discovered, but if you are interested, I can provide the list privately 😉

What was even more surprising and amazing during the learning process, were some odd similarities with Georgian language! Let me remind you that Georgian is a very unique language, belonging to the family of Kartvelian/Georgian languages not having a significant connection to any other family of languages. So, imagine my amazement when I discovered that some words have been probably “borrowed” by both languages from Turkish, because of Ottoman influence. Such words are for example: “dușman”, “geantă”, “portocală”, “ieftin” and so on.

All this motivated me even more to learn Romanian better and I started to attend weekly Romanian language meetings of Language Exchange Bucharest, where I met wonderful Romanian girls who are devoted to teach and help foreigners with their interesting native language. And do you know where and when everything became a lot easier? When I finally learned how to construct sentences in Romanian. I think it is crucial in the process of learning a new language to know the simplest structure of a standard sentence. After that, even with a few words you can start to spread your wings and just speak however you can, which will ultimately help you learn much faster.

I think the secret of Romanian language is the subjunctive form, which is constructed with the word “să“, which can be translated as “to” in English or even closer translation would be “zu” in German. It is used in sentences as: “I want to go, I want to eat, I need to sleep, I wish to pay” (Romanian: Vreau să merg, Vreau să mănânc, Trebuie să dorm, Doresc să plătesc) And you cannot deny that the first sentences you start to say in a foreign languages are connected to your wishes and needs and once you know how to transform the verb in the first person, you just add “să” and you are settled.

Another crucial thing to do is to watch Romanian movies! Romanian independent movie scene is very rich and interesting and you will not only practice Romanian, but simply enjoy the movies and get to know the culture better. Also, once you achieve a certain level of Romanian, I found it to be extremely helpful to watch English or German movies with Romanian subtitles, but don’t forget to actually read them from time to time! For this reason, you might even lower the volume to be forced to read the subtitles, but this is for extremely motivated folks out there, I guess.

By now, I have achieved the level of Romanian that it has its own place in my mind, its own structure and I can feel that it has developed enough not to rely on the knowledge of other languages only; it stands on its own. I can almost see an imaginary tree in my brain that grows day by day with new stems and leaves and blooms like real trees in April in Bucharest! (Don’t call 911 informing them a crazy Georgian girl has an imaginary tree in her head, I am fine 😀 )

I cannot deny considerable similarities with English that increase plăcerea procesului educativ a lot! (English:Pleasure of educational process; see what I did there?) and I am glad that I still have to learn a lot and lots of pleasure is awaiting. One thing is for sure: From here it gets easier and easier which means more and more fun! By now, unintentionally (maybe) I listen to strangers’ conversations outside, just simply because I can and it gives me pleasure to understand simple things. Not a very good habit, I guess, but oh well, I am a foreigner, it’s fine for me to be overly curious! 

My 3rd date with Mr. Berlin

The more I travel, the more I understand why people get so crazy about traveling, why people get so addicted to it… It’s the pleasure of knowing yourself as you’ve never known before. Simple as that.

You should feel it all, with your mind soul and even skin… The air of a different country, the ground under your feet and then feel the air when you’re leaving, being up in the air.

I’m sitting in the airplane, being bored with Lot airline-journals and being amazed by the view being visible from our small, tiny airplane. Not sure whether we’re still in Germany or already in Poland. There are no clouds at all in the air. It is transparent like a just polished (sounds pretty Polish) glass. I feel the lightness but my mind is a bit heavy with all the emotions I’m taking with me from Berlin.

Somehow, it worked out so that I visit Berlin every 4-5 years. It’s been my 3rd time. So, the city has seen me at every important “age-border”: 15, 20, 24… It’s funny how everything seems different each time.

First time was absolutely breath-taking. The scales of the city and its enormous buildings have amazed me.

Second time, I embraced the romantic side of it… the way it can serve as a shelter for a couple that wants to forget about the rest of the world and get lost in Berlin.

And this time, I found myself again.

I shuffled around alone talking all the U-bahn lines without caring where exactly I was going and then walking alone in each area. Just felt once again how honest this damn city can be. It’s open to everyone who wants to open his/her heart in return.

And Kreuzberg! Discovered this part again as I was too stupid and self-observed the last two times to notice how cool Kreuzberg was.

I can see that I perceive the environment a bit differently now. Only this time I was able to appreciate little things around me, things that caused a simple smile on my face. One of such moments took place in Warsaw airport where I tried to speak English with the security-lady. She answered in Polish that she could NOT speak English. After some time I just decided to risk and speak Russian and I got an immediate answer from her with perfect English: “What’s your purpose of visit in Germany?” Apparently, “Russian” was a magic word that made her learn or remember English words in a considerably short period of time.

Another such moment occurred when I enjoyed my lonesome breakfast during the very first hours of my arrival in Berlin. I sat next to the gang of some “boys” over 60 years old. They were all acting like teenagers, some even making eyes to me. And then, the same age of “girls” sat at the next table, also being all happy and all full of life. Then suddenly one of the “girls” spilled the whole bottle of beer and the show started. The boys started to giggle and make fun of her while girls laughed awkwardly. It was like they where in school cafeteria all over again.

And all the people who smile for no reason at you in Berlin! Although it could be perceived as simple politeness, it seems honest and certainly warms my heart.

And my friends who come from Berlin…I can simply conclude now that people from Berlin are the best! Just bunch of young people who are very intelligent, extremely friendly (So friendly that they just let you sleep in their places while they overnight somewhere else:)) and with great sense of humor! What else can you possibly be looking for?
However, one sad fact has been discovered by me and namely, I’m getting old!:D
I really wanted to see the carnival of cultures and I did went there… the thing was, I couldn’t ignore the fact that I didn’t really enjoy all the noise and the unbelievable amount of people there. So, I just decided to lie down on the grass and enjoy the beer which cost us just the half of the price we paid in the center of the carnival! Fortunately enough, my friends from Berlin preferred the same condition of lying on the grass peacefully…
Well, Mr. Berlin, I’m all ready for our 4th date!  😉

ფერი-ყვითელი

გარემო ცახცახებს. რა თქმა უნდა სიცხისგან. მზემ გააპო ჰაერის შრეები და მთელი ძალით ზღვის სანაპიროს ქვებს მიაბჯინა თავისი აწყვეტილი სხივები. ისეთი გრძნობაა თითქოს ცოტა ხანში გავარვარებული ქვები ბატი-ბუტებივით დაიწყებენ ხტომას და მთელ სანაპიროს ტკაცა-ტკუცი გაუვა, მაგრამ ყველაფერი დუმს. მარტო მზე და სივრცე, ოხშივარში დაფუფქული, შედედებული სიცხე, რომელიც მთელ სხეულს ეტმასნება და ეწებება. ნეტა ჯერ ქვები დასკდებიან თუ ჯერ მე ავორთქლდები? ეკითხები საკუთარ თავს და ამ დროს მზე? მზეს სულაც არ აინტერესებს, გიჟივით ანათებს და ანათებს, არ ენანება სითბო, არც არავის უნახავს. ჰორიზონტიც აცახცახდა და წვრილ დაკლაკნილ ძაფს დაემსგავსა, მგონი ისიც მალე აორთქლდება. ოდნავ გახელილი თვალით ვხედავ ზღვას, სარკესავით მანათობელს. მზე წამწამებში მიძვრება და მოსვენებას არ მაძლევს. ნელ-ნელა პეიზაჟში რაღაც სხეული შემოდის, ჯერ პატარა ნაგლეჯი გამოჩნდა, მერე ნელ-ნელა იზრდება და გადაიქცევა დიდ ყვითელ ქუდად, რომელიც ქალს ახურავს. დიდმა ყვითელმა შლიაპამ დიდი ყვითელი მზის ქვეშ გაცურა, წამიერად ყველაფერი გადაფარა და გაუჩინარდა

გადმოდი ნაპირზე, დაჭრილი სხეულით
იგრძენი გარემოს შხამივით ნათება.
ნაჭუჭის სიღრმიდან გადმოსულ დემონებს
უთხარი როგორი გეწვია ზმანება.
შეხედე სიახლეს კლდეების მწვერვალზე
არ გათქვა რაც გითხრა წარსულის სახებამ.
გარს შემოეხვიე მომაკვდავ უჯრედებს,
შთაბერე სიცოცხლე ჩონჩხების არსენალს.

გინდოდა შემოვლა უსიერ ტყეების
გინდოდა გესუნთქა ხეების ძარღვებით,
დაცლილი სხეულით მიხვედი ქოხებთან
შემოგყვნენ ბებერი, მშიერი ძაღლები.
მთვარემ მზის სხივები ბადეში გაბლანდა
ჩაეშვნენ მიწაში  ნაცნობი ბაღები.

Seasons For Reasons

It’s been a month since my heart-rate is hundred and no one knows why. Maybe it is not a bad thing at all. Something made my heart beat faster, reminded me that I’m alive even if I don’t really feel like it.

The last doctor I visited said the reason is seasonal and Autumn makes my heart beat faster. I don’t mind if it’s all autumn, I can give the whole responsibility to autumn leaves if they can take it.

What a stupid phrase that we’ve been repeating lately: “In general, overall I feel good”… Who measures their well-being like that? Who adds up their negative and positive emotions and feelings to know the “profit”? No one does, but it makes us feel peaceful to say that overall, we feel good.

Every heartbeat has a memory, its own story and emotion, you can’t add them up. It’s all cut in pieces like a broken mirror in which you want to see your own reflection but you can’t…

How do you feel?- asks the doctor. Easy to ask… How can I say how I feel when it seems like I’m incapable of feeling lately. Even my heart knows that and reminds me to feel the same way about little things like I used to. So, I don’t mind my heart to beat as fast as it can, I don’t mind if my heart makes my body and soul pass every little emotion through them, I don’t mind to feel the severity of my existence.

Does my heart rate have seasonal reasons? Then I wish Autumn never ends.

ბროწეული

მიდიხარ, მიდიხარ მიდიხარ და ხედავ ბროწეულის ხეს, წითლად ანთებულს, გაგიჟებულს, მტკივნეულად ლამაზს და ცოცხალს. ვერანაირად ვერ უარყოფ, რომ რაღაც ასეთი არაადამიანურად რეალური და ყოველდღიური არსებობს: უბრალო ბროწეულის ხე, რომელიც გახსენებს, რომ შეიძლება არსებობდეს გრძნობა ისეთივე მკვეთრი, როგორიც ამ ბროწეულის ხის ყვავილებია. უნდა არსებობდეს, იმიტომ, რომ ყველაფერი, რაც ბუნებაში არსებობს ადამიანშიც პოულობს ანალოგს.

რა მოხდება, რომ გადავდო ერთი დღე, ავდგე და წავიდე რომელიმე ბროწეულის ხესთან, გამოვუტყდე, რომ მინდოდა მეგრძნო რამე ისეთივე გაბედული და ნამდვილი, როგორიც მისი ყვავილებია? გამოვუტყდე საკუთარ თავს, რომ დიდი ხანია ჩემს სულს არაფერი არ შეხებია იმ სქელი მერქანის გამო, რომელიც რატომღაც დამცავ მექანიზმად ავირჩიე. (ვახ, დღეს ყველაფერს ხეებთან ვაიგივებ მგონი)

დილა, შუადღე, საღამო ერთმანეთს მიყვება და მრჩება მკრთალი ემოციები, ისეთივე უხასიათო გრძნობები როგორიცაა.. კალები. არ მიყვარს კალები. ადამიანები კარგავენ უნარს გაშიშვლდნენ ბროწეულის ყვავილებივით ან ნაყოფივით და დაანახონ სხვებს საკუთარი სინამდვილე. ძალიან დამღლელია სიყალბე, რომელიც ჰაერში გაიჩხირა და სუთქვას გვიშლის, მეც და ამ დაწყევლილ და საშინლად მეწამულ ბროწეულის ხესაც. თანაც გემოც როგორი აქვს ბროწეულს? შემაწუხებლად მძაფრი და თამამი, ჭამ და ფიქრობ, მართლა ბროწწწწეულია ეს ოხერიო.

ხოდა მე გისურვებთ, თუ ამის უფლებას მომცემთ, რომ რაღაც ისეთი ნამდვილი, გაბედული და შემაძრწუნებლად ლამაზი განგეცადოთ, როგორიცაა ბროწეული.

გარეთ ატლასი, შიგნით ათასი 😀 რა არის, ადამიანი თუ ბროწეული? რავიცი, შენ ისე გადაწვყვიტე, როგორც გინდა, კაცმა რომ თქვას, მე რა შუაში ვარ?

შენ მოგწონს შენი თავი???

გიგა,

შენ თბილისში არ ხარ, თამამად შეიძლება ითქვას ლონდონშიც კი ხარ 😛 მაგრამ შენი აქ არყოფნა შეეფერება კიდეც იმ თემას, რაზე დაწერასაც მე ვაპირებ… ასე რომ, იყავი მანდ, იარე ქალაქში, ხიდებზე, იმღერე ქუჩაში ;), იცეკვე და ასე შემდეგ… იპოვე შენი თავი 😉 მე ვერაფერს დაგიშლი თუ რა თქმა უნდა შენ თვითონ მოგწონს შენი თავი და შენი ქცევა… 😀

ცოტა ხნის წინ ერთმა მეგობარმა დამისვა ეს შეკითხვა: შენ მოგწონს შენი თავი??? და მართალია ის ხუმრობდა, მაგრამ მე, როგორც მუდმივად სისულელეებზე ჩაფიქრებულ დეგენერატს ამ  კითხვასთან დაკავშირებული უამრავი აზრი გამიჩნდა და უნდა გაგიზიაროთ.

ძალიან ხშირად ვლაპარაკობ გულწრფელობაზე და შეიძლება ითქვას ბევრს თავიც მოვაბეზრე იმაზე ქადაგებით რა კარგი რამეა გულწრფელობა, რომ ის ნდობას და ურთიერთგაგებას იწვევს და რომ ადამიანებს არ უნდა ეშინოდეთ საკუთარი გრძნობების და სურვილების სხვებთან გამოხატვა, იმიტომ, რომ ადვილია გაუგო გულწრფელ ადამიანს. ეხლაც ასე ვფიქრობ. გულწრფელობა კარგია.

მაგრამ აშკარად მავიწყდებოდა გულწრფელობის ერთ-ერთი ძალიან მნიშვნელოვანი სახეობა: გულწრფელობა საკუთარ თავთან. ძალიან ხშირად ადამიანები გაურბიან მარტო დარჩენას, მარტო იმიტომ, რომ ეშინიათ საკუთარ ფიქრებს თვალი გაუსწორონ. გულწრფელი ფიქრის დროს შეიძლება იმდენი რამე აღმოაჩინო საკუთარ თავში, რომ გაკვირვებული დარჩე. თან არ გეგონოთ, რომ ადვილია იყო გულწრფელი შენ თავთან. პირიქით, ძალიან ძნელია და ცოტა დამთრგუნველიც. უცბად შეიძლება მიხვდე, რომ არ აკეთებ იმას, რასაც მართლა გინდა რომ აკეთებდე, არ ხარ იმ ადამიანთან, ვისთანაც სინამდვილეში გინდა ყოფნა. შეიძლება მიხვდე, რომ წარმოდგენაც არ გაქვს რა გინდა ან იცი რაც გინდა, მაგრამ არ იცი როგორ შეიძლება მიაღწიო მიზანს. ეს ყველაფერი რთულ გადაწყვეტილებებთანაა დაკავშირებული, რომელთა მიღებაც არავის ეჩქარება, უმრავლესობას გვირჩევნია ვიფიქროთ ყოველდღიურობაზე, ვიყოთ კომფორტულად და საკუთარი გულწრფელი და ნამდვილი სურვილები ცოტა ხნით გვერდით გადავდოთ…

მოდი ეხლა მე საკუთარ თავს ჩამოვართმევ ინტერვიუს და ვიქნები გულწრფელი. ბოლომდე გულწრფელი მაინც ვერ ვიქნები, იმიტომ, რომ ინტერვიუერიც და რესპოდენტიც მე ვარ და კითხვების ჩაწყობას ვაპირებ, შეიძლება ითქვას პატარა ცენზურაც კი ვიქნები საკუთარი კითხვებისთვის. მაინც, არ არის საჭირო ყველაფერზე ლაპარაკი 😀 მოკლედ, აი ჩემი ვითომ-გულწრფელი ინტერვიუც:

–სალომე, ძალიან გვიხარია, რომ დღეს პატივი დაგვდეთ და გვესტუმრეთ. დიდი ხანია ვცდილობდით თქვენთან დაკავშირებას და სამწუხაროდ სულ დაკავებული იყავით.

-დიახ, დაკავებული ვარ. ვსწავლობ მაგისტრატურაზე, მაგრამ სიმართლე რომ ვთქვა, იმაზე ნაკლებს ვმეცადინეობ ვიდრე ეს გარედან ჩანს. სინამდვილეში მეტ დროს იმაზე წუწუნს ვანდომებ, რომ ბევრი მაქვს სამეცადინო. კიდევ არის სხვა საქმეებიც მეცადინეობის გარდა და ამ ბოლო დღეებში ამიტომ არ მეცალა.

– კარგი, მოდი სისულელეებს თავს დავანებებ და ვიტყვი, რომ მე შენ ვარ და რეალურად ვიცი შენზე ყველაფერი, ანუ რას აკეთებ ყოველდღე, მაგრამ ამ ბოლო დროს ბევრ რამეს  მიმალავ, თითქოს გამირბიხარ, რატომ?

-იმიტომ, რომ შენი მეშინია. ცუდ შეკითხვებს მისვამ ხოლმე

– მართალი ხარ და არც ეხლა დაგინდობ. როგორ წარმოგიდგენია საკუთარი ბედნიერება?

– კარგი რა სალომე, ხო დაგიწერე ის წერილი, რომელიც 2021 წელს უნდა გახსნა. იქ წერია ყველაფერი.

–მე მინდა, რომ გაიმეორო. იქნებ რამე შეიცვალა შენს სურვილებში?

-კარგი! რა ჯიუტი ხარ! მინდა ვიმოგზაურო… ბევრი ვიმოგზაურო, მაგრამ არ მინდა საქართველოსთან რაღაც დამაკავშირებელი ძაფი დამეკარგოს ერთხელაც, არ მინდა აქ ჩემი ახლობლები გადამეჩვიონ და აღარ მოვენატრო. მინდა სულ დავბრუნდე ხოლმე. კიდევ მინდა მუდმივად ყურადღების ცენტრში ვიყო. რა თქმა უნდა დადებითი ყურადღების ცენტრში. მინდა ადამიანებმა მომისმინონ და ჩემი საქმის კეთება მსიამოვნებდეს.

–რას მელაპარაკები… შენი აზრით ორიგინალური სურვილები გაქვს?

-მაგას რა მნიშვნელობა აქვს, მთავარია მე ეს მინდა.

–კარგი, მაგრამ მაინც იტყუები… გავიწყდება ერთი რამე, უფრო სწორად ბევრი რამე… მაგალითად არ გინდა შენი ახლობლების კარგად ყოფნა? ან ვინმე არ გინდა გყავდეს გვერდით?

– რა თქმა უნდა მინდა ახლობლების კარგად ყოფნა. ეგ იგულისხმება… და რაც შეეხება ვინმეს გვერდით ყოფნას, ხო იცი, რო მარტოობას ვერ ვიტან და და რატო გინდა ხმამაღლა მაღიარებინო? ხანდახან მგონია, რომ ეს სისუსტეა. ხანდახან მგონია, რომ პირიქით. მეც ხომ ვიქნები იმ ადამიანის გვერდით? ეს სიძლიერეს არ ნიშნავს?

– უკვე თავი მომაბეზრე მაგ შეკითხვით! უბრალოდ აღიარე, რომ სულ ვიღაც გჭირდება გვერდით და ნუ იმართლებ თავს. კარგია ეს თუ ცუდი, არ ვიცი, მაგრამ შენ ნამდვილად არ გიყვარს მარტოობა დიდი ხნით. გათხოვება გინდა?

– რა?? ოოოოოო ბებიაჩემივით რატომ მელაპარაკები? ხო იცი რო ვერ ვიტან მაგ თემას!!!

–მიპასუხე!

– ჯერ არა. მინიმუმ… არ ვიცი 5 ან 7 წელი. რამდენის ვარ? 23ის ხო?…

–ვითომ საკუთარი ასაკი არ ახსოვს… არადა სინამდვილეში ფიქრობს 27-ის გავთხოვდე თუ 30-ისო და თან ხვდება, რო სისულეეებს გეგმავს და თან რეალურად გათხოვება ვერც წამოუდგენია.

– ზედმეტად პირდაპირი ხარ. მართალია, ვერ წამომიდგენია ეგეთი სერიოზული ნაბიჯის გადადგმა, მაგრამ ოდესმე ალბათ მინდა, თუმცა ეგ აზრი ეხლა ძალიან მაშინებს. მაგრამ სადღაც შორს ვხედავ ჩემს დაპანიკებულ თავს, როცა ჩემს შვილს თავი წამოსტკივდება…

–ჯერ შვილი არ გყავს და უკვე თავი აატკივე ხო?

-მოკეტე!

–მე მოვკეტავ, მაგრამ შენ ვერ ხარ სრულ ჭკუაზე.

-ვიცი, სიგიჟე ჩემთვის კომპლიმენტია

–გააჩნია ვისგან!

-ეგეც მართალია.

–შენი აზრით ყველაფერს აკეთებ საკუთარი მიზნების მისაღწევად?

– არა

–რას არ აკეთებ?

-ჯერჯერობით არაფერს აისეტში სწავლის გარდა. ისიც არ ვიცი აისეტი რაში მეხმარება.

–რა გჭირდება იმისთვის, რომ რეალურად იმოქმედო?

–ნაკლები სიზარმაცე, მეტი მონდომება, მეტი თვითრწმენა.

–კარგი, მე გეუბნები: ნუ ზარმაცობ, მეტი მოინდომე, შენი თავის ირწმუნე!

–რახან შენ იტყვი!

–რა არ მოგწონს შენს თავში?

–ბევრი რამე. ყველაზე მეტად ის, რომ ადვილად შემიძლია გადავვარდე უკიდურესობაში და თან მეშინია ამ უკიდურესობების. საკუთარ თავს ვეწინააღმდეგები და დამღლელია ეს ყველაფერი.

–და რა მოგწონს შენს თავში?

–ბევრი რამე. ყველაზე მეტად ის, რომ იმედიანად ვარ მომავლის მიმართ განწყობილი.

–არადა უკვე რამდენჯერ გიწოდეს პესიმისტი თუ გახსოვს?

–მახსოვს, მაგრამ შეცდნენ.

–ააააა, დამავიწყდა ყოველთვის შენ რომ ხარ მართალი… რომანტიკოსი ხარ?

–კი.

– გრცხვენია ამისი?

–ხანდახან. და იმისც მრცხვენია, რომ ამის მრცხვენია. თუ რომანტიკოსი ხარ, ამაყი რომანტიკოსი უნდა იყო.

–ხო, მაგრამ საკუთარ რომანტიზმს თავს ხო არ მოახვევ ყველას.

–ეგეც მართალია. თან მე არასტანდარტული რომანტიკოსი ვარ. მაგალითად ვარდები არ ფიგურირებს ჩემ რომანტიზმში არსად… არც სანთლები. შეიძლება ბუხარი იყოს სადმე… და კარგი მუსიკა. ცხელი შოკოლადი…

–გეყოფა ბოდვა. მოგწონს შენი თავი???

– მთლიანობაში მომწონს, მაგრამ ბევრ რამეს გამოვასწორებდი. აღარ ვიქნებოდი ასეთი მგრძნობიარე, ასეთი მიჯაჭვული ადამიანებისთვის საკუთარი ცხოვრების გაზიარებაზე. აღარ ვიქნებოდი შებოჭილი საკუთარი შიშებით და ჩარჩოებით. მინდა ბოლომდე თავისუფალი ვიყო და რეალურად არც ვიცი რა არის თავისუფლება. დაბნეული ვარ.

–გეტყობა

–რა ვქნა?

–რას იზამ. ცოტათი ყველანი დაბნეულები ვართ და  მგონი ყველას მოვაბეზრეთ ეხლა ჩვენ თავი. დავამთავროთ ინტერვიუ…

–კარგი, მაგრამ ახალი რა გაიგე ამ ინტერვიუდან?

–არც არაფერი. წერა გყვარებია ისევ.

-ეგ არ იცოდი?

–ცოტა ეჭვი მეპარებოდა.

-ეხლა დარწმუნდი ისევ?

–კი.

-კარგია.

–გინდა Loverman-მოვუსმინოთ?

– კი. And I am what I am what I am what I am….

ALL JUST FOR A NICE FACADE?!

Sometimes all the spuriousness in this country becomes unbearable. Maybe it is not noticeable for a person who doesn’t live in Georgia. Because when  you walk in the streets, all you see is:  nice buildings, people smiling at each other,  Sun is shining… The first impression would be: these people are happy!

But actually everything is just a facade, which is so well taken care of, so carefully decorated that it is hard to notice what’s inside. Building facades and face expressions are equally fake and temporary. And the most important motto that makes everything work this way,  is: WHAT WILL OTHERS THINK??? If you ask who are these OTHERS that everyone cares about their opinion, of course no one can say exactly. Because OTHERS are everywhere. OTHERS can judge very well…In fact, judging is their profession and people will panic if OTHERS can see any flaws in them.

What will OTHERS think if a  husband and a wife are separating? Of course, it is better to stay together and smile in sake of OTHERS, who prefer smiling faces no matter what…

What will OTHERS think if your house doesn’t look luxurious? Doesn’t matter if you had to starve the whole month just to buy a nice looking sofa. Better to cause envy in OTHERS’ hearts and assure them you’re well-off!

What will OTHERS think if you want to spend a day by yourself? They’ll think you’re in misery! Noway, you should look happy!

What will OTHERS think if you just stand in the street while it’s raining and are enjoying the rain??? That you’re crazy? That’s unacceptable, you should look sane all the time!

What will OTHERS think if you go to the doctor for the prevention? That you’re afraid of something? No way! A true Georgian doesn’t care about the future, TODAY is everything. OTHERS should think you are happy today!

It’s all just one big scene where everyone has the same role to play: A happy, satisfied, nice person with classical priorities in life: To get married, look happy and survive.

Actually the last one is not really crucial. Nothing disastrous will happen if you die. People will shake their heads with some pity, maybe they’ll even cry a little bit, then come to your funeral and eat & drink a lot. This way they’ll show great respect for you.  So, you will be laying in your coffin surrounded by all those OTHERS whose opinion was deciding for you all the time. And OTHERS will see your nice coffin which will again show that you were well-off and you were happy when you were alive/trying to survive.

But ONCE, just once, try and say aloud: – People! I made the decisions for you, for OTHERS to show my respect! I didn’t want to do so, but I’m so kind and devoted that I took into account your opinion, OTHERS’ opinion.

The ONLY ANSWER will be:-  well, you shouldn’t. We didn’t force you anything. You should decide on your own. – and they will be right for the first time since they’re judging everyone.

And still…. Nice faces and facades keep looking at us hoping that OTHERS will appreciate such devotion to look happy and nice.

Finally Found

გამარჯობა სალომე,

ძალიან მაგარი გრძნობაა, როცა შენს ყველაფერს გვერდით ძინავს და შენ უყურებ 🙂 და ამას უსმენ…

მერე იტყვის 90-იანების პაპსააო, ტკბილხმოვნების შესრულებული 🙂 მაგრამ ეგ მეორეხარისხოვანია:)

სულ ეს იყო.

წავედი 🙂

Cocktail named “ME”

Sometimes I feel just like a cocktail. Never actually asked a cocktail what/how it feels (haven’t been that drunk yet, I guess) but somehow I know in certain moments that I am a cocktail  with a lot of alcohol in me. But alcohol is not the most important ingredient; as in fact in a cocktail. All the other ingredients make me who I am but it’s difficult to know what those ingredients are. All the senses, aromas, feelings, memories, red wounds and black scars are blended together in my transparent body. Sometimes people come to me and drink me.  I am happy because that’s the purpose of my being: I have to be “drunk”.

But then, of course I feel the emptiness. I am just an empty glass: everyone can see through me. I bring fun to people. Some of you are even addicted to me. It’s an amusing, pleasant feeling to know that… but at the same time it’s sad. Because the addiction is not healthy and  not eternal, for sure. Yet, I am happy. How can a cocktail be unhappy? It can’t. I can’t.

My Trip

(My first and only poem in English )

 

Ropes around me, doubts around you,

tired looks and smiles that found you…

I don’t know where rays are rushing.

Crashing cups and senseless crushes…

 

Trip that sends me to the place

where the senses are replaced

by the wooden tears and smiles,

by the perfect, polished eyes.

 

I can fake it,

I can’t take it!

all the colors that I’ve tasted…

Can you trust me for no reason,

if I tell you: break the prison?!

 

Hate that chokes me, makes me stronger

while I don’t wish any longer

that my eyes were moving souls,

when my soul is numb and sore!

 

I’m afraid of bleeding sunsets,

tiny oceans, floppy trumpets…

My new ways are true or fake

still this trip is mine to take.

Who’s the director of my life? Tell him he’s mean!

Giga,

I’m going to write in English. Not because I’m showing off my “good” English or anything like that. I just want to and that’s all.

If you think that I’m going to complain…. Well, you’re damn right! I AM going to complain but I’ll try to do it so that I’m as less annoying as possible.

How can I describe my life with few words? May be like this: I think all the time about all kinds of things that are happening around me. Sometimes I believe that I make smart psychological conclusions. Sometimes I even believe naively that I can figure out my career somehow and stand all this pressure that I put myself under lately. Oh, you can’t imagine how I love those moments of “happiness”! But soon I realize:

I CAN NOT FIGURE OUT A SINGLE THING!!! My relationships whether friendly or romantic ones are big collection of complicated disappointments. Sometimes for me, sometimes for other people. Sometimes for both sides… My studying makes me just miserable and where do you think I seek some salvation? In being a clown! In entertaining people stupidly and having fun that way. In music, in movies and maybe talking to losers like me about the fact that we’re making our lives difficult.

Yesterday I was standing in the room full of people. I felt how different I was from them. Not in a good way. Not in a bad way either. I was just a complete stranger for everyone. I felt their looks on my face and body which were expressing the only thing: You are different!

Maybe  now I sound like stupid Emo kid 😀 But that’s not my point. I’m not going to cry over my problems and dye my hair black and have Emo haircut. I just want to figure out what life wants from me and maybe I can do it.

Then someone came to me yesterday and told me that my smile is great and it can improve people’s moods. It was nice but I felt the same way as before. I didn’t want to smile. I just wanted to look at people who were reading poems without any emotion and ask them if they were thinking about weird stuff like I am:

If they cared how the world’s functioning, if they cared for different countries and places where I want to travel. If they also dreamed about a trip in a truck around the world. If they think that everyday problems distract us from real ones… If they also dreamed about a place where no one can disturb you and you can finally be yourself.

But I knew that they never disturbed themselves with such thoughts. I just knew it. And I felt like a complete idiot.

I couldn’t find a single look in some one’s eyes that could tell me: I dream about those things. I care about things. I don’t only dream about marriage and kids. I have childish dreams too. And then I started to sing “Creep” loudly. People looked at me with compassion. They pitied me and they were ashamed they were in the same room with a person who was singing loudly for no reason.

I’m fed up with all these things. I am fed up with sunny times in my life which make me incredibly happy but end incredibly soon and later  I think it was just another dream.

I want to tell the director of my life:

– If you make me happy for a small period of time just to make me even more miserable later, please leave me alone! Let this movie be dull and boring with no mood changes. Let my life be monotonic and equal in any period. Let me be simple like everyone else! I’m tired of being difficult and different. Different not in a good way. Different not in a bad way. JUST DAMN DIFFERENT….

So, if you see the director of my life, tell him: He’s fucking mean!!!

I don’t want to be special… I want to stay a creep!!!

I didn’t lose my mind, it was mine to give away

გამარჯობა სალომე,

არ ვიცი, რა კონკრეტულ მიზანს ემსახურება ახლა ეს ყველაფერი, რის დაწერასაც ვცდილობ, მაგრამ სადღაც შიგნით მოზღვავებული მოთხოვნილება მაქვს დაგროვებული ემოციების გარეთ გამოშვების. საკუთარ ბლოგზე ამის გაკეთებას, სამწუხაროდ, არანაირ საგრძნობ შედეგამდე არ მივუყვანივარ. ამიტომ, მოგადექი შენ:)

რისი თქმა მინდა, ისევ არ ვიცი. არ ვიცი ისიც, საიდან დავიწყო, რა გაგიზიარო, რა – არა. ფაქტი ერთია, მეტისმეტად ბევრ რამეს განვიცდი ერთდროულად და ეს გრძნობები [თუ შეგრძნებები] ერთმანეთს თითქოს ანეიტრალებენ და უცნაურ გამოყლევებულობის ეფექტს ქმნიან, რომლის წყალობითაც რაღაც ამოფორფული ტიპი იჩითები: თითქოს აქ ხარ, თან არ ხარ. მომენტებში გიხარია – ზოგჯერ იგრუზები.

ძალიან ბევრი რამ მოხდა ერთ წელიწადში. ძირითადად, ცუდი. კარგი მხოლოდ რამდენიმე დღე იყო; ისიც, ჩემს საბოლოო მდგომარეობაზე დიდად არ აისახება და მალევე მიეცემა დავიწყებას. რთულია, როცა ბევრი რამ, რისიც აქამდე გჯეროდა, ტყუილი აღმოჩნდება. საშინელებაა, როცა პრინციპები, რომლითაც ხელმძღვანელობდი სრულიად არაპრაქტიკული ხდებიან. ადამიანები კი, ზოგადად, ისევ ადამიანებად რჩებიან.

არასწორი იქნება იმის თქმა, რომ უნდა ჩაიკეტო, არავის გაუზიარო შენი რეალური დამოკიდებულებები, მოიგონო საგები შენს შესახებ, თუ აკონტროლო შენი ყოველდღიურობის თითოეული დეტალი თუ მთავარი მოქმედი გმირები, რასაც აქამდე ყოველთვის მეტ-ნაკლებად ვახერხებდი. სამწუხაროდ, სრული გახსნილობისთვის არასწორი დრო, არასწორი ადგილი და რაღა თქმა უნდა, არასწორი ადამიანი შევარჩიე და შედეგად, მივიღე ის, რასაც ასეთი ნაივური, წინდაუხედავი ნაბიჯების შედეგად ღებულობენ ხოლმე.

ყველაზე სამწუხარო ამ ისტორიაში კი ისაა, რომ ეს სულელური ნაბიჯები არა ემოციებით, არამედ შექმნილი მითებით, შურისძიების სურვილით და ეგოიზმით იყო ნაკარნახები და ყოველი ეტაპის შედეგად მოპოვებული გამარჯვებით, ორჯერ უკან ვიხევდი, როგორც პიროვნება. სულ დაბლა ვეცემოდი, ვბრმავდებოდი და ვყრუვდებოდი, სანამ ბოლომდე არ გავინადგურე თავი. ვიღაცას ეს სიყვარული ეგონა, მეგონა მეც. და თუკი იყო, მაშინ, აბა, სადაა ახლა სიყვარული? სადაა მონატრება? სადაა ეჭვიანობა? სადაა სიყვარულის თანხმლები სხვა კლასიკური გამოვლინებები ახლა, როდესაც საკუთარ თავს ვუთხარი STOP?

ყველაფერი ამის მიუხედავად, სადღაც მაინც მეგონა, რომ ყველაფრით ვიამაყებდი. გავიხსენებდი იმ დღეებს, როდესაც თავი ბედნიერად მიმაჩნდა და ადამიანურად დაშორების შემდეგ, ან გავიღიმებდი წარსულზე ანდაც, რაიმე მაგალითს თუ დასკვნას გამოვიტანდი. მაგრამ, ჩემთვის ახალი ბოლო წელიწადში არაფერი მისწავლია. თავიდანვე ვიცოდი ისიც, როგორ დამთავრდებოდა ყველაფერი და რა მოყვებოდა ყოველ ჩემს საქციელს.

ძალიან არ მინდა დავწერო რომ პირველად ცხოვრებაში ვნანობ ჩემს საქციელს, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ბოდიშის მოხდა მინდა: საკუთარი თავისთვის, მეგობრებისთვის და დედაჩემისთვის.

ბოდიში, ასე აღარ მოვიქცევი.

In A Very Unusual Way

In a very unusual way one time I needed you.
In a very unusual way you were my friend.
Maybe it lasted a day, maybe it lasted an hour.
But, somehow it will never end.

In a very unusual way I think I’m in love with you.
In a very unusual way I want to cry.
Something inside me goes weak,
Something inside me surrenders.
And you’re the reason why,
You’re the reason why

You don’t know what you do to me,
You don’t have a clue.
You can’t tell what its like to be me looking at you.
It scares me so, that I can hardly speak.

In a very unusual way, I owe what I am to you.
Though at times it appears I won’t stay, I never go.
Special to me in my life,
Since the first day that I met you.
How could I ever forget you,
Once you had touched my soul?
In a very unusual way,
You’ve made me whole.

Isolation is not GOOD for me

I don’t want to sit on the lemon tree…. ♪♪♪♫♫♫♪

მოდი სიმართლეს თვალი გავუსწოროთ! ხო, რა იყო შეგეშინდათ? არაუშავს, მეც შემეშინდა…

რა იყო ჩემი ცხოვრება და რად გადაიქცა?

Before:

• ფერადი
• მხიარული
• ემოციებით აღსავსე
• ახალ-ახალი ადამიანების გაცნობა თითქმის ყოველდღე
• საინტერესო საქმეებით დაკავება
• კომპლიმენტების გაცემა და მიღება
• გართობა
• კითხვა
• ფილმები
• ფლირტი
• ჩხუბი
• დალევა
• კონცერტზე წასვლა
• მთელი დღე ძილი
• ქალაქ-გარეთ გასვლა
• etc…

After:

• სწავლა
• სწავლა
• სწავლა
• გამოცდა
• სწავლა
• სწავლა
• სწავლა
• გამოცდა
• დეპრესია
• დეპრესია
• სწავლა
• გამოცდა
• გამოცდა
• გამოცდა
• დამნაშავე სახით ფილმის ყურება
• დილით გაპრანჭვა კაცმა არ იცის ვისთვის
• კომპლიმენტის არ-გაცემა და არ-მიღება
• მეგობრისთვის შეხვედრაზე უარის თქმა
• გამოცდის ცუდად დაწერა
• გამოცდის კარგად დაწერა
• გამოცდის საშუალოდ დაწერა
• გამოცდაზე ნერვიულობა
• გამოცდაზე არნერვიულობა
• ჯგუფელების გარდა სამყაროსგან სრული იზოლაცია

მემგონი ასე არ შეიძლება, რას იტყვით? და ეს ყველაფერი მარტო იმიტომ, რომ მაგისტრატურაში დავიწყე სწავლა… წამოსვლაც არ გამოდის. 6 თვე შევალიე უკვე და დანებება უარესია მგონი. უბრალოდ Isolation is not GOOD for me and I don’t want to sit on the EXAM TREE!!!

რაღაც გაუგებარი სიზმრები მესიზმრება, რომლების დაწერაც აქ ნამდვილად არ ღირს… სხვადასხვა ჟანრებია, თრილერიდან დაწყებული ანიმაციით დამთავრებული და ყველა მათგანში უნივერსიტეტი ფიგურირებს რამენაირად.

არა, სწავლით ადრეც მისწავლია, მაგრამ ეს რაღაც სხვაა… ეს სწავლაზე მეტია…

მე თუ ამ ყველაფერს გავუძლებ, რამე ყალბ მედალს ჩამოვიკიდებ, იმითი ვივლი და აღარასდროს მოვიხსნი!!!!!!!!!!!

Some Kind Of Monsters…

(დაწერილია 2007 წელს 😛 დღევანდელი გადმოსახედიდან ცოტა ბავშვურად მაღალფარდოვანი და პათეტიკურია, მაგრამ გულწრფელი 🙂

ძნელია დაწერო იმაზე, რაც შენთვის ხელშეუხებელი, პირადული და მნიშვნელოვანია. დაიწყო სხვებისთვის უზრო ახსნა, რატომ შეგიყვარდა ვინმე ან რამე და მაინც არაფერი გამოგივიდეს. თუმცა, თუ არ დაწერ, მერე შეიძლება შეეცადო გაიხსენო როგორი იყო პირველი მოსმენის, შეხების, წაკითხვის შეგრძნება და ვერ იხსენებ. ამიტომ იქნებ ვთქვა რა არის ჩემთვის METALLICA…ეს არის რამდენიმე ადამიანი, რომლებიც თავიდან მათი მუსიკით გავიცანი და მალევე მივხვდი, რომ არაამქვეყნიური მუსიკის და ტექსტების მიღმა იყო რაღაც ძალიან გულწრფელი, კეთილი, აზრიანი, რაც დამეხმარებოდა ცხოვრების სიძნელეებთან ბრძოლაში და ძალიან გამიკვირდა. გამიკვირდა, რომ მეტალს შეეძლო ასეთი ემოციების გამოწვევა.

პირველი სიმღერა, რომელსაც მოვუსმინე NOTHING ELSE MATTERS იყო და მივხვდი METALLICA-ს მთელ ფილოსოფიას. ვიგრძენი, რომ რაღაც ძალიან ლამაზს და ღრმას შევეხე. ამ სიმღერის მუსიკაც და ტექსტიც ჩემი ნაწილი გახდა. მივხვდი, რომ METALLICA-ს არასდროს აინტერესებდა დამკვიდრებული აზრები და რომ ისინი “Never cared for what they do” and know… ისინი ეძებდნენ ახალს და კეთილს. არ მღეროდნენ მზის სხივებზე და ფერად ყვავილებზე, მაგრამ მათ სიმღერებში მაინც უამრავი დადებითი იყო. METALLICA  ერთი დიდი, შეკრული ოჯახია…

ამას მოჰყვა უამრავი ინტერვიუს მოსმენა, METALLICA-ს შესახებ ყველაფრის წაკითხვა და უბრალოდ უზომოდ შეყვარება. James-მა ერთ-ერთ ინტერვიუში თქვა, რომ უნდა ხალხს ძლიერი METALLICA დაანახოს და ამიტომაც ცდილობდა ყოველთვის ყველაფრის გაკონტროლებას და ერთსულოვნების შენარჩუნებას…

არ შეიძლება რამე დიადი შექმნა სიყვარულის გარეშე. METALLICA-ს სიმღერებში ვიპოვე რაღაც ისეთი, რაც ძალიან ახლოს იყო ჩემთან და მარწმუნებდა, რომ ყველაფერი კარგად იქნება  თუ KING NOTHING-ივით თავის განდიდებას არ დაიწყებ და იქნები უბრალოდ გულწრფელი და უშუალო შენს საქმეში და ყოველდღიურობაში. მაშინ შეგეძლება თქვა, რომ It’s your world and they can’t have it! 😀 “Cause life is pretty exiting, you know? You don’t know what’s gonna happen”. James Hetfield, Some Kind of Monster Movie. ის აზრები და ემოციები, რაც METALLICA-ს ტექსტებშია, ინტერვიუებში უკეთესად იშიფრება და არაფერია იმ შეგრძნებაზე უკეთესი, როცა ზუსტაც იცი, რომ ჯგუფის წევრებს იცნობ და ჟურნალისტების დასმულ ხშირად უაზრო შეკითხვებზე წინასწარ იცი პასუხები. სადღაც შორს არის რამდენიმე ადამიანი: James ,Kirk, Lars (და იყო Cliff-იც, რომელიც ჯგუფისთვის ძალიან ბევრს ნიშნავდა) , რომლებიც შენსავით ფიქრობენ და ქმნიან გენიალურ მუსიკას და შენც შეგიძლია გაიზიარო მათი ხელოვნება, რომელსაც გულიდან და სულიდან პირდაპირ იღებენ და ყოველ ალბომში დებენ. არ აღელვებთ ხალხი, რომლებსაც შეუძლიათ დაიწუნონ მათი მუსიკაში  და ტექსტებში გამოხატული გულები. თუ ბევრი ადამიანი METAL-ს აიგივებს პესიმიზმთან, თვითმკვლელობის სურვილთან და ა.შ., METALLICA-ს მოსმენის მერე მიხვდება (ან ვერც მიხვდება), რომ ვერანაირი პოპ სიმღერა რიგითი ტექსტით : “Everything’s gonna be alright” ვერ გაიძულებს დაიბრუნი სიცოცხლის ხალისი, ისე როგორც Fade To Black-ის სიტყვები: “I was me but now he’s gone”… ან “I have lost the will to live”…

James , Kirk და  Lars ძალიან განსხვავებულები არიან, მაგრამ ეს არაფერს ნიშნავს.  James-სდა Kirk-ს ბევრი ტრაგედია აქვთ გადატანილი   Lars-ისგან განსხვავებით, მაგრამ Lars-მა შეძლო მათთვის გაეგო და ყოველთვის აეხსნა ხალხისთვის რას ნიშნავს METALLICA. როცა ვუყურებ, რომ ყველაფრის მიუხედავად  James და Kirk თითქოს გულწრფელ ბავშვებად დარჩნენ, მიკვირს და პატივისცემის გრძნობით მავსებს. მიუხედავად იმისა, რომ Kirk მსოფლიოში უნცობილესი გიტარისტია, ზედმეტი პრეტენზია და ამბიცია არასდროს არავის მიმართ არ გამოუხატავს. ჯგუფში რაღაც სიმშვიდის შეგრძნება შემოაქვს.

Some Kind of Monster-ის ყურებისას სითბოთი ვივსები. ვხედავ ჩვეულებრივ, მაგრამ ჩემთვის ძალიან საყვარელ ადამიანებს, რომლებმაც შექმნეს შედევრები და უფრო მეტად მიყვარდება თავიანთი სიძლიერის, სისუსტეების, გულწრფელობის გამო… იმის გამო, რომ არ ადარდებთ ხალხის გულისდამწყვეტი აზრები. უყურებენ ყველაფერს მარტივად და განაგრძობენ წინსვლას და უბრალოდ გადარჩენას… ვისაც უნდა და შეუძლია გაყვება, ვისაც არა, დარჩება. მე გავყვები და I’ll always be there for METALLICA because METALLICA is there for us…შეგიძლიათ ამ ყველაფერს ფანობა, სიგიჟე და რაც გინდათ ის დაარქვათ, მაგრამ მე დავწერე ის, რასაც ვგრძნობდი…

და Flea აშკარად მეთანხმება 😀

James Hetfield Quotes

“It’s all fun and games, until someone looses an eye…than it’s fun and games you can’t see anymore.”
“I’d rather regret doing something than not doing something.” -me too
“I like a women who’s got some balls, some strength. As long as I can beat her at arm wrestling, that’s fine.”
“I choose to live, not just exist.”

Kirk Hammett Quotes :

I love this pedal to death. The only way you could keep me from playing one is by chopping off my legs!
Kirk Hammett

Just because you know umpteen billion scales, it doesn’t mean you have to use them all in a solo.
Kirk Hammett
“I’m not into that whole Satanic thing. It’s just something to fall back on if you don’t have much imagination. Singing your fiftieth song about having lunch with Satan – I’m not into it. It’s silly.”
“I didn’t want to fall into the trap of competing with all these other great guitar players. I just want to sidestep the whole thing and get out of the race.”

LARS ULRICH QUOTES:

“I’m just sittin here trying not to be unhappy.”

“One of my few shortcomings is that I can’t predict the future.”

“Doing things the way you see it, going by your own heart and soul, that is pure artistic integrity. Whatever the hair is six or sixty inches long, the eyes have make-up or not, the riffs are in ‘E’ or ‘F’ sharp, the amps are Marshall or not, all those things don’t matter if you are doing it for the right reason, which to me means doing it for yourself!”

“Everytime we put a record out, we lose people that can’t deal with the growth.”

“Metallica’s the only band i’ve ever been in. I’m not sure that when it ends in five, ten years, I’m going to put an ad in the paper saying, ‘stupid drummer looking for stupid people to play music with.’ Metallica is it and I think when that ceases that’s it.”
“If there was no Black Sabbath I could still possibly be a morning newspaper delivery boy. No fun.”“Our music comes from our hearts – And it always has.”

“As long as it says Metallica on the record it’s Metallica.”
“As long as it says Metallica on the record it’s Metallica.”

უკან მომავალში========>

არ შემიძლია რომ არ გაგიზიაროთ ის, რაც ცოტა ხნის წინ გადამხდა!
დიდი ხნის წინ, გადავწყვიტე დამეწერა წერილი საკუთარი თავისთვის, რომელსაც წლების მერე გავხსნიდი და ეს წერილი, მაღალი და კედელზე მიბჯენილი კარადის უკან გადავაგდე. დრო რომ გავიდა, წერილის არსებობის შესახებ მახსოვდა, მაგრამ აღარც  წელი მახსოვდა და არც ის, რაც შიგნით ეწერა.  მგონი ჩემი სამომავლო გეგმების შესახებ უნდა ყოფილიყო…
და რამდენიმე დღის წინ მოხდა უმაგრესი რაღაცა! ჩემმა ძმამ იპოვა წერილი, რომელიც სახლში მიმდინარე რემონტის გამო გამოჩნდა!!!

კონვერტს ეწერა: “ამ კონვერტის გახსნა შეიძლება 2011 წელს, 13 წლის სალომე ჯაფიაშვილი, 2001 წელი”ანუ დაემთხვა, რომ მართლა 10 წლის მერე ვიპოვეთ შემთხვევით.  წერილი გავხსენი და გაკვირვებისგან, სიხარულისგან და მოულოდნელობისგან ჭკუაზე აღარ ვიყავი…

13 წლის სალომეს მომავალი 10 წლის გეგმები ზედმიწევნით ჰქონდა დაწერილი და გამოცნობილი: 2-ჯერ გერმანიაში წასვლა. ერთხელ სკოლის დამთავრებამდე, ერთხელ უნივერსიტეტის პერიოდში, რომელ კურსზე დავიწყებდი მუშაობას, რა მიზნები მექნებოდა, და რომ გათხოვება არ მენდომებოდა 23 წლის ასაკში  :D… და კიდე ძალიან ბევრი რამე. ანუ გავაცნობიერე, რომ ყველაფერი შევასრულე რაც პატარა ჩემს თავს უნდოდა. არადა, აქამდე მეგონა იმედებს ვუცრუებდი. ნამდვილად არ მეგონა ასეთი სიზუსტით თუ გამოვიცნობდი და შევასრულებდი ყველაფერს.

თითქოს ისეთი არაფერი, მაგრამ საკუთარი თავის რწმენა აღმიდგა. თან ეხლა ძალიან მჭირდებოდა.
შეიძლება ვიღაცამ ეს უარყოფითადაც დაინახოს, დაგეგმილი ცხოვრება გაქვსო მითხრას, მაგრამ ყველაფერს ვერ დაგეგმავ. მე მთავარი დავგეგმე, ისე, როგორც მინდოდა და გამომივიდა და ამაზე კარგი შეგრძნება არ არსებობს!
სურათებს რაც შეეხება, კონვერტის სურათი დავდე, კარგად არ ჩანს, მაგრამ მონდომებული თვალი წაიკითხავს :Pდა დანარჩენი სურათები ფილმიდან Back To The Future არის, მიყვარს ეს წერილის მომენტი 🙂

I want to stay a little girl forever………

 

I don’t want to have too much responsibilities… I don’t need any serious decisions, feelings, relationships……
I’m definitely not ready for being an adult.
I thought I knew what love was, but the only thing I know for sure is:
I have really no idea, what love is.
I can’t imagine spending my WHOLE LIFE WITH ONLY ONE PERSON! I’m afraid of fixed things.
I know you may say lots of beautiful words about love. I can also tell you wonderful words, but I can’t really understand what it feels like, when you are sure: That’s the person I want to spend my whole life with! …. and frankly speaking I don’t want to know.
I want to have fun yet… to flirt, talk, spend good time. I’m not ready for anything serious.

I’m not ready for making big decisions like leave for Germany for 2 years……

I’ve just finished reading Coelho’s “The Zahir” and actually I like some of his books, but this one seemed so banal to me. He writes how disgusting the banality is, but ironically, the book seems trite itself to me.
He talks about love again, but I don’t understand a word. To say better I understand, but I DO NOT feel this love coming from him. How can one be in love and meanwhile love other women too? And what does love actually mean? Happiness? Freedom? Honesty? Madness? Loyalty? concession? great sex? Or all these at the same time? But what if something misses? For example : Loyalty? Or madness? and you just love with a warm, still, kind feeling?
I don’t know and I don’t want to know either. I wish I could see the world with child’s eyes… Or may be a girl’s eyes, who just wants to have fun without hurting herself and other people.

I don’t want anything to be fixed forever. I can’t make lifetime decisions concerning feelings, career or anything else.

Why should we name everything with certain titles? Why can’t we just feel the way we feel and be happy? Even if it’s not an “ideal feeling”? Why people don’t believe, when I’m saying: I’m not taking things too seriously?
May be Because we all want to show as if we already know everything about life, but I think we don’t know anything……. None of us has idea what it is all about.

I just want to be HAPPY when the sun rises…
when I visit some new place, city or country…
when a boy smiles to me…
when I drink a cold tasty georgian water after being thirsty for few hours….
when my brothers play guitar…
when I’m laughing with my friends…
when I buy “Kinder Surprise” and put up some little lovely toy…
when I read some interesting book… hear nice melody… watching movie..
when I feel how rain or grass smells…
when I hug someone…
when the new year comes…
when I help someone or someone helps me…
when I buy new beautiful earrings…
when I’m wearing a beautiful dress with flowers…
when I’m dancing… singing.. playing… running… and just enjoying life

and I definitely don’t need any promises for endless and immortal love, life-time job or a house, in which I’d live forever. I want to roam, in thoughts and in my actions. I want to experiment….

I want to stay a little girl forever………….